ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2847

เมื่อเห็นเช่นนี้ สหายอีกหลายคนก็ก้าวไปข้างหน้าและขู่ว่า:"ป๋ายจินฮ่านกงของแกไม่อยากทำแล้วใช่ไหม? ขนาดผู้จัดการสวีก็ยังกล้าตบ!"

สวีต้านต้านที่กลับมารู้สึกตัว ก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า:"แกอยากตายเหรอ? ! เชื่อไหมว่ากูสามารถให้คุณชายของเราฆ่าแกได้?"

เฉินจื๋อข่ายยกมือขึ้นมาตบสวีต้านต้านโดยไม่ลังเล จนล้มลงพื้นไป แล้วพูดด้วยความรังเกียจว่า:"คนอย่างแก ถ้าไม่ตบแรงๆก็คงจะไม่จำ"

พูดจบก็สั่งหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างๆ ทันที:"ลากคนพวกนี้ออกไปซะ แล้วหาที่ที่ไม่มีใครไปอัดแรงๆ!"

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดขึ้นทันที:"รับทราบ ผู้จัดการทั่วไปเฉิน!"

พูดจบ เขาก็เอาวิทยุสื่อสารออกมาทันที และสั่งว่า:"สมาชิกทุกคนมาที่ห้องเพรสซิเดนสูท!"

เมื่อเห็นว่าเฉินจื๋อข่ายเอาจริงๆ สวีต้านต้านก็กลัวขึ้นมาทันที พูดอ้อนวอนว่า:"ผู้จัดการทั่วไปเฉินครับ คุณอย่ามาใส่ใจผมเลยครับ ผมก็แค่รับใช้เจ้านาย เจ้านายบอกว่าอยากได้ห้องเพรสซิเดนสูทนี้ ดังนั้นผมที่เป็นคนใช้ก็ต้องรีบมาดำเนินการ เมื่อกี้ผมใจร้อนเกินไป ล่วงเกินคุณไป ผมขอโทษจริงๆ อยากขอให้คุณใจกว้างและเข้าใจ……"

เฉินจื๋อข่ายเยาะเย้ย"เพิ่งจะมาขอความเมตตาตอนนี้? มันสายเกินไปแล้ว!"

ในเวลานี้ รปภ.นับสิบคนก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อสวีต้านต้านและพรรคพวกของเขาเห็นฉากนี้ ก็กลัวจนขาอ่อน

สวีต้านต้านรีบอ้อนวอนอย่าง:"ผู้จัดการทั่วไปเฉิน มันเป็นความผิดของเราทั้งหมด เราไปให้พ้นเองก็ได้ไหม? อีกไม่นานคอนเสิร์ตก็จะเริ่มแล้ว ผมไม่สามารถไปไหนมาไหนพร้อมอาการบาดเจ็บได้…..."

ทันใดนั้น เย่เฉินพูดขึ้น:"เหล่าเฉิน ฉันมีความคิด นายเก็บอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของพวกเขามา แล้วมอบอุปกรณ์ปีนเขาให้พวกเขา แล้วโยนเข้าไปในป่าลึกหลังเขาเฟิ่งหวงด้วยเฮลิคอปเตอร์ มีกลุ่มคนที่ชอบถ่ายภาพแอบเข้าไปสำรวจอยู่เสมอ แล้วติดกับดักจนออกมาไม่ได้ จึงขอความช่วยเหลือจากทีมกู้ภัยไม่ใช่เหรอ? งั้นโยนพวกเขาลงไปในหุบเขาที่ลึกที่สุด แล้วปล่อยให้พวกเขาออกมาเอง"