เย่เฉินไม่รู้ว่าชุดชั้นในที่ตัวเองซื้อนั้นมีปัญหาอะไร เพราะเขามองจากแค่ด้านตรงปราดเดียว คิดไปว่ารีบซื้อรีบจบจึงชี้ตัวนั้นโดยไม่คิดอะไร
แต่ ถ้าเขาเดินอ้อมไปข้างหลังก็จะพบว่าชุดชั้นในส่วนล่างร้อยด้วยเชือกเส้นเล็กสองเส้นเท่านั้น
หลังจากซื้อเสื้อเสร็จ เย่เฉินกลับมาที่แผนกห้องรับรองของโรงแรม กำลังจะเที่ยงตรงแล้วเฮ่อจือชิวยังอยู่ในห้องไม่มีสุ้มเสียงอะไร จึงมากดกริ่งที่หน้าประตูห้องเธอโดยตรง
กริ่งดังอยู่หลายนาที เฮ่อจือชิวถึงค่อยๆตื่น
หลังจากตื่นแล้วเธอบิดขี้เกียจสวยๆไปหนึ่งที สบายไปทั้งตัวชนิดที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
หลังจากนั้น เธอจึงคลุมตัวด้วยชุดอาบน้ำและมาถึงหน้าประตูด้วยตาปรือๆ มองผ่านตาแมวไปก็พบว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเย่เฉินก็รีบเปิดประตู พูดด้วยท่าทีนอบน้อม “คุณเย่….”
เย่เฉินยิ้มน้อยๆและถามเธอ “พักผ่อนเป็นไงบ้าง?”
เฮ่อจือชิวรีบบอก “สบายมากค่ะ รู้สึกว่าที่หลับไปเมื่อกี้เป็นการนอนหลับที่สบายและผ่อนคลายที่สุดในชีวิตของฉันเลยค่ะ…..”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี!” เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวยิ้มๆ “ใกล้จะเที่ยงแล้ว เธอจะเก็บข้าวเก็บของแต่งตัวหน่อยมั้ย เดี๋ยวเราไปพบพ่อเธอที่มหาวิทยาลัยการเงินและเศรษฐศาสตร์จินหลิงกัน”
เฮ่อจือชิวได้ยินแบบนั้นก็ตกลงอย่างรีบร้อน “ได้ค่ะๆ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ค่ะ”
พูดจบเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน ชุดที่ใส่กลับมานั้นทั้งขาดทั้งสกปรก และเปื้อนเลือดของใครมาก็ไม่รู้ ถ้าใส่เสื้อผ้าชุดนั้นไปหาพ่อเกรงว่าพ่อจะปวดใจ แต่เธอก็ไม่กล้าขอให้เย่เฉินช่วยเตรียมให้ตัวเอง
ในขณะที่เธอลังเลไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เย่เฉินพลันนึกอะไรขึ้นได้ เขายกมือยื่นสองสามถุงในมือให้เธอพร้อมบอก “เมื่อกี้ฉันซื้อชุดใหม่ให้เธอหนึ่งชุด ไม่รู้ว่าใส่พอดีมั้ย ถ้าไม่พอดีตัวเธอใส่ไปก่อนนะ เราไปหาพ่อเธอก่อน เดี๋ยวฉันค่อยพาเธอไปซื้อที่พอดีตัว”
เธอเองก็เป็นคนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีตั้งแต่เด็ก สิ่งต่างๆที่ใช้อยู่ในระดับสูงทั้งนั้น ดังนั้นเธอจึงเห็นสินค้าแบรนด์เนมมานักต่อนักแล้ว สิ่งที่เธอคาดหวังจริงๆคือรสนิยมของเย่เฉิน
ถึงยังไงเธอก็คิดว่าเสื้อผ้าที่ผู้ชายซื้อให้ผู้หญิงต้องเป็นแบบที่ผู้ชายคิดไปเองว่าดูดี และเป็นแบบที่หวังว่าจะได้เห็นผู้หญิงสวมใส่
เพราะฉะนั้น สามารถบอกรสนิยมและความใส่ใจของเย่เฉินได้จากเสื้อผ้าเหล่านี้ด้วยเช่นกัน
ดังนั้น เธอจึงเปิดถุงชาแนลพวกนั้นก่อน
หลังจากหยิบเสื้อผ้าแต่ละชุดในนั้นออกมาแล้วก็พบว่า ที่แท้เป็นชุดสั่งตัดชั้นสูงรวมถึงถุงน่องลูกไม้สีดำ
พอเห็นถุงน่อง เฮ่อจือชิวอดหน้าแดงไม่ได้

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...
รอตอนต่อไปอยู๋นะครับกำลังสนุกเลย...
รออัพเดตตอนใหม่อยู่นะครับ กำลังสนุกเลย...