ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2574

เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ “ทำไม จอมพลคามมิตเคยได้ยินตระกูลเย่เหรอ”

คามมิตรีบพูดด้วยสีหน้านอบน้อม “เคยได้ยินมาอยู่แล้ว! ตอนนั้นฉันเรียนมหาวิทยาลัยที่เย่นจิง ตระกูลเย่ ตระกูลซู เป็นตระกูลอันดับต้นๆ ในจีน ตอนนั้นฉันได้ยินได้ฟังมา”

พูดจบ คามมิตถามอย่างสุภาพ “น้องชาย ไม่รู้ฉันเดาถูกไหม”

เย่เฉินไม่ปิดบัง เขาพยักหน้าและพูดว่า “ถูก ฉันคือคนของตระกูลเย่”

เมื่อพูดออกมา ที่เหลืออีกเจ็ดคนถึงกับอึ้ง

พวกเขาเป็นนักเรียนตัวท็อปในอาณาจักรการเงิน รู้เรื่องเศรษฐกิจของแต่ละประเทศเป็นอย่างดี แน่นอนว่าต้องรู้ถึงพละกำลังของตระกูลเศรษฐีในจีน

เมื่อได้ยินว่าเย่เฉินเป็นทายาทของตระกูลเย่ พวกเขาเข้าใจทันที ว่าทำไมเย่เฉินถึงนั่งเครื่องบินคองคอร์ด มาถึงซีเรียในระยะเวลาอันสั้นได้

เพราะความสามารถของตระกูลเย่!

แต่น่าเสียดาย คนที่เรียกว่านักเรียนตัวท็อปอย่างพวกเขา จะเส้นผมบังภูเขา มีตาหามีแววไม่!

คามมิตที่อยู่ด้านข้าง รีบยกนิ้วโป้งขึ้นมา แล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าน้องชายเป็นคนตระกูลเย่ คนในตระกูลเย่ บุกมาที่นี่เพียงคนเดียว น่านับถือจริงๆ!”

เย่เฉินยิ้มบางๆ “จอมพลคามมิตก็เกรงใจกันเกินไป”

คามมิตอดพูดอย่างตื่นเต้นไม่ได้ “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าวันนี้ จะได้รู้จักกับทายาทตระกูลเย่ ช่างเป็นโชคชะตาจริงๆ!”

พูดจบ เขามองเย่เฉิน และพูดอย่างจริงใจ “น้องชาย จีนมีคำโบราณกล่าวไว้ว่า ไม่ตีกันก็ไม่รู้จักกัน ใช้กับเราสองคน นับได้ว่าเหมาะสม ถ้านายไม่รังเกียจ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันกับนายเป็นเพื่อนกัน!”

เมื่อชายเชื้อสายจีนได้ยิน เขามองเฮ่อจือชิวอย่างโหดเหี้ยม และพูดโพล่งออกมาว่า “เฮ่อจือชิว! ฉันมาที่นี่เพราะเธอ! เธอยอมทิ้งฉันไว้ที่นี่ แล้วหนีเอาชีวิตรอดไปคนเดียวเหรอ! เธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า!”

ผู้หญิงอีกสองคน พูดอย่างสะอึกสะอื้น “จือชิว เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ทำไมเธอถึงทิ้งพวกเราในเวลาแบบนี้...ถ้าเธอทิ้งเรา เราต้องตายแน่...”

ชายชาวอเมริกันเชื้อสายอินเดีย ก็ร้องไห้และพูดว่า “จือชิว ฉันไม่อยากตายนะ...พ่อแม่หาเงินมาทั้งชีวิต เพื่อส่งฉันจนเรียนจบ ฉันจะตายไปแบบเงียบๆ ไม่ได้...”

ทันใดนั้น เฮ่อจือชิวน้ำตาคลอเบ้า และร้องไห้ออกมา เขามองเย่เฉินด้วยแววตาที่น่าสงสาร ในดวงตาคู่สวย เต็มไปด้วยการอ้อนวอน

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา “พวกนายไม่ต้องรีบ หน่วยเนวีซีลต้องมาช่วยพวกนาย”

พูดจบ เขามองเฮ่อจือชิว แล้วพูดเตือนสติว่า “คุณเฮ่อ เราควรไปได้แล้ว!”