ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 287

บทที่ 287

พอเห็นว่าขาทั้งสองของตนเองกลายเป็นผุยผง ลอยไปในอากาศ เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนร้องไห้โฮออกมา อุจจาระปัสสาวะไหลเรี่ยราดออกมาหมด

เขาถึงจะเข้าใจมันจริงๆ ว่า ที่แท้แล้วเย่เฉินเป็นมังกรจริงๆ ต่อหน้าเขา ตนเองเทียบไม่ได้แม้แต่หนอนน้อยตัวเดียว

พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่า “ตั้งแต่ที่มึงเริ่มคิดไม่ดีกับเมียกูตอนนั้น มึงก็ถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะมีทางเดินเพียงทางเดียว นั่นก็คือทางไปปรโลก!”

พอพูดเช่นนี้ออกมา เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจากร่าง ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่หยุด

ทางไปปรโลกงั้นหรือ?!

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็สิ้นหวังเหลือคณา ร้องไห้น้ำมูกไหล พูดขอร้องว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมได้เสียขาทั้งสองข้างไปแล้ว กลายเป็นคน

พิการอย่างเต็มตัวแล้ว ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง!”

เย่เฉินก็พูดหัวเราะเสียงเย็นว่า “บนทางไปปรโลก มึงไม่อยากไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อมึงหรือ? อย่าลืมสิว่า เขาตายเพื่อมึงเลย!”

“ไม่นะ ไม่!” เกาจวิ้นเว่ยโบกมือปัดร้องตะโกน

ความตายงั้นหรือ?

เขาอายุยังน้อย มีหรือจะหาญกล้าต่อความตาย!

ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากอยู่บนโลกนี้เท่านั้น

เย่เฉินมองเขาอย่างกลั่นแกล้ง แล้วพูดว่า “มึงรู้สึกไหมว่า มีชีวิตอย่างลำบากทรมานยังดีกว่าตาย?”

เกาจวิ้นเว่ยก็พยักหน้าหลายครั้งด้วยความกลัว!

มีชีวิตอย่างลำบากทรมานยังดีกว่าตาย!

ใครบ้างไม่อยากมีชีวิตรอด?!

ในตอนนี้เย่เฉินก็พูดนิ่งๆ ว่า “มันก็แสดงว่าตอนนี้มึงยังลิ้มรสความทรมานไม่มากพอ!”

พูดจบ เขาก็โบกมือ แล้วพูดเบาๆ ว่า “สายฟ้าจงมา!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน