เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2778

ยี่สิบนาทีต่อมา

แท็กซี่จอดลงตรงหน้าประตูสุสานเขาเฟิ่งหวงที่ใหญ่ที่สุดในย่านชานเมืองของ เมืองจินหลิง

สุสานที่นี่ครอบคลุมพื้นภูเขาหลายลูกในบริเวณใกล้เคียง มีเนื้อที่มหาศาล ปกติมักจะมีคนมาเซ่นไหว้เป็นจำนวนมากในเวลากลางวัน แต่พอตกกลางคืน ที่นี่จะไม่มีแม้แต่สุนัข

หลังจากรถแท็กซี่พาสองตาหลานมาส่งที่หน้าประตูสุสานแล้ว เขาก็เหยียบคันเร่งบึ่งรถออกไป

ไมค์อาศัยแสงจันทร์สลัว มองพิจารณาซุ้มประตูขนาดใหญ่ที่ทำจากหินอ่อนสีขาวตรงหน้า พูดอย่างประหม่า “ทวดครับ ทำไมที่นี่ไม่มีพนักงานเลยสักคน?”

ไหม้เฉิงซินส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ประตูใหญ่ปิดสนิท ไม่รู้ว่าล็อกหรือเปล่า นายช่วยประคองฉันเข้าไปดูหน่อย”

ทั้งสองมาถึงหน้าประตู พอไมค์ผลักประตูใหญ่ ประตูเหล็ก็ขยับเขยื้อนสักนิด ไมค์รีบบอกว่า “ทวดครับ ประตูล็อก”

ไหม้เฉิงซินหน้านิ่วคิ้วขมวด ควักโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมโทรหาซวนเฟิงเหนียน

ในขณะนั้นเอง ชายวัยกลางคนในเครื่องแบบยามก็เดินออกมาจากความมืด

ชายวัยกลางคนเดินเร็วมาก แต่ท่วงท่าที่เขาเดินนั้นดูแปลกๆ เหมือนแขนขาและลำตัวค่อนข้างแข็งทื่อ

ไมค์สะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นคนคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด รีบดึงไหม้เฉิงซินให้ถอยออกมา แต่ไหม้เฉิงซินกลับเอาฝ่ามือตบหลังของเขา แล้วเอ่ยเสียงเบา “อย่าขยับ!”

พูดจบก็จับจ้องที่ยามคนนั้น

ยามเดินตรงเข้ามาหาสองตาหลาน ก่อนจะมาถึงไหม้เฉิงซินก็พบว่าคนคนนี้หน้าดำเหมือนอีกา มีเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด เขาตกตะลึงไปในทันที

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน