ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 281

บทที่ 281

เซียวชูหรันตกใจกับท่าทางโมโหสุดขีดของเกาจวิ้นเว่ย

หม่าหลันที่อยู่ด้านข้าง ก็หวาดกลัวสุดขีด

ในขณะนี้ หม่าหลันอยากจะตบปากของตนเองแรงๆ

คิดได้อย่างไร ว่าจะจับไอ้เกาจวิ้นเว่ยคนนี้ มาคู่กับลูกสาวตนเอง?

ที่นี้ละซวยเลย เอาลูกสาวตนเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยแล้ว.......

เธอมองเซียวชูหรัน แล้วก็พูดทั้งน้ำตาอย่างรู้สึกผิดว่า “ชูหรัน แม่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ แม่ขอโทษนะลูก.......”

เซียวชูหรันก็ทั้งร้องไห้ ทั้งถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

เกาจวิ้นเว่ยก็จ้องมองหม่าหลัน แล้วกัดฟันพูดว่า “เดิมทีผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับพวกคุณหรอกเดิมทีผมคิดว่าหลังจากชนสามีคุณไปแล้ว

ก็จะพาไปให้หมอเทพเพื่อรักษา แบบนี้ชูหรันก็จะได้ซาบซึ้งผม จากนั้นก็ยอมมาอยู่กับผม”

พูดถึงจุดนี้ เกาจวิ้นเว่ยก็ด่าออกมาด้วยสีหน้าโหดร้ายว่า “ใครละคิดที่อยากจะฆ่าไอ้เย่เฉินนี่! ไม่เช่นนั้น ชูหรันก็เป็นของผมตั้งนานแล้ว! จะโทษก็ต้องโทษคุณเองที่ตาบอดไปหาลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องมา!”

หม่าหลันก็ฟุบลงที่พื้นร้องโวยวายว่า “บอกแล้วว่าเย่เฉินมันห่วยแตก มาเกาะผู้หญิงกินอยู่บ้านฉันตั้งนาน ตอนนี้ยังจะมาทำให้ พวกฉันสองแม่ลูกต้องมาลำบากอย่างนี้........”

เซียวชูหรันก็พูดอย่างโมโหว่า “แม่คะ! เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเย่เฉินนะคะ แม่ยังไม่เข้าใจอีกหรือคะ?”

หม่าหลันร้องไห้ตะโกนว่า “แกทำไมปกป้องไอ้ไม่เอาไหนนี่จังเลย! ขนาดนี้แล้ว ยังจะปกป้องมันอีก ในสายตาแกยังมีแม่อยู่ไหม?”

เกาจวิ้นเว่ยก็ปวดที่พวกเธอทะเลาะกัน แล้วขมวดคิ้วพูดว่า “พอได้แล้ว อย่าเถียงเซ็งแซ่กันที่นี่ ใครจะปกป้องใครไม่สำคัญแล้ว วันนี้พวกคุณสองแม่ลูก อย่าได้หวังว่าจะรอดไปจากเงื้อมมือผมได้!”

พูดจบ เขาก็ยิ้มอยากลามกใส่หม่าหลัน แล้วพูดว่า “ป้าหม่า คุณอยากให้ผมเป็นลูกเขยคุณไม่ใช่หรือ? เอาอย่างนี้ ให้ผมเป็นผู้ชาย

ของคุณไปด้วยเลยก็แล้วกัน?”

หม่าหลันก็ตกใจจนหน้าขาวซีด ทั้งกายราวกับถูกสายฟ้าฟาดใส่!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน