ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2609

เมื่อซูโสว่เต้าได้ยินคำพูดนี้ คนทั้งคนก็ตกใจจนตัวสั่นไม่หยุดเลย！

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ลูกสาวทั้งสองคนของตัวเองยังมีชีวิตอยู่จริงๆ！

อีกอย่าง ยังได้รับความช่วยเหลือจากเย่เฉิน！

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าหากเย่เฉินจะให้ตัวเองเอาชีวิตมาแลกเปลี่ยนจริงๆ ตัวเองควรจะทำอย่างไรดี？！

เขารู้สึกผิดต่อลูกสาวทั้งสองคนจริงๆ และก็หวังว่าลูกสาวทั้งสองคนจะปลอดภัยไม่เป็นอะไร แต่ว่าเขาก็เป็นคน！เขายังใช้ชีวิตไม่พอเลย！เขาก็ไม่อยากตาย！

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ตัวสั่นระริกทันที พูดสำลักว่า ： “คุณเย่ ฉันสาบานต่อพระเจ้า ตอนนั้นไม่ได้ฆ่าพ่อแม่ของคุณจริงๆ...การตายของพ่อแม่คุณ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันจริงๆนะ！”

พูดแล้ว เขาก็รีบพูดเพิ่มเติมอีกว่า ： “ฉันขอพูดความในใจหน่อยนะ ครึ่งแรกของชีวิตของฉัน ไม่ว่าจะทำอะไร ล้วนแต่ถูกพ่อของคุณกดขี่ทั้งนั้น เขาเป็นบุคคลที่มีความสามารถที่หาได้ยากบนโลก มีบุคลิกลักษณะที่ไม่ธรรมดา มากล้นไปด้วยพรสวรรค์ ที่ได้รับการยอมรับจากทั่วทั้งเย่นจิง ถึงขั้นกับทั่วทั้งหัวเซี่ยเลย ！”

พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าท่าทางของเขาดูขรึม ถอนหายใจพร้อมพูดกล่าว : “ฉันเหรอ？ฉันจะถือว่าเป็นอะไรล่ะ？ฉันก็แค่ลูกชายคนโตของตระกูลซู แต่ว่าไม่ว่าจะด้านไหนๆก็สู้เขาไม่ได้เลย แม้แต่ผู้หญิงอันเป็นที่รักก็รักเขาอยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะตายไปแล้วฉันก็ยังคงอยู่ในเงาของเขาตลอดเวลา เงานี้ห่อหุ้มฉันอยู่ตลอดจนกระทั่งตอนนี้！ถึงตอนนี้เลย！ ”

ตู้ไห่ชิงที่อยู่ข้างๆได้ฟังคำพูดนี้ ทันใดนั้นก็มีสีหน้าที่รู้สึกผิดเล็กน้อยแล้ว

ซูโสว่เต้าพูดพร้อมร้องไห้อย่างไม่หยุดหย่อน : “หลายปีมากนี้ แม้ว่าปากของฉันจะไม่เคยยอมรับว่าเย่ฉางอิงดีกว่าฉัน แต่ว่าในใจของฉันก็รู้ดีอย่างมาก ฉันรู้ดีว่าซูโสว่เต้าคนนี้ เมื่อเทียบกับเย่ฉางอิง！ยังแย่กว่าเขาอีกมาก ！ด้วยความสามารถของฉัน ฉันจะสามารถฆ่าเขาได้อย่างไร？！”

“ตอนที่เขามีชีวิตอยู่ ฉันเกลียดเขาเข้ากระดูกดำจริงๆ แต่คุณลองคิดดูนะ ถ้าหากฉันฆ่าเขาได้ ทำไมฉันถึงไม่ฆ่าเขาตอนที่เขารุ่งโรจน์เรืองรอง ？ทำไมฉันถึงไม่ฆ่าเขาตอนที่เขาอยู่ในตำแหน่งสูงสุดล่ะ？ทำไมฉันต้องรอให้เขาเกษียณถึงค่อยลงมือกับเขา？”

เย่เฉินเห็นเขาตึงเครียด พูดคำเหล่านี้ก็เหมือนเป็นการพูดคุยและระบายออกมา ในใจก็ตระหนักได้ เมื่อมองแบบนี้ ซูโสว่เต้าน่าจะไม่ใช่ฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่ของเขาจริงๆ

ไม่เพียงแค่สีหน้าท่าทางของซูโสว่เต้าที่มองไม่ออกถึงเบาะแสใดๆแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเพราะว่าคำพูดของเขามันสมเหตุสมผลจริงๆ

เย่เฉินคิดในใจ : “เขาจะต้องเกลียดพ่อของฉันแน่นอน”

“เพราะงั้น ถ้าหากเขามีความสามารถนั่น จะต้องลงมือตอนที่พ่อรุ่งโรจน์เรืองรอง ปิดบังอำพรางอย่างมิดชิดไปตั้งนานแล้ว”

“ไม่มีทางรอให้พ่อของฉันเกษียณแล้วค่อยลงมือหรอก”

“นี่ ตรรกะไม่สอดคล้องกันเลย！”