ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 272

บทที่ 272

ในสายตาของเธอ นอกจากเงิน ก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว！

สำหรับเธอแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดของลูกเขยก็คือมีเงิน และต้องให้เงินตัวเองอย่างไม่รู้สึกเสียดาย มิเช่นนั้น ต่อให้ลูกเขยจะดีแค่ไหนในสายตาของเธอก็เป็นเพียงแค่ก้อนขี้หมาเหม็นๆ

เหมือนผู้ชายอย่างเกาจวิ้นเว่ย คือผู้สมัครที่เป็นลูกเขยที่ดีที่สุด เพราะว่าเขาจ่ายเงินให้กับแม่ยายอย่างไม่รู้สึกเสียดายเงิน！

ตอนนี้เขายังไม่ได้คบหากันกับลูกสาวของตัวเอง ก็ใจกว้างขนาดนี้แล้ว มอบรถเบนซ์ราคาหนึ่งล้านหกแสนหยวนให้ตัวเอง ถ้าในอนาคตเซียวชูหรันได้อยู่ด้วยกันกับเขาจริงๆ งั้นเขาจะไม่ซื้อวิลล่า เรือยอร์ชให้ตัวเองเลยเหรอ？！

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเธอก็มีความสุขอย่างมาก！

แต่ว่า คำพูดที่เกรงอกเกรงใจก็ยังต้องมีอยู่ เธอจับไปที่แขนของเกาจวิ้นเว่ย พูดอย่างจริงจัง : “ไอ้หยา จวิ้นเว่ย คุณทำให้น้าซาบซึ้งใจจริงๆนะ แต่ว่า รถคันนี้มันมีมูลค่ามากเกินไปจริงๆนะ ถ้าน้ารับไว้ละก็ เกรงว่าจะไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่นะ？”

“ไม่เหมาะสมยังไงละครับ？” เกาจวิ้นเว่ยพูดออกไปอย่างจริงจัง : “คุณน้า สิ่งของที่ผมมอบให้มันเป็นความตั้งใจของผม คุณแค่กล้าที่จะรับไปอย่างสบายใจก็พอครับ！ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม！”

หม่าหลันเห็นเขาพูดอย่างแน่วแน่ขนาดนี้ ในใจก็ดีใจอย่างมาก ก็ไม่ได้เกรงอกเกรงใจอะไรเขาอีก นำกุญแจรถเก็บใส่เข้ากระเป๋าไปเลย พร้อมพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม : “งั้นน้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ เก็บแล้วนะ！ขอบคุณคุณจริงๆนะจวิ้นเว่ย！”

เกาจวิ้นเว่ยมองเห็นภาพโดยรวมว่าเธอเป็นคนที่เห็นแก่ทรัพย์สินเงินทอง แอบขำอยู่ในใจ มุ่งเป้าไปประจบสอพลอแม่ของเซียวชูหรัน ดูแล้ว แผนการของตัวเองและพ่อ จะต้องเป็นความจริงอย่างที่ใจหวังแน่นอน！

แต่ว่า ในใจของเขาคิดแบบนี้ ปากกลับพูดออกไปอย่างเกรงใจ : “คุณน้าครับ เราอย่ายืนที่หน้าประตูกันเลยครับ เข้าไปกินข้าวพลางคุยพลางดีกว่าครับ”

หม่าหลันตื่นเต้นอย่างมาก รีบพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง : “ได้ได้ได้ เข้าไปคุยกัน เข้าไปคุยกัน！”

ทั้งสองคนเดินเข้าไปยังร้านอาหารเทียนหัว เกาจวิ้นเว่ยให้พนักงานเดินนำพวกเขาสองคนไปยังที่ที่ได้จองล่วงหน้าไว้

หลังจากรอจนทั้งสองนั่งลง เกาจวิ้นเว่ยก็ได้สั่งอาหารอร่อยที่มีราคาแพงมาเต็มโต๊ะเลย