ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2605

เห็นเงาร่างคนๆหนึ่งกลิ้งตรงเข้ามาในห้องจากข้างเท้าของตัวเอง ซูจือหยูก็ตกใจอย่างมาก

แต่ว่า เธอก็ไม่ได้ไปสนใจดูว่าผู้ชายที่กลิ้งจากข้างเท้าของตัวเองไปนั้นเป็นใคร และให้ความสนใจทั้งหมดไปยังใบหน้าของเย่เฉิน

เห็นเย่เฉินยืนอยู่ตรงหน้าของตัวเองอย่างชัดเจน ในใจของซูจือหยูราวกับว่าถูกเขาจับกุมไว้โดยสิ้นเชิงทันที ความคิดถึงหลายวันที่ผ่านมาในเวลานี้เอ่อล้นทะลักราวกับน้ำพุยังไงอย่างนั้น จากในใจของเธอ พุ่งเข้ามายังเบ้าตาเธอเลย ตามมาด้วย กลายเป็นน้ำตาเม็ดใหญ่ที่กลิ้งตกลงมา

เธอแทบจะคุกเข่าลงโดยฉับพลันทันที พูดอย่างสำลักว่า : “ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือชีวิตไว้ถึงสองครั้ง！ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตพี่ชายฉันไว้ ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตแม่ของฉันไว้ ”

เย่เฉินชี้ไปยังซูโสว่เต้าที่หน้าตาบวมช้ำที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก พูดกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า : “อย่าเพิ่งรีบร้อนที่จะขอบคุณผม คุณดูก่อนว่าเขาคือใคร！”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซูจือหยูหันหลังไปมองโดยทันที คนทั้งคนหยุดราวกับว่าถูกฟ้าผ่า！

“พ่อ？！”

ต่อให้ซูจือหยูฝันก็คิดไม่ถึง คนที่ถูกเย่เฉินเตะเข้ามาคนนั้น จู่ๆจะเป็นพ่อของตัวเอง ซูโสว่เต้า！

ในเวลานี้ ซูโสว่เต้าก็มึนงงโดยสิ้นเชิง！

ซูจือหยูที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนมาโดยตลอด แม้ว่าในใจของชายชราจะคาดเดาไว้ว่าอาจจะได้รับความช่วยเหลือจากผู้ยอดฝีมือชาวญี่ปุ่นคนนั้น แต่ซูโสว่เต้ากลับว่าไม่ได้เข้าใจเสวียนจีนี้อย่างถ่องแท้ ในใจของเขาเกี่ยวกับการวินิจฉัยว่าซูจือหยูจะมีชีวิตอยู่หรือตายนั้น ที่แท้ก็เป็นครึ่งๆ กลับคิดไม่ถึงว่า จู่ๆเธอจะยังมีชีวิตอยู่！

แถมยังอยู่ในโรงแรมของตระกูลเย่ด้วย！

ซูโสว่เต้าเมื่อกี้ถูกเย่เฉินทรมานจิตใจกว่าหลายครั้ง คนทั้งคนกำลังรู้สึกผิดต่อลูกสาวทั้งสองคนอย่างมาก วันนี้เห็นซูจือหยูยังมีชีวิตอยู่ ทันใดนั้นก็ร้องไห้โฮออกมา : “จือหยู...จือหยูลูกยังมีชีวิตอยู่จริงๆ...พ่อขอโทษลูกด้วยนะ！”