ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2608

เย่เฉินกลอกตามองไปที่เขา ยกมือขึ้นตบเข้าไปที่หน้า

“เปรี๊ยะ！”

ตบฉาดนี้ ทำให้ซูจือหยูและซูรั่วหลีล้วนแต่ตกตะลึง！

ซูโสว่เต้าก็อึ้งไปโดยสิ้นเชิง ถามด้วยความโกรธแค้นในใจ : “ทำไม？ฉันแม่งทำไมเหรอ？ทำไมคุณต้องมาตบฉันอีก？แถมยังมาตบหน้าฉันต่อหน้าภรรยาและลูกสาวของฉันด้วย！”

ทันใดนั้นเย่เฉินก็พูดถามด้วยความเยือกเย็น :“ซูโสว่เต้า แกมันช่างหน้าไม่อายซะเหลือเกิน หลังจากที่ซูรั่วหลีหายตัวไป แกได้ตามหาเธอจริงๆไหม？”

“ฉัน...” ซูโสว่เต้าอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ใช่ ฉันเคยไปตามหาเธอไหม？”

“ไม่แน่นอน”

“นั่นเป็นเพราะว่า ฉันหมดปัญญาที่จะตามหาจริงๆ！”

“เธอหายตัวไปในทะเลอันกว้างใหญ่ กองกำลังทั่วทั้งญี่ปุ่นล้วนแต่หาตัวเธอไม่เจอ ฉันซูโสว่เต้าจะไปมีปัญญาที่ไหนกันล่ะ？”

“ก็เพราะว่ารู้ตั้งนานแล้วว่าโอกาสมีน้อยก็ไม่เลยไม่ได้สนใจ เพราะงั้นก็เลยไม่ได้มีความคิดที่จะตามหาเธอจริงๆ”

“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันถูกคุณท่านกดดันมาตลอด ไม่สามารถโยกย้ายทรัพยากรได้เลย ชายชราเพิ่งจะขายซูรั่วหลีไปไม่นาน ถ้าหากว่าฉันไปตามหาเธอโดยทันที งั้นก็เป็นการขัดต่อคุณท่านแล้วนะสิ”

“เพราะงั้น ฉันจึงไม่ได้ไปตามหาเธอจริงๆ...”

“หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งว่า ตบฉาดนี้ของเย่เฉิน ไม่ได้สูญเปล่า...”

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก้มหน้าอย่างละอายใจ พูดกล่าวอย่างสำลักว่า ：“รั่วหลี ตอนที่ลูกโดนพวกญี่ปุ่นจับตัวไป พ่ออยากที่จะช่วยลูกมากจริงๆนะ ปู่ของลูกบอกพ่อว่าจะช่วยเหลือลูก แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะคุยเรื่องเงื่อนไขที่สกปรกพวกนั้นกับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่น ลับหลังพ่อ...”

น้ำตาของซูรั่วหลีไหลลงมาทันที

เธอก็เดาออก คนที่ต้องการขายตัวเองจริงๆ จะต้องเป็นปู่ซูเฉิงเฟิง