ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2583

สำหรับเย่เฉินแล้ว ยาช่วยหัวใจแค่เม็ดเดียวไม่ได้มีค่าอะไรนัก

จองแบบนี้ถ้าอยากผลิตในจำนวนมาก ไม่กล้าพูดว่าสามารถนำเข้าสายการผลิตได้โดยตรง แต่วันหนึ่งผลิตสักแปดสิบหรือหนึ่งร้อยเม็ด กระทั่งสองร้อยเม็ด เป็นเรื่องง่ายมาก

ที่ไม่สามารถผลิตได้มากขนาดนั้น เหตุผลที่ไม่ได้ผลิตในจำนวนมากก็เพื่อให้แน่ใจว่าของสิ่งนี้จำมีค่า ในสายตาของคนภายนอก

ดังนั้นการมอบให้คามมิตอย่างไม่ใส่ใจนั่น สำหรับเขาแล้ว แทบจะเท่ากับเกษตรกรที่มีไร่ผลไม้เป็นหมื่นหมู่ มอบแอปเปิลให้กับผู้อื่น ไม่ใช่เรื่องที่ควรค่าแก่การพูดถึง

แต่ว่า ของสิ่งนี้สำหรับคามมิตแล้ว กลับมีความหมายมาก

ในโลกที่สงบสุขไร้ซึ่งสงคราม คนพิการขาคนหนึ่ง พบเจอกับปัญหามากมาย กระทั่งเขายังถือว่าหารฟื้นฟูสุขภาพร่างกาย เป็นความปรารถนาสูงสุดในชีวิต

ยิ่งไปกว่านั้นคามมิตแม่ทัพผู้พยายามเอาชีวิตรอดในเปลวไฟแห่งสงคราม

วันนี้เย่เฉินรักษาขาของเขาหายข้างหนึ่ง เท่ากับช่วยชีวิตเขาไว้

มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง คามมิตจึงสามารถนำทหารไปต่อสู้ และแม้กระทั่งนำทหาร เพื่อให้ทหารสามารถเชื่อฟังคำสั่งได้

ดังนั้น เขาจึงพูดกับเย่เฉินอย่างซาบซึ้งว่า“น้องชาย！นายเป็นผู้มีบุญคุณของฉัน นอกเหนือจากพ่อแม่ของฉัน！หลังจากนี้ไปขอแค่นายมีอะไรให้พี่ชายอย่างฉันช่วย ฉันก็จะไม่ปฏิเสธแม้จะตายเป็นหมื่นๆครั้ง！”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“มีคำพูดของพี่ชาย งั้นยาวิเศษของผมก็ไม่ได้ให้เปล่าๆแล้วล่ะ”

คามมิตพูดอย่างจริงจังว่า“นับจากที่ฉันเสียขาไป กองทัพจากคนหนึ่งหมื่นกว่า ลดน้อยเหลือสองพันนาย ความจริงตอนนั้นฉันไม่มีจิตวิญญาณในการต่อสู้อย่างที่เคยเป็นมาก่อน มักคิดว่าขอแค่สามารถมีชีวิตไปได้วันๆก็พอแล้ว ในอนาคตไปเลือกเข้ากองกำลังที่เชื่อถือได้ ถือว่าเป็นสิ่งที่สามารถรับประกัน……”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ คามมิตก็เศร้าสร้อย และทันใดนั้นก็มีการแสดงออกที่ดุร้ายขึ้นเล็กน้อยในดวงตาของเขา