ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2806
เมื่อเห็นไหม้เฉิงซินจู่ๆก็แตกคอกัน ซวนเฟิงเหนียนโกรธเกินกว่าจะเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ได้เลย
เขาชี้ไปที่ไหม้เฉิงซิน พูดกัดฟันด่าทอว่า : “รู้อยู่ตั้งนานแล้วว่าไอ้แก่อย่างแกร้ายกาจเช่นนี้ ครั้งก่อนที่สุสานเขาเฟิ่งหวง ฉันควรจะฆ่าแกและเหลนชายของแกให้ตาย！”
ไหม้เฉิงซินพูดอย่างเยือกเย็นว่า : “ซวนเฟิงเหนียน ทั้งชีวิตนี้ของแกฆ่าคนมานับไม่ถ้วน แม้ว่าจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่อยู่ระดับล่างสุดแกก็ไม่ปล่อยไป ตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดว่ากูร้ายกาจ！ฉันว่าต่อให้แกตายไปก็ไม่สำนึกผิดเลยจริงๆ！”
พูดแล้ว เขาก็หันหน้าไปมองเย่เฉิน เอามือทั้งสองประสานกันแล้วยกขึ้นในระดับหน้าอก พูดอย่างอ่อนน้อมว่า : “คุณชายเย่ คนๆนี้ทำความชั่วไว้มากมาย ถึงตายก็ยังไม่สาสมกับปาปกรรม วันนี้หากคุณไม่มีปัญหาอะไรก็ฆ่ามันทิ้งได้เลย ก็เป็นการกำจัดคนชั่วร้ายให้กับผู้คนแล้ว！”
ซวนเฟิงเหนียนหวาดกลัว เห็นท่าทางที่โหดเหี้ยมของเย่เฉิน ในใจก็เกิดความกลัวแล้วจริงๆ
ทั้งชีวิตของเขาฝึกวิชาพิษกู่มาอย่างยากลำบาก อาศัยหนอนกู่ดวงชะตาที่โหดเหี้ยมตัวนี้ ไม่รู้ว่าจัดการยอดฝีมือแห่งยุทธภพไปกว่าเท่าไหร่แล้ว
เมื่อก่อน แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือชั้นนำเหล่านั้น แม้ว่าจะเป็นที่มีพละกำลังที่โดดเด่น เผชิญหน้ากับหนอนกู่ดวงชะตาของตัวเอง ก็ไม่สามารถที่จะต้านทานได้เลย
แต่ว่า เหมือนกับเย่เฉิน ตบฉาดหนึ่งก็สามารถทำให้หนอนกู่ดวงชะตาล้มลงไปอยู่กับพื้นได้ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น
เพราะงั้นจึงเห็นได้ว่า พละกำลังของเย่เฉินลึกซึ้งเกินกว่าจะคาดเดาได้
อีกอย่าง วิธีการโจมตีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของซวนเฟิงเหนียนก็คือหนอนกู่ดวงชะตา เมื่อหนอนกู่ดวงชะตาสูญเสียพละกำลังในการโจมตี เขาก็เหมือนกับงูพิษที่ถูกถอนฟัน ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เฉิน
ดังนั้น เขามองไปที่เย่เฉิน พูดขอร้องอ้อนวอนอย่างขมขื่นว่า ： “คุณชายเย่ ได้โปรดยกโทษให้กับข้าน้อยที่มีตาหามีแววไม่ด้วย ถ้าหากฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถที่สุดยอดเช่นนี้ ต่อให้ฉันมีความกล้ามากแค่ไหน ฉันก็ไม่กล้าที่จะเป็นศัตรูกับคุณแน่นอน！”
ซวนเฟิงเหนียนเห็นเย่เฉินมีสีหน้าท่าทางที่ยืนหยัดอย่างมาก ก็ยิ่งเข้าใจดีว่า เรื่องของวันนี้เกรงว่าไม่น่าจะจบลงด้วยดีแล้ว
ในใจของเขาวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว : “ตรงหน้า คนแซ่เย่คนนี้ตัดสินใจจะเอาชีวิตของฉันอย่างแน่วแน่ อาศัยการขอร้องอ้อนวอนอย่างขื่นขม ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนให้เขาเมตตาได้ ดูเหมือนว่า ทำได้เพียงสู้สุดความสามารถ ใช้กลยุทธ์อันสุดท้ายสู้ให้ถึงที่สุดแล้ว！”
คิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าท่าทางของซวนเฟิงเหนียนก็เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายขึ้นมาทันที เขามองไปยังเย่เฉิน พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “แกและฉันต่างก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป หากนับขึ้นมาจริงๆ เราก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ฝึกตนด้วยกัน แน่นอนว่าก็ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับคนธรรมดาเหล่านั้นได้ อย่างที่ว่ากันว่าทำอะไรก็ต้องเหลือทางหนีที่ไล่ไว้ให้ตัวเองบ้าง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอกันครั้งหน้าแล้วรู้สึกเก้ๆกังๆ ถ้าหากในใจของแกคิดอยากจะให้ฉันตาย งั้นคนอย่างซวนเฟิงเหนียนก็ไม่ใช่คนที่จะมารังแกกันได้ง่ายๆ！”
เย่เฉินเขย่งเท้าบนลำตัวหนอนกู่ดวงชะตานั่นของเขา แล้วก็ใช้แรงเหยียบย่ำๆนิดหน่อย พูดออกมาอย่างดูถูกว่า : “ถ้าหากแกยังมีความสามารถอะไรอีก ก็เอาออกมาใช้ให้หมด”
ซวนเฟิงเหนียนขบเคี้ยวเขี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “นี่แกหาเรื่องใส่ตัวเองนะ！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...