เครื่องบินโดยสารคองคอร์ดรูปทรงเรียวยาว ออกจากสนามบินนานาชาติเบรุตเมืองหลวงของเลบานอน
เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ผ่านก้อนเมฆ แล้วแล่นโดยความเร็วสูง มุ่งหน้าไปยังหัวเซี่ย
บนเครื่องบิน เฮ่อจือชิวนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
จนถึงตอนนี้ เธอยังคงรู้สึกว่าประสบการณ์ที่ผ่านมากว่าหนึ่งชั่วโมง เหมือนกับความฝัน
แต่ว่า เธอมองสำรวจเย่เฉินที่นั่งหลับตางีบอยู่ไกลๆครู่หนึ่ง และสามารถรู้สึกได้ว่า ทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นชีวิตจริง
เมื่อนึกถึงเรื่องที่เย่เฉินไปที่ซีเรียเพียงลำพัง ช่วยตัวเองออกมาจากความตาย ในใจของเฮ่อจือชิวนอกจากความซาบซึ้งแล้ว ก็รู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก
เธอรู้สึกว่า ตัวเองเรียนหนังสือมานานหลายปี ศึกษาเรื่องเศรษฐศาสตร์ และการเงินมาหลายปีแล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ไร้เดียงสาจนมองผ่านความเป็นมนุษย์ได้
ในตอนแรก เธอก็คิดว่าตัวเองไม่ได้ละอายใจที่ทอดทิ้งเพื่อนฝูง แต่ตอนนี้พอคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว เพื่อนแต่ละคนของตนไม่ได้หวังดีอะไรเลย
จากมุมมองของพวกเขา ตัวเองยอมตายไปกับพวกเขา ก็ไม่ยอมให้ตัวเองได้มีโอกาส
ถึงจะเป็นพวกเขาก็ตาม เดิมทีมีโอกาส แต่กลับถูกพวกเขาทำมันพังอย่างไร้ยางอาย
เป็นผล ทำให้พวกเขาทำลายโอกาสของพวกเขาไป และเริ่มรู้สึกโกรธอย่างยิ่งที่พวกเขามีโอกาสจากไป
คนแบบนี้ ทำให้เธอรับรู้ได้ถึงความชั่วร้ายของมนุษย์เรา
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอจึงลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเองอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างๆของเย่เฉิน แล้วนั่งลงช้าๆ
เย่เฉินพูดอย่างเห็นด้วย“ถ้าให้ผมวิจารณ์ตามความเป็นจริง เรื่องของพวกคุณจัดการได้งี่เง่าจริงๆนั่นแหละครับ แต่ก็ทำถูกไม่มีผิดเลย แต่พวกคุณผิดที่ยืนผิดจุด ถ้าพวกคุณอยากให้โลกใบนี้มีสงครามน้อยลง พวกคุณไม่ควรเผยแพร่การต่อต้านสงครามในซีเรีย แต่ควรประกาศมันที่หน้าทำเนียบขาว เพราะบ้านเกิดของพวกคุณ มีส่วนรับผิดชอบต่อสงครามอย่างน้อย50%ในสังคมสมัยใหม่ทั่วโลก”
เฮ่อจือชิวพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดอย่างรีบร้อนว่า“คุณเย่คะ อันที่จริงฉันอยากบอกว่า ฉันไม่ใช่พวกคนABCนะคะ……”
เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ“อะไรคือคนABC?”
เฮ่อจือชิวรีบพูดขึ้นมาว่า“คนABCความหมายก็คือคนจีนอย่างพวกเราที่เกิดและเติบโตในอเมริกา มีพันธุกรรมและรูปร่างหน้าตาของคนผิวเหลือง แต่มีความคิดและทัศนคติเหมือนกับคนผิวขาวชาติตะวันตกค่ะ”
เย่เฉินถามอย่างสนใจ“หรือคุณไม่ใช่คนที่มีความคิดความอ่านของคนผิวขาวชาติตะวันตกกัน?”
เฮ่อจือชิวส่ายหัวไปมา แล้วพูดขึ้นมาว่า“ถึงฉันจะเกิดและเติบโตในอเมริกา มีสัญชาติอเมริกันก็จริง แต่พ่อแม่ของฉันอบรมสั่งสอนฉันมาตั้งแต่เด็ก ว่ารากเหง้าของฉันอยู่ที่หัวเซี่ย ให้ฉันจงจำเอาไว้ ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ฉันก็เป็นคนหัวเซี่ย”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...
รอตอนต่อไปอยู๋นะครับกำลังสนุกเลย...
รออัพเดตตอนใหม่อยู่นะครับ กำลังสนุกเลย...