ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 287
บทที่ 287
พอเห็นว่าขาทั้งสองของตนเองกลายเป็นผุยผง ลอยไปในอากาศ เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนร้องไห้โฮออกมา อุจจาระปัสสาวะไหลเรี่ยราดออกมาหมด
เขาถึงจะเข้าใจมันจริงๆ ว่า ที่แท้แล้วเย่เฉินเป็นมังกรจริงๆ ต่อหน้าเขา ตนเองเทียบไม่ได้แม้แต่หนอนน้อยตัวเดียว
พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่า “ตั้งแต่ที่มึงเริ่มคิดไม่ดีกับเมียกูตอนนั้น มึงก็ถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะมีทางเดินเพียงทางเดียว นั่นก็คือทางไปปรโลก！”
พอพูดเช่นนี้ออกมา เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจากร่าง ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่หยุด
ทางไปปรโลกงั้นหรือ？！
พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็สิ้นหวังเหลือคณา ร้องไห้น้ำมูกไหล พูดขอร้องว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมได้เสียขาทั้งสองข้างไปแล้ว กลายเป็นคน
พิการอย่างเต็มตัวแล้ว ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง！”
เย่เฉินก็พูดหัวเราะเสียงเย็นว่า “บนทางไปปรโลก มึงไม่อยากไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อมึงหรือ? อย่าลืมสิว่า เขาตายเพื่อมึงเลย！”
“ไม่นะ ไม่！” เกาจวิ้นเว่ยโบกมือปัดร้องตะโกน
ความตายงั้นหรือ?
เขาอายุยังน้อย มีหรือจะหาญกล้าต่อความตาย！
ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากอยู่บนโลกนี้เท่านั้น
เย่เฉินมองเขาอย่างกลั่นแกล้ง แล้วพูดว่า “มึงรู้สึกไหมว่า มีชีวิตอย่างลำบากทรมานยังดีกว่าตาย?”
เกาจวิ้นเว่ยก็พยักหน้าหลายครั้งด้วยความกลัว！
มีชีวิตอย่างลำบากทรมานยังดีกว่าตาย！
ใครบ้างไม่อยากมีชีวิตรอด？！
ในตอนนี้เย่เฉินก็พูดนิ่งๆ ว่า “มันก็แสดงว่าตอนนี้มึงยังลิ้มรสความทรมานไม่มากพอ！”
พูดจบ เขาก็โบกมือ แล้วพูดเบาๆ ว่า “สายฟ้าจงมา！”
เขาตกใจจนเสียสติไป ตัวสั่น ถ่านไหม้สีดำสองอันเกิดเป็นเสียงหักตกลงมาจากหัวไหล่ แล้วร่วงลงที่พื้น กลายเป็นเศษธุลี.......
เกาจวิ้นเว่ยในตอนนี้ ได้กลายเป็นคนที่ไม่มีแขนขา เขามองเย่เฉิน แล้วขอร้องอย่างหวาดกลัวว่า “เย่เฉิน.....ปล่อยผมไปเถอะ.....ผมเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไว้ชีวิตผมได้ไหม? ผมขอร้องล่ะ.........”
พูดไป น้ำหูน้ำตาก็ไหลไป
เย่เฉินส่ายหัว แล้วพูดว่า “กูบอกแล้วว่า ใครมาทำอะไรเมียกู ต้องตาย！ ที่ไม่ให้มึงตายไปทีเดียวเลย ก็เพราะว่าอยากให้มึงได้สัมผัสถึง ว่าอะไรที่เรียกว่า ความสิ้นหวัง！”
เกาจวิ้นเว่ยพูดอย่างหวาดกลัวว่า “นี่มึง....มึงฆ่าพวกกูสองพ่อลูก มึงไม่กลัวถูกจับหรือไง？！มึงรู้ไหมว่าพลังอำนาจของตระกูลกู
ยิ่งใหญ่แค่ไหน！ สามารถตามฆ่ามึงได้ทุกเมื่อ ให้มึงตายอย่างไม่มีที่ฝัง！”
เย่เฉินก็สะบัดแขนเสื้อ เอาพวกเศษฝุ่นสะบัดออกไปจากตัว จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิตรงหน้าเขา มองตาของเขา แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “เกาจวิ้นเว่ยมึงรู้ไหมว่าตัวตนที่แท้จริงของกูคือใคร?”
เกาจวิ้นเว่ยก็ส่ายหัว
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...