ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 284

บทที่ 284

เย่เฉินเก่งนักไม่ใช่หรือ? รู้จักกับหงห้าไม่ใช่หรือ? เอากูโยนทิ้งหน้าต่างไม่ใช่หรือ?

ตอนนี้ กูจะมาเอาชีวิตมึงแล้ว!

เย่เฉินเดินเข้าห้องไป ก็รีบมองไปยังเซียวชูหรัน แล้วก็พูดด้วยความเสียใจว่า “ชูหรัน ผมขอโทษ ผมมาช้าไป”

เห็นเย่เฉินรีบมาช่วยเหลือตนเอง ในใจเซียวชูหรันทั้งตกใจทั้งดีใจ ทั้งกังวลทั้งหวาดกลัว

แต่ว่า เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ในตอนนี้ร่างกายของเย่เฉินดูใหญ่สำหรับเธอ แลดูสามารถปกป้องเธอได้ ทำให้เธอดูปลอดภัย

เซียวชูหรันก็ร้องไห้ออกมาฉับพลัน พูดว่า “คุณสามีคะ...........”

หม่าหลันที่ถูกถีบไป ก็รู้สึกตัวได้ แล้วก็คลานมากอดขาของเย่เฉินพร้อมกับร้องไห้โฮ พูดว่า “เย่เฉิน ลูกเขยคนดีของแม่ ในที่สุดแกก็มาช่วยแม่แล้ว! ถ้าแกมาช้าไปอีกก้าวเดียว แม่ก็คงแย่แน่เลย!”

พูกไปดังนั้น เธอก็ชี้ไปทางเกาจวิ้นเว่ยสองพ่อลูก แล้วร้องไห้ด่าออกมาว่า “แกยังไม่รู้ละสิ ไอ้เดรัจฉานเกาจวิ้นเว่ย มันหลอกฉันว่า จะบอกรักกับชูหรัน ให้ฉันนัดชูหรันมาที่นี่ สุดท้ายมันไม่เพียงจะรังแกชูหรัน แถมยังคิดจะทำอะไรกับฉันด้วย เล่นเอาแม่ตกใจ แย่เลย!แกว่าถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมา ต่อจากนี้ไปแม่จะทำอย่างไร!”

เย่เฉินก็ขมวดคิ้วแน่น

เขาก็ฟังเข้าใจความหมายได้ ที่ภรรยาตนเองเกิดเรื่องแบบนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะแม่ยายของตนเองคนนี้นี่แหละที่หาเรื่อง!

ในตอนนี้ เขาก็โมโหจนอยากจะซัดหน้าแม่ยายที่เห็นแก่เงินคนนี้ให้ตายๆ ไปเลย!

แต่ว่า เขาก็รู้ ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสั่งสอนหม่าหลัน ที่สำคัญก็คือ ตนเองจะต้องจัดการกับเกาจวิ้นเว่ยและเกาเจี้ยนจูนสองพ่อลูกนี้เสีย

พอคิดถึงจุดนี้ เย่เฉินก็มองเซียวชูหรัน แล้วพูดอย่างโอนโยนว่า “วางใจเถอะ เรื่องทั้งหมด ให้ผมจัดการเอง!”

เซียวชูหรันมองเย่เฉินก็ร้องไห้ ร้องไห้โฮ แล้วก็สะอึกพูดว่า “เย่เฉิน ทำไมคุณโง่อย่างนี้ห๊ะ! คุณมาก็เท่ากับมาตายอะสิ?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน