ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2615

ฮามิดได้ยินที่เย่เฉินพูดว่าจะโอนเงินมาให้ตน ทันใดนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า: “โธ่เอ๋ยน้องชายไม่ได้หรอก นายรักษาขาของฉันหาย นี่ก็เป็นบุญคุณล้นฟ้าแล้ว ทำไมฉันจะต้องเอาเงินจากนายอีกล่ะ...”

เย่เฉินยิ้มกล่าว: “คุณขาดแคลนเงินอยู่ไม่ใช่เหรอ? ค่าใช้จ่ายชีวิตประจำวันในกองทัพ ปืนและกระสุนต้องใช้เงิน ฉันจะช่วยเท่าที่ฉันจะทำได้ พี่ชายคุณไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก”

ฮามิดยังต้องการบอกปัดอีก น้ำเสียงของเย่เฉินกล่าวอย่างหนักแน่น: “พี่ชาย เงินนี้ถ้าคุณไม่รับไป ก็ไม่ถือว่าเห็นฉันเป็นเพื่อน งั้นต่อไปเราก็ไม่ต้องติดต่อกันอีก!”

ฮามิดได้ยินดังนี้ รีบพูดโดยไม่ลังเลทันที: “น้องชาย! ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นการเคารพเทียบไม่ได้กับทำตามคำสั่งแล้วล่ะ! หลังจากที่เพื่อนนายมาแล้ว ฉันจะทำให้ดีที่สุด จะต้อนรับเป็นอย่างดี!”

ซูโสว่เต้าที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินเรื่องนี้ หัวใจของเขาก็หดหู่แทบตาย

“เย่เฉินคนเลวนี้ เอาเงินของฉันไปสร้างมิตรไมตรีกับคนอื่นงั้นเหรอ?! หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ! แต่มันก็ไม่น้อยเลยนะ! เงินหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐของฉันที่ให้ไป สุดท้ายแม้แต่น้ำใจของคนก็แลกไม่ได้?”

กลัดกลุ้มใจ ในใจของซูโสว่เต้าอดไม่ได้ที่จะเศร้าใจ: “เย่เฉินคนนี้แม้ว่าลักษณะเหมือนเย่ฉางอิงพ่อของเขา แต่สไตล์การทำงานต่างกันมาก เย่ฉางอิงเป็นสุภาพบุรุษที่ซื่อสัตย์ แม้ว่าคนอื่นแอบกระทำเขาอยู่เบื้องหลังเล็กๆน้อยๆ เขาไม่เคยใช้วิธีเดียวกันนี้ในการโต้กลับ แต่ซื่อตรงเสมอ ไม่รู้สึกละอายใจในการตรวจสอบตนเอง แต่เย่เฉินคนนี้ สไตล์การทำงานแหวกแนวและไม่เล่นไปตามเกม!”

“หากต้องการปลิดชีวิตผู้คนเหมือนตระกูลซูทำ แม้จะโหดร้าย แต่ก็ถือว่าตรงไปตรงมา "

“แต่เขาไม่ใช่เลย ชอบส่งคนเข้าไปในฟาร์มสุนัข เหมืองถ่านหินดำ ภูเขาฉางไบ ซีเรีย วิธีการเล่นงานแบบนี้ เกือบจะไม่เคยได้ยินมาก่อนในชนชั้นสูงของเย่นจิง

“แต่...โชคดีที่เด็กคนนี้มีรสนิยมที่แปลกๆ มิฉะนั้นยิงปืนแค่นัดเดียวก็ทำฉันล้มลงได้ นั่นคงเป็นความว่างเปล่าจริงๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น...”