เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 283

บทที่ 283

หม่าหลันก็ตกใจกับแผนชั่วของสองพ่อลูกสารเลวคู่นี้

เธอก็ด่าลั่นออกมาว่า “ไอ้พวกเดรัจฉาน พวกมึงต้องไม่ตายดี กูจะกัดมึงให้ตายเลย！”

เกาเจี้ยนจูนก็ตบไปที่ใบหน้าของหม่าหลัน แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “แม่งเอ้ย นังสารเลวนี่ มึงอยู่นิ่งๆ หน่อย！”

พูดไป เขาก็จับเอาผมของหม่าหลัน คิดจะลากเธอเข้าห้องด้านใน

หม่าหลันก็ขัดขืนสุดกำลัง เซียวชูหรันก็อยากจะเข้ามาช่วย แต่เกาจวิ้นเว่ยไม่เว้นช่องโอกาสให้เธอเลย จับหัวไหล่ของเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอขยับตัว

เกาเจี้ยนจูนก็ไม่คิดว่าอารมณ์ของหม่าหลันจะร้ายขนาดนี้ แล้วก็ด่าอย่างหัวเสียออกมาว่า “แม่งเอ้ย นังนี่ เดี๋ยวกูยิงทิ้งเสียนี่?”

ในตอนนั้นเกาจวิ้นเว่ยก็พูดว่า “พ่อ ไอ้เย่เฉินมันอาจจะมาถึงได้ทุกเมื่อ ถ้ามันมา แล้วพอยังจัดการกับยัยนั่นไม่เสร็จ ผมคนเดียวรับมือมันไม่ไหวนะ！”

เกาเจี้ยนจูนก็ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วก็ใช้เท้าถีบหม่าหลันไปด้านข้าง พร้อมพูดว่า “ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รอกูฆ่าลูกเขยมึงก่อนเถอะ เดี๋ยวกูจะมาจัดการกับมึง！”

หม่าหลันก็ตกใจจนตัวสั่น ตอนนี้ โอกาสเดียวที่ลูกสาวของตนเองจะรอดไปได้ ก็คือเย่เฉิน ถ้าเย่เฉินมีความสามารถ บางที่ก็อาจจะสามารถช่วยลูกสาวของตนเองไปได้ แต่ถ้าเย่เฉินมันไม่มีอะไรเลย เช่นนั้นทั้ง3คนก็คงจะต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่.....

พอคิดถึงจุดนี้ หม่าหลันก็น้ำตาไหลพราก ในใจก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

เสียดาย ถ้ารู้แต่แรก ก็คงไม่ทำเช่นนี้?

……

ไม่นาน เย่เฉินที่มีใจที่จะต้องช่วยเซียวชูหรันให้ได้ ก็มาถึงยังหมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ

หลังจากเขาลงรถ ก๋รีบโทรหาเซียวชูหรัน หลังจากเกาจวิ้นเว่ยรับสายแล้ว ก็ถามเสียงนิ่งๆ ว่า “มึงมาคนเดียวหรือเปล่า?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน