ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 282

บทที่ 282

“ไอหย๋า เย่เฉิน มึงคงคิดไม่ถึงสินะ ว่าคนที่โทรหามึงจะเป็นกูเอง?”

“เกาจวิ้นเว่ยหรือ？！” เย่เฉินถามเสียงนิ่งว่า “โทรศัพท์ของชูหรันไปอยู่ที่เอ็งได้ไง?”

เกาจวิ้นเว่ยก็หัวเราะตอบ “ก็เพราะว่าตอนนี้เมียมึงอยู่ในมือกูไง กูกำลังจะถอดเสื้อผ้าเธอออก แล้วก็เสพสุขให้สำราญใจ！”

พูดไปดังนั้น เกาจวิ้นเว่ยก็พูดอีกว่า “เออใช่แล้ว กูได้ยินมาว่า เธอยังซิงอยู่งั้นหรือวะ? มึงนี่มันไม่เอาไหนจริงๆเลยว่ะ แต่งงานกับเธอมาตั้ง3ปีกว่าแล้ว ยังไม่เผด็จศึกเธออีก เดี๋ยววันนี้กูจะจัดการแทนมึงก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆๆ ！”

เย่เฉินก็โมโหมาก เขาใช้น้ำเสียงที่อำมหิตที่สุดพูดออกไปว่า “ไอ้เกาจวิ้นเว่ย กูขอเตือนมึงเลยนะ ถ้ามึงกล้าทำอะไรเมียกูแม้แต่เส้นผมละก็ กูจะเอาชีวิตมึง！”

“เดี๋ยวกูล่อแม่งเสียเลยนี่！” เกาจวิ้นเว่ยพูดเสียงเย็นว่า “อย่ามาทำแอ็คใส่กู！มึงมีเวลา20นาที ต้องมาให้ถึงหมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ ถ้ามาช้า เมียมึงไม่เพียงจะเสียตัว ชีวิตก็จะไม่เหลือ！ มึงคิดเอาเองก็แล้วกัน！”

ในตอนนี้ เซียวชูหรันก็ตะโกนออกมาว่า “เย่เฉิน คุณอย่ามาเด็ดขาดนะ พวกมันมีปืน！”

เกาจวิ้นเว่ยก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเซียวชูหรัน แล้วด่าออกมาว่า “อีนี่ ยังปากมากอีกนะมึง? ถ้ามันไม่มาที่นี่ วันนี้มึงได้อยู่ที่นี่แน่！”

เย่เฉินก็กัดฟัน แล้วตวาดว่า “ถ้ามึงอยากฆ่า มึงมาฆ่ากูนี่ อย่าไปทำร้ายเมียกู เดี๋ยวกูจะไปเดี๋ยวนี้เลย！”

เกาจวิ้นเว่ยก็พูดว่า “มึงมาได้แค่คนเดียว ไม่งั้นละก็ กูก็จะเอาปืนเป่าขมับเมียมึง แล้วก็เป่าแม่ยายมึงอีกคน！”

……

เย่เฉินวางโทรศัพท์ แล้วรีบขวางรถคันหนึ่งไว้ จากนั้นก็รีบไปหมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ

เขาในตอนนี้ ความคิดอยากจะฆ่าคนมันได้ระเบิดออกมา อยากจะสับไอ้เกาจวิ้นเว่ยให้เป็นหมื่นๆ ชิ้น

ส่วนเกาจวิ้นเว่ยในตอนนี้ ในใจก็คึกคะนองจนทนไม่ได้