ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2640

หลังจากทั้งสองคนลงรถมาแล้วก็เดินเข้าไปในตึกสำนักงาน เฮ่อจือชิวเดินตามอยู่ข้างกายเย่เฉิน เธอพูดเสียงแผ่วด้วยความประหม่า “คุณรู้มั้ยคะว่าห้องทำงานของพ่อฉันอยู่ที่ไหน ฉันไม่เคยมาที่นี่สักครั้งเลยค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้า “รู้ เธอสบายใจแล้วเดินตามฉันมาอย่างกล้าหาญชาญชัยได้เลย”

เฮ่อหยว่นเจียงในตอนนี้กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้องทำงานตัวเอง

ลูกสาวเพียงคนเดียวอยู่ไกลถึงซีเรีย ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง เขาเป็นห่วงเป็นธรรมดา และด้านเย่เฉินก็ไม่ได้มีความคืบหน้าอะไรที่ชัดเจนแจ้งมา เขาไม่รู้เลยว่าลูกสาวจะรอดจากเคราห์นี้ไปได้มั้ย

และเนื่องจากความวิตกกังวลในใจ วันนี้ตอนสอนเฮ่อหยว่นเจียงจึงเหม่อและสอนผิดอยู่บ่อยครั้ง เขารู้สึกว่าประสาทของตัวเองตึงเครียดถึงขีดสุด ถ้าวันนี้ยังไม่ได้ข่าวของลูกสาวตัวเองคงต้องขอลากับทางมหาวิทยาลัย และไปซีเรียด้วยตัวเอง

เขารู้ว่าตัวเองไม่มีปัญญาช่วยลูกสาวหรอก หรือไม่สามารถแม้กระทั่งไปถึงที่ที่ลูกสาวถูกคุมขังไว้ได้ แต่เขาก็ยังหวังว่าตัวเองจะอยู่ใกล้ลูกสาวมากขึ้น แบบนั้นจะมากจะน้อยเขาก็สบายใจกว่า

ในขณะที่เขากำลังกระสับกระส่าย อยู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ความคิดฟุ้งซ่านของเขาโดนขัด ได้แต่ก้าวไปที่ประตูและยื่นมือไปเปิด

พอเปิดประตูมา เขาก็เห็นผู้หญิงอ่อนเยาว์ทันสมัยคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู แต่ผู้หญิงคนนั้นใส่หน้ากากไว้ เขาจึงไม่รู้ว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง เลยถามขึ้นอย่างแปลกใจ “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรครับ”

เฮ่อหยว่นเจียงจำลูกสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองไม่ได้

ไม่ใช่ว่าเขาห่างเหินกับลูกสาวมาก แต่ในความทรงจำของเขาลูกสาวเฮ่อจือชิวไม่เคยแต่งตัวทันสมัยขนาดนี้ และหวานแหววขนาดนี้มาก่อน

เฮ่อจือชิวในเวลาปกติถึงจะไม่ได้แต่งตัวเหมือนเด็กผู้ชาย แต่ก็แต่งตัวเรียบๆและใส่กระโปรงน้อยมาก เนื่องจากเธอจบจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด เพราะฉะนั้นสไตล์การแต่งตัวของเธอแทบจะเหมือนกับบรรดาโปรแกรมเมอร์ที่ซิลิคอนแวลลียเปี๊ยบ หน้าร้อนใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ หน้าหนาวใส่เสื้อโค้ท เสื้อขนสัตว์คู่กับกางเกงยีนส์

แต่ผู้หญิงตรงหน้าดูก็รู้ว่าเป็นคนที่ใส่ใจและช่างเลือกในการแต่งตัวมาก ต่างกับเฮ่อจือชิวราวฟ้ากับดิน”

อีกอย่าง เขาไม่ได้นึกถึงลูกสาวเลย เพราะในจิตใต้สำนึกของเขาบัดนี้ลูกสาวยังอยู่ในซีเรียที่ไกลออกไปหลายพันกิโลเมตร ไม่มีทางมาอยู่ตรงหน้าตัวเองหรอก

เฮ่อจือชิวก็คิดไม่ถึงว่าพ่อจะจำตัวเองไม่ได้จริงๆ

เธอถลึงตามองเฮ่อหยว่นเจียงตั้งแต่หัวจรดเท้า นอกจากความตะลึงในสายตาแล้ว ยังเจือการบอกใบ้ไว้ด้วย

แต่เฮ่อหยว่นเจียงไม่มีอารมณ์จะใคร่ครวญถึงความนัยในสายตาของเธอเลยสักนิด