ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2589

คำพูดของคามมิต ทำให้ทั้งเจ็ดคนที่เป็นคนชนชั้นสูงดุจดั่งถูกสายฟ้าฟาด รู้สึกเหมือนทั้งโลกพังครืนลงมาภายในชั่วพริบตา

จุดประสงค์ของการถ่ายทำสารคดีในซีเรียของพวกเขา แตกต่างกับเฮ่อจือชิวมาก อันที่จริงพวกเขาไม่ได้ใส่โลกอย่างแท้จริง ยิ่งไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจผู้คนในสงคราม พวกเขาแค่หวังว่าจะทำให้ประวัติของพวกเขามีความเก๋าขึ้น ทำให้ตัวเองมีทุนเติบโตมากขึ้นในสังคมชนชั้นสูงหน้าซื่อใจคดทางตะวันตก

ในอนาคตเมื่อได้รับงานพาร์ทไทม์ในสังคมชนชั้นสูง บนงานเลี้ยงระดับไฮเอนด์ที่ทุกคนต่างสังสรรค์ครึกครื้นกัน ระหว่างที่ชนแก้วกันนั้น ก็สามารถพูดคุยหัวเราะว่าตัวเองก็เคยถ่ายสารคดีที่ซีเรีย เพื่อต่อต้านสงคราม เล่าเรื่องพวกนี้ออกไป จะต้องดึงดูดคำยกยอสรรเสริญชื่นชมจากผู้คนรอบๆได้อย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้น ไม่เพียงแต่สามารถทำให้หัวหน้าประทับใจมากยิ่งขึ้น ยังสามารถทำให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงมองตัวเองเปลี่ยนไป ซึ่งถือเป็นคุณสมบัติที่ดีที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิตอย่างแน่นอน

แต่ว่า พวกเขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่า เมื่อมาถึงซีเรียเพื่อทำประวัติการศึกษาสำเนา แต่กลับเอาชีวิตของตัวเองเข้ามาเสี่ยงทั้งชีวิต！

เมื่อคิดถึงเรื่องที่จะต้องเป็นทาสอยู่สถานที่บ้าๆนี่ตลอดชีวิต ทั้งเจ็ดคนไม่มีข้อยกแม้แต่คนเดียว ก็ร้องไห้ออกมา！

คามมิตที่เห็นทั้งเจ็ดคนร้องไห้ ก็ถามอย่างเย้ยหยันว่า“ร้องไห้ทำไม？ตอนมาที่ซีเรียเคยคิดว่าจะมีวันนี้งั้นหรอ？！”

หนึ่งในเจ็ดคนนั้น คนอินเดียพูดสะอึกสะอื้นขึ้นมาว่า“เราแค่อยากจะมาทำประวัติส่วนตัวของพวกเรา คิดไม่ถึงว่าจะอันตรายขนาดนี้……จอมพลคามมิต ขอร้องล่ะปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเราได้แค่เรียนหนังสือ เรื่องอื่นเราทำอะไรไม่เป็นเลย ท่านเก็บพวกเราเจ็ดคนไว้ที่นี่ จะเป็นภาระเปล่า！”

คนอื่นๆต่างพากันร้องไห้และขอร้องอ้อนวอน

สำหรับพวกเขาแล้ว ขอแค่มีโอกาส ก็จะพยายามคว้าไว้อย่างเต็มที่

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องไปจัดการสิ่งปฏิกูลของคนพันสองพันคน รวมถึงทำความสะอาดห้องน้ำที่พวกเขาเคยใช้ ทั้งห้าคนก็รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองจบเห่แล้ว

เพราะคามมิตพูดแล้ว ว่าจะให้พวกเขาอยู่เป็นทาสรับใช้ที่นี่ตลอดชีวิต จนตายก็ไปจากที่นี่ไม่ได้ นี่ก็หมายความว่า ขอแค่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็จะต้องทำหน้าที่ทำความสะอาดห้องน้ำทุกวัน ทำงานทิ้งสิ่งปฏิกูล วนแล้ววนเล่า ไม่มีที่สิ้นสุด

คนเรามีชีวิตเดียว มีอะไรที่น่าเศร้ากว่านี้อีกไหม？

ทุกคนอดนึกถึงเย่เฉินไม่ได้ ภายในรู้สึกทั้งเกลียดและเสียใจ