ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2692

หม่าหลันได้ยินเซียวฉางควนพูดว่า ยังเจ็บน่องอยู่ จึงขมวดคิ้วถามว่า:"เซียวฉางควน คุณแอบไปวิ่งลับหลังฉันเหรอ?"

เซียวฉางควรโต้กลับ:"อะไรคือไปวิ่งลับหลังเธอ? ฉันไปวิ่ง ยังต้องรายงานเธอด้วยเหรอ?"

หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา:"ใกล้จะตายแล้ว ยังจะวิ่งอีก วิ่งไปเพื่ออะไร? อยากจะหาคู่ใหม่เหรอ?"

เซียวฉางควนพูดอย่างรำคาญ:"มันเกี่ยวอะไรกับเธอ? ยุ่งขนาดนั้นทำไม?"

พูดจบ เขาเหลือบมองไม้ค้ำยันที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารข้างหม่าหลัน แล้วพูดอย่างประชดประชันว่า:"ทำไม? ขาของคุณไม่ค่อยดีแล้ว ก็ไม่อนุญาตให้ฉันออกไปเดินเล่นเหรอ"

เย่เฉินได้ฟังแล้วปวดหัวอยู่พักหนึ่ง พูดว่า: "พ่อครับ แม่ครับ คุณสองคนพูดน้อยๆหน่อยเถอะ อย่ามาทะเลาะกัน แล้วต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันเลย"

เซียวชูหรันพูดไปต้มก๋วยเตี๋ยวไป โดยไม่หันมามอง:"ที่รัก คุณไม่รู้ว่าอาหารมื้อนี้ฉันผ่านไปได้ไง พวกเขาเถียงกันตรงนี้มานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันกล่อมจนกล่อมไม่ไหวแล้ว….."

หม่าหลันพูดอย่างโกรธเคือง:"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องเซียวฉางควน ประเด็นคือผู้ชายคนนี้พูดจาน่าโมโหเกินไป ที่แย่ที่สุดสำหรับฉันคือขาข้างนี้ หักไปสองครั้งแล้ว เขาไม่ห่วงฉันเลยก็ไม่เท่าไหร่ แต่กลับมาเยาะเย้ย รังแกใครกัน?"

เซียวฉางควนพูดอย่างเย็นชา:"คุณขาหัก เกี่ยวอะไรกับฉัน? ฉันไม่ได้ทำหักสักหน่อย อีกอย่าง เมื่อกี้เธอคุยไร้สาระกับฉันมาตั้งนาน ตอนนั้นยังไม่เห็นพูดถึงขาเลย เธออย่ามาอ้างหลักศีลธรรมตรงนี้เลย"

หม่าหลันพูดอย่างโมโห:"ฉันอ้างศีลธรรม? เซียวฉางควน คุณมันไร้จิตสำนึกจริงๆ! คุณลืมไปแล้วเหรอว่า ตอนนั้นคุณถูกคนที่เกาจวิ้นเว่ยส่งมา ขับรถชนคุณจนเป็นอัมพาต ฉันดูแลคุณที่โรงพยาบาลอย่างไร? ฉันยุ่งอยู่ตลอดเวลา ลืมไปแล้วเหรอ?"