ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 272
บทที่ 272
ในสายตาของเธอ นอกจากเงิน ก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว！
สำหรับเธอแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดของลูกเขยก็คือมีเงิน และต้องให้เงินตัวเองอย่างไม่รู้สึกเสียดาย มิเช่นนั้น ต่อให้ลูกเขยจะดีแค่ไหนในสายตาของเธอก็เป็นเพียงแค่ก้อนขี้หมาเหม็นๆ
เหมือนผู้ชายอย่างเกาจวิ้นเว่ย คือผู้สมัครที่เป็นลูกเขยที่ดีที่สุด เพราะว่าเขาจ่ายเงินให้กับแม่ยายอย่างไม่รู้สึกเสียดายเงิน！
ตอนนี้เขายังไม่ได้คบหากันกับลูกสาวของตัวเอง ก็ใจกว้างขนาดนี้แล้ว มอบรถเบนซ์ราคาหนึ่งล้านหกแสนหยวนให้ตัวเอง ถ้าในอนาคตเซียวชูหรันได้อยู่ด้วยกันกับเขาจริงๆ งั้นเขาจะไม่ซื้อวิลล่า เรือยอร์ชให้ตัวเองเลยเหรอ？！
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเธอก็มีความสุขอย่างมาก！
แต่ว่า คำพูดที่เกรงอกเกรงใจก็ยังต้องมีอยู่ เธอจับไปที่แขนของเกาจวิ้นเว่ย พูดอย่างจริงจัง : “ไอ้หยา จวิ้นเว่ย คุณทำให้น้าซาบซึ้งใจจริงๆนะ แต่ว่า รถคันนี้มันมีมูลค่ามากเกินไปจริงๆนะ ถ้าน้ารับไว้ละก็ เกรงว่าจะไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่นะ？”
“ไม่เหมาะสมยังไงละครับ？” เกาจวิ้นเว่ยพูดออกไปอย่างจริงจัง : “คุณน้า สิ่งของที่ผมมอบให้มันเป็นความตั้งใจของผม คุณแค่กล้าที่จะรับไปอย่างสบายใจก็พอครับ！ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม！”
หม่าหลันเห็นเขาพูดอย่างแน่วแน่ขนาดนี้ ในใจก็ดีใจอย่างมาก ก็ไม่ได้เกรงอกเกรงใจอะไรเขาอีก นำกุญแจรถเก็บใส่เข้ากระเป๋าไปเลย พร้อมพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม : “งั้นน้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ เก็บแล้วนะ！ขอบคุณคุณจริงๆนะจวิ้นเว่ย！”
เกาจวิ้นเว่ยมองเห็นภาพโดยรวมว่าเธอเป็นคนที่เห็นแก่ทรัพย์สินเงินทอง แอบขำอยู่ในใจ มุ่งเป้าไปประจบสอพลอแม่ของเซียวชูหรัน ดูแล้ว แผนการของตัวเองและพ่อ จะต้องเป็นความจริงอย่างที่ใจหวังแน่นอน！
แต่ว่า ในใจของเขาคิดแบบนี้ ปากกลับพูดออกไปอย่างเกรงใจ : “คุณน้าครับ เราอย่ายืนที่หน้าประตูกันเลยครับ เข้าไปกินข้าวพลางคุยพลางดีกว่าครับ”
หม่าหลันตื่นเต้นอย่างมาก รีบพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง : “ได้ได้ได้ เข้าไปคุยกัน เข้าไปคุยกัน！”
ทั้งสองคนเดินเข้าไปยังร้านอาหารเทียนหัว เกาจวิ้นเว่ยให้พนักงานเดินนำพวกเขาสองคนไปยังที่ที่ได้จองล่วงหน้าไว้
หลังจากรอจนทั้งสองนั่งลง เกาจวิ้นเว่ยก็ได้สั่งอาหารอร่อยที่มีราคาแพงมาเต็มโต๊ะเลย
พูดจบ เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมที่จะกดโทรหาเซียวชูหรัน
เกาจวิ้นเว่ยมีความสุข รีบพูดออกไปทันที : “คุณน้าครับ อย่าบอกชูหรันเด็ดขาดนะ ว่าผมเป็นคนนัดออกมา ไม่งั้นเธอคงไม่มาเจอผมอย่างแน่นอน ”
พูดแล้ว เกาจวิ้นเว่ยก็พูดอีก : “คุณพูดกับเธอว่า คุณมีเพื่อนกำลังจะปรับปรุงวิลล่าหลังใหญ่ริมแม่น้ำ ต้องการอยากให้เธอออกแบบให้ เธอเป็นคนบ้างานขนาดนี้ เมื่อได้ยินว่ามีออเดอร์ เธอจะต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นคุณก็มาพร้อมกับเธอ ตอนที่ผมสารภาพรักเธอ คุณน้าก็จะได้ช่วยผมพูดสิ่งดีๆให้สักหน่อยครับ！”
หม่าหลันแววตาเปล่งประกาย โพล่งพูดออกไป : “ดีมากเลย！เอาตามที่คุณว่าแล้วกัน！”
นัยน์ตาของเกาจวิ้นเว่ยสาดส่องความชั่วร้ายออกมา แอบคิดในใจ : “คืนนี้ คืนนี้ฉันจะต้องเผด็จศึกเซียวชูหรันที่ร่ำลือเรื่องความงดงามไปทั่วทั้งเมือง แล้วค่อยลิ้มลองหม่าหลันที่ยังคงมีความงดงามอยู่ จากนั้นค่อยโทรศัพท์ไปหลอกให้เย่เฉินมาที่นี่ แล้วยิงเขาทิ้งซะ！”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...