ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2572

ถ้าตัวเองตายที่นี่ ต้องเสียหายอย่างสาหัสแน่

เพราะชีวิตของตัวเองสำคัญกว่า เขาจึงไม่กล้าแข็งข้อกับเย่เฉิน

หลังจากครุ่นคิด คามมิตกัดฟัน พยายามสู้ครั้งสุดท้าย แล้วพูดว่า “สหาย! นายลำบากดั้นด้นมาตั้งไกล บวกกับโชคชะตาของเราทั้งสอง ฉันไม่ปฏิเสธคำขอของนาย แต่นายต้องไว้หน้าฉันด้วย อย่าให้ฉันไม่ได้อะไรเลย จีนมีคำโบราณกล่าวไว้ ไม่ใช่เหรอว่า เป็นคนอย่าโหดเหี้ยมเกินไป ต้องรู้จักผ่อนปรนกันบ้าง ต่อไปจะได้มองหน้ากันติด!”

เย่เฉินหัวเราะ แล้วพูดว่า “ไม่พูดก็ไม่ได้ นายเรียนภาษาจีนได้ดีมากจริงๆ ขนาดสำนวนพักท้ายในภาษาจีน นายยังพูดออกมาจนเต็มประโยค”

คามมิตหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน แล้วพูดว่า “ถ้าให้อธิบายด้วยคำพูด ตอนนั้นฉันเป็นพวกบ้าเรียน”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วถามเขาว่า “นายบอกว่าให้ฉันไว้หน้านาย ไม่ทราบว่าจะให้ไว้หน้ายังไง”

คามมิตโบกมือ แล้วพูดด้วยสีหน้ากะล่อน “สหาย เอางี้! 8 คนนี้ แบ่งกันคนละครึ่ง จีนมีคำโบราณกล่าวไว้ว่า มีแขกจากแดนไกลมาหา ดังนั้นฉันให้นายเลือกก่อน นายเลือกได้เลยว่าจะพาสี่คนไหนไป ส่วนสี่คนที่เหลือ ทิ้งไว้ให้ฉัน”

คามมิตพูดออกมา คนที่อยู่ข้างๆ ทั้งเจ็ดคน ยกเว้นเฮ่อจือชิว แทบจะเป็นบ้า

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

ไอ้คนที่นั่งเครื่องบินคองคอร์ด โหดเหี้ยมขนาดนี้เชียวเหรอ

ผู้บัญชาการฝ่ายค้านมาแล้ว ไม่เพียงแต่จะฆ่าเขาไม่ได้ แถมยังโดนเขาควบคุมอีก

ที่ไม่สมเหตุสมผลไปกว่านั้น ทั้งสองยังคุยเรื่องเงื่อนไขกันด้วย

แต่สิ่งที่ไม่เข้าท่าไปกว่านั้น คามมิตตอบตกลงเขาด้วย

เขาให้เย่เฉินพาสี่คนออกไป งั้นหมายความว่า ต้องมีสี่คน ที่จะถูกเย่เฉินช่วยออกไปใช่ไหม!

ชายผิวขาวชาวอเมริกันที่ยืนข้างๆ รีบพูดว่า “คุณเย่ ผมขอโทษกับการกระทำที่ไร้มารยาทของผม คุณช่วยพาผมออกไปด้วยนะครับ...”

ชายชาวอเมริกันเชื้อสายอินเดีย ก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน เขาร้องไห้โฮ น้ำหูน้ำตาไหล “คุณเย่...ผมมีตาหามีแววไม่ อันที่จริง ผมสนใจประวัติศาสตร์และอารยธรรมอันรุ่งโรจน์ของจีนมาตลอด และให้ความเลื่อมใสเป็นอย่างมาก ฮีโร่ที่กล้าหาญและเด็ดเดี่ยวอย่างคุณ อย่าได้ถือสาคนต้อยต่ำอย่างผมเลยนะครับ ให้โอกาสผมสักครั้ง...”

เมื่อคนอื่นเห็นพวกเขาพูดอ้อนวอน จึงรีบพากันร้องไห้และพูดออกมา

เย่เฉินหัวเราะออกมา เขาหันไปมองคามมิต และพูดอย่างจริงจัง “เอิ่ม จอมพลคาม”

คามมิตรีบพูดว่า “สหาย โชคชะตาทำให้พบกัน มีโชคชะตาต่อกันคือมิตรสหาย ไม่ต้องเห็นเป็นคนนอกหรอก ไม่ต้องเรียกผู้บัญชาการก็ได้! นอกจากนั้น พี่ขอพูดจากใจเลยนะ ชื่อของฉันคือ ‘คามมิต’ สองคำเรียงติดกัน นายพยายามอย่าพูดแยกกัน”

พูดจบ เขาหัวเราะแล้วพูดต่อ “แน่นอน ถ้านายรู้สึกว่าพูดสองคำมันเหนื่อยไป ถือซะว่าฉันไม่ได้พูดประโยคเมื่อกี้ก็แล้วกัน...”