ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2808
“แกว่าอะไรนะ？！”
ซวนเฟิงเหนียนเบิกตามองกว้าง พูดด้วยใบหน้าที่ขาวซีดและหวาดกลัวว่า : “แก……แกก็มียันต์ฟ้าร้อง？！”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า ： “ทำไม？แปลกมากเหรอ？มีได้แค่แกคนเดียว ฉันมีไม่ได้งั้นเหรอ？”
ซวนเฟิงเหนียนโพล่งพูดออกไปว่า : “แต่ว่า……แต่ว่าวิธีการควบคุมของยันต์ฟ้าร้องสูญหายไปนานแล้วนะ！ยันต์ฟ้าร้องของฉันยังเป็นกองพันทหารขุดทองในตอนนั้น ขุดออกมาจากหลุมศพของปรมาจารย์ซวนซวยแห่งราชวงศ์หมิง！นอกจากยันต์ฟ้าร้องสามแท่งนั้นของฉันแล้ว ฉันก็ไม่เคยเห็นยันต์ฟ้าร้องอื่นๆแต่อย่างใดมาก่อนเลย！”
เย่เฉินยิ้มแล้ว พูดว่า : “ดูเหมือนว่าคนอย่างแกไม่เพียงแค่เลวเท่านั้น แถมยังโง่เขลาอีกด้วย ยันต์ฟ้าร้องนั่นของแก ในสายตาของฉันก็เป็นเพียงแค่สิ่งของที่มีจุดบกพร่อง มียันต์ฟ้าร้องที่ใช้ได้แค่ครั้งเดียวที่ไหนกันล่ะ？ใช้ได้แค่ครั้งเดียวก็ถือว่าช่างมันเถอะ ผลสุดท้ายยังเรียกสายฟ้าผ่าได้น้อยขนาดนั้น พูดออกไปไม่อายคนแย่เหรอ”
พูดแล้ว เย่เฉินก็หยิบยันต์ฟ้าร้องนั่นออกมาจากในอ้อมแขนแล้ว ยิ้มไปพลางพูดไปพลางว่า : “มา ให้แกได้รู้ได้เห็นยันต์ฟ้าร้องของฉัน！”
ซวนเฟิงเหนียนเห็นเย่เฉินหยิบแผ่นที่มีลักษณะเป็นไม้ออกมาจากอ้อมแขน พูดโดยทันทีว่า : “ยันต์ฟ้าร้องของแกนี่ต่างกับของฉันยังไงเหรอ？ก็ทำจากไม้ฟาดสายฟ้าไม่ใช่เหรอ？”
เย่เฉินพูดอย่างดูถูกว่า : “อยากดูความแตกต่างใช่ไหม？มา ฉันจะทำให้แกได้รู้ได้เห็นเดี๋ยวนี้！”
พูดแล้ว เย่เฉินก็โบกมือข้างเดียว ยกยันต์ฟ้าร้องขึ้นบนหัว พูดตะโกนว่า : “สายฟ้าจงมา！”
เมื่อสิ้นสุดเส้นเสียง เมฆสีดำรวมกลุ่มก้อนใหญ่กลางท้องฟ้าอย่างรวดเร็วทันที และระหว่างก้อนเมฆยังส่งเสียงฟ้าร้องลั่น น่ากลัวอย่างมาก！
การเคลื่อนไหวนี้ เหมือนกับการบรรเลงเพลงโหมโรงก่อนที่จะเกิดพายุมรสุม！
ไหม้เฉิงซินก็ตกใจจนใจเต้นแรงดังตุบๆอยู่ครู่หนึ่ง เขานึกขึ้นได้ถึงการกระทำและคำพูดทั้งหมดก่อนหน้านี้ที่ตัวเองปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือกับเย่เฉิน ในใจก็ยิ่งเกิดความหวาดกลัวอย่างมาก เกรงว่าเย่เฉินไม่ให้อภัยตัวเอง
ถ้าหากเย่เฉินอยากจะเอาชนะตัวเองจริงๆ ด้วยพละกำลังของเขา สามารถทำให้ตัวเองหายวับไปกับตาได้ในทันที！
เย่เฉินเห็นซวนเฟิงเหนียนคุกเข่าลงกับพื้น คนทั้งคนก็ตกใจจนอึ้งไปเลย และก็พูดถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอีกครั้งว่า : “ซวนเฟิงเหนียน ฉันจะถามแกอีกครั้ง วันนี้ฉันตัดสินประหารชีวิตแก แกยอมซูฮกไหม？！ ”
ซวนเฟิงเหนียนน้ำมูกน้ำตาไหลลงเป็นสาย พูดสำลักเหมือนเด็กน้อยที่เจ็บปวดยังไงอย่างนั้น : “ฉันยอมซูฮก……ฉันยอมซูฮก……ขอเพียงแค่อาจารย์ไว้……w;hชีวิตที่ไร้ค่าของฉันสักครั้ง ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าน้อยขอสาบานต่อพระเจ้า ขอสาบานว่าจะขอติดตามอาจารย์เหมือนสุนัขตัวหนึ่งไปตลอดชีวิตจนตาย ต่อให้จะอันตรายและลำบากยากเข็ญแค่ไหน จะไม่ปฏิเสธแน่นอน…… ขอให้อาจารย์ได้โปรดให้อภัยด้วย！ขอให้อาจารย์ได้โปรดให้อภัยด้วย！”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย : “ไม่มีการให้อภัย และฉันก็ไม่ต้องการคนแบบแกมาเป็นสุนัขของฉัน”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...