เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2585

เครื่องบินโดยสารคองคอร์ดรูปทรงเรียวยาว ออกจากสนามบินนานาชาติเบรุตเมืองหลวงของเลบานอน

เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ผ่านก้อนเมฆ แล้วแล่นโดยความเร็วสูง มุ่งหน้าไปยังหัวเซี่ย

บนเครื่องบิน เฮ่อจือชิวนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

จนถึงตอนนี้ เธอยังคงรู้สึกว่าประสบการณ์ที่ผ่านมากว่าหนึ่งชั่วโมง เหมือนกับความฝัน

แต่ว่า เธอมองสำรวจเย่เฉินที่นั่งหลับตางีบอยู่ไกลๆครู่หนึ่ง และสามารถรู้สึกได้ว่า ทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นชีวิตจริง

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เย่เฉินไปที่ซีเรียเพียงลำพัง ช่วยตัวเองออกมาจากความตาย ในใจของเฮ่อจือชิวนอกจากความซาบซึ้งแล้ว ก็รู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก

เธอรู้สึกว่า ตัวเองเรียนหนังสือมานานหลายปี ศึกษาเรื่องเศรษฐศาสตร์ และการเงินมาหลายปีแล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ไร้เดียงสาจนมองผ่านความเป็นมนุษย์ได้

ในตอนแรก เธอก็คิดว่าตัวเองไม่ได้ละอายใจที่ทอดทิ้งเพื่อนฝูง แต่ตอนนี้พอคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว เพื่อนแต่ละคนของตนไม่ได้หวังดีอะไรเลย

จากมุมมองของพวกเขา ตัวเองยอมตายไปกับพวกเขา ก็ไม่ยอมให้ตัวเองได้มีโอกาส

ถึงจะเป็นพวกเขาก็ตาม เดิมทีมีโอกาส แต่กลับถูกพวกเขาทำมันพังอย่างไร้ยางอาย

เป็นผล ทำให้พวกเขาทำลายโอกาสของพวกเขาไป และเริ่มรู้สึกโกรธอย่างยิ่งที่พวกเขามีโอกาสจากไป

คนแบบนี้ ทำให้เธอรับรู้ได้ถึงความชั่วร้ายของมนุษย์เรา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอจึงลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเองอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างๆของเย่เฉิน แล้วนั่งลงช้าๆ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน