ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2836

ตอนนี้ ซูจือหยูได้เดินทางออกจากโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง มาถึงบ้านหลังเก่าที่ตู้ไห่ชิงผู้เป็นแม่ประมูลได้

ตู้ไห่ชิงได้ติดต่อบริษัทรับต่อเติมในท้องถิ่นไว้บริษัทหนึ่ง และวางแผนที่จะปรับปรุงบ้านหลังเก่าหลังนี้ เธอจึงตั้งตารอคอยที่จะได้ย้ายเข้ามาอยู่หลังจากที่ปรับปรุงบ้านเสร็จโดยเร็วที่สุด ดังนั้นเธอจึงเอาใจใส่เรื่องนี้มาก

ในตอนที่ซูจือหยูมาถึงประตูสนามหน้าบ้าน ตู้ไห่ชิงก็กำลัง พูดคุยกับสถาปนิกเกี่ยวกับการออกแบบอย่างมีความสุข

ซูจือหยูมองเห็นใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขของแม่ ผ่านช่องว่างระหว่างประตู เธอรู้สึกมีปลื้มใจมาก

เธอรู้ดี ตอนนี้ แม่ของเธอมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเธอเอง

ไม่เพียงแค่แม่เท่านั้น

เธอยังคิดว่า จากนี้ไป เธอจะมีชีวิตเพื่อตัวเอง จะไม่ยอมทนทุกข์ทรมานจากโซ่ตรวนของตระกูลซูอีกต่อไป พยายามมีชีวิตอย่างที่ตัวเองหวังไว้

ตู้ไห่ชิงกำลังอธิบายทิศทางการออกแบบที่ตนเองต้องการ ทันใดนั้นเธอก็เห็นลูกสาวยืนอยู่ตรงประตูสนามหน้าบ้าน ด้วยความประหลาดใจ พลางกวักมือเรียกเธอ“จือหยู มาเร็วเข้า！”

ซูจือหยูผลักประตูแล้วเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม แล้วถามกับตู้ไห่ชิงว่า“แม่คะ แม่อยากต่อเติมยังไงคะ？”

ตู้ไห่ชิงพยักหน้า แล้วชี้ไปที่สถาปนิกสาวที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า“แม่คุยกับเสี่ยวหวัง”แม่กับเสี่ยวหวังคุยกันเสร็จแล้วล่ะ แนวคิดการตกแต่งเป็นการคิดถึงอดีตเสียส่วนใหญ่ แม่ยังคงหวังว่าจะให้ความรู้สึกย้อนวัย

ตู้ไห่ชิงโบกมือไปมา“นอกจากถนนทางเข้าออกแล้ว ที่อื่นๆยังไม่ต้องทำแบบแข็งหรอก รอถึงฤดูใบไม้ผลิ ฉันจะโรยพวกเมล็ดที่เป็นใบหญ้า รอจนพวกมันโตขึ้นจะต้องสวยมากแน่ๆ”

พูดจบ เธอก็พูดขึ้นมาอีกว่า“จริงด้วยสิคะเสี่ยวหวัง เธอเป็นคนท้องที่ในจินหลิงใช่ไหม？”

อีกฝ่ายพยักหน้ากล่าวว่า“ใช่ค่ะน้าตู้ บ้านของฉันห่างจากที่นี่ไม่กี่กิโลเมตรเองค่ะ”

ตู้ไห่ชิงชี้ไปที่กำแพงของบ้าน รวมถึงเถาคันที่ปีนป่ายอยู่บนกำแพงอย่างเหี่ยวเฉา พลางถามขึ้นว่า“เธอดูสิเถาคันพวกนี้ถึงฤดูใบไม้ผลิพวกมันจะโตขึ้นมาไหม？บ้านหลังนี้รกร้างมานาน ฉันไม่จริงๆว่าเถาคันพวกนี้เป็นหรือตาย”