ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 288
บทที่ 288
มีประโยคหนึ่ง เขาไม่กล้าพูดออกมา
มึงก็คือเย่เฉิน ลูกเขยที่ไปแต่งเข้าบ้านผู้หญิง เป็นพวกกระจอกไม่เอาไหนไม่ใช่หรือไง?
เย่เฉินเห็นว่าเขาไม่กล้าพูดจา ก็ยิ้มพูดว่า “มึงต้องคิดว่า กูก็เป็นแค่พวกหัวโปกไม่เอาไหน ใช่ไหม?”
เกาจวิ้นเว่ยไม่กล้าตอบ
เย่เฉินก็ยิ้มเบาๆ พูดว่า “กูจะบอกความจริงให้ กูคือคุณชายตระกูลเย่แห่งเย่นจิง ประธานของตี้เหากรุ๊ป มึงคิดว่าตระกูลมึง ในสายตากูนั้น จะเป็นอย่างไร?”
เกาจวิ้นเว่ยก็รู้สึกกลัวมาก......
ตระกูลเย่แห่งเย่นจิงงั้นหรือ?
ก็เป็นตระกูลใหญ่ระดับประเทศเลยไม่ใช่หรือ？！
ทำไม........
ทำไมคุณชายแห่งตระกูลเย่ ถึงได้ยอมมาเป็นเขยให้กับตระกูลเซียวเล็กๆ ในเมืองจินหลิง？！
เขาอดพูดไม่ได้ว่า “กูไม่เข้าใจ....กูไม่เข้าใจ......ถ้ามึงเป็นคุณชายตระกูลเย่จริงๆ ทำไมมึงถึงได้ยอมมาที่ตระกูลเซียว มาให้คน
หัวเราะเยาะทำไมกัน? มึงสามารถทำให้ตระกูลเซียวคุกเข่าให้ได้ด้วยซ้ำ สามารถทำให้คนทั้งเมืองจินหลิงก้มหัวให้ได้ด้วยซ้ำ.......”
เย่เฉินเอามือตบๆ หน้าเขา แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “คนธรรมดา ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของมังกร มังกรเองก็ไม่ต้องให้พวกเขามายอมจำนน”
พูดจบ เย่เฉินก็มองเวลา แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “ได้เวลาแล้วเกาจวิ้นเว่ย อาศัยจังหวะที่พ่อมึงยังไม่ไปไหนไกล ก็รีบตามไปเถอะ！พอถึงทางไปปรโลกแล้ว ก็รีบเดินหน่อย บางทีอาจจะตามพ่อมึงไปทัน จะได้อยู่เป็นเพื่อนกันสองพ่อลูก”
เกาจวิ้นเว่ยก็ร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว เย่เฉินก็ไม่ได้ให้โอกาสเขาอีก เขาลุกขึ้น แล้วบีบยิ้มส่งให้กับเกาจวิ้นเว่ย แล้วก็โบกมือ “สายฟ้าจงมา！”
เสียงดังเปรี้ยง ดังสนั่น ตามด้วยแสงสายฟ้าที่น่าตกใจได้ค่อยๆ มลายหายไป เกาจวิ้นเว่ยก็นำเอาความเสียดายและความกลัวตายไป กลายเป็นเศษผงธุลี ไม่หลงเหลือร่องรอยอะไรไว้บนโลกนี้เลย！
เย่เฉินก็มองภรรยาและแม่ยายตนเองที่นอนสลบอยู่ด้านข้าง แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ หยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็โทรหาท่านหงห้า
พอต่อสายได้ เย่เฉินก็รีบสั่งว่า “ผมอยู่ที่หมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ คุณพาพวกมา แล้วก็รถหลายๆ คันด้วย แล้วก็เอาน้ำมันมาด้วย”
เซียวชูหรันก็อดถามไม่ได้ว่า “เย่เฉิน มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเรามาอยู่ที่นี่ได้? เกาจวิ้นเว่ยและพ่อมันล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “เนื่องจากพวกเขามีความผิดฐานลักพาตัว ก็เลยหลบหนีไปแล้ว ตอนนี้ตำรวจกำลังตามตัวเขาอยู่”
“หา?” เซียวชูหรันตกใจ แล้วถามว่า “แล้วคุณพาพวกเราหนีออกมาได้อย่างไรกัน?”
เย่เฉินตอบ “ก่อนหน้านั้นผมได้โทรไปแจ้งความแล้ว ดังนั้น ตอนที่พวกมันกำลังจะฆ่าพวกเรานั้น ตำรวจก็มาพอดี พวกมันสอง
พ่อลูกก็เลยรีบหนีไป！ผมคิดว่า ชีวิตนี้ พวกมันกลับมาเมืองจินหลิงไม่ได้อีกแล้วล่ะ！”
เซียวชูหรันหวนนึกถึงตอนที่เย่เฉินบุกเดี่ยวเข้าไปช่วยตนเอง ก็ซาบซึ้งจนตาแดง แล้วพูดเบาๆ ว่า “คุณสามีคะ ขอบคุณมากนะ.....”
เย่เฉินก็ยิ้มเล็กๆ “จะเกรงใจกับสามีทำไมกัน? ล้วนเป็นหน้าที่ที่สามีอย่างผมควรจะทำ！”
สำหรับเย่เฉินแล้ว เพียงได้ยินคำขอบคุณจากเซียวชูหรัน ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ก็คุ้มค่า！
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...