ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 289

บทที่ 289

ในตอนนี้ หม่าหลันที่อยู่ด้านข้างก็โล่งอก แล้วก็ลูบหน้าอกพูดว่า “วันนี้โชคดีจริงๆ เลย！เกือบจะถูกไอ้เกาเจี้ยนจูนทำไม่ดีไม่ร้ายเสียแล้ว”

เซียวชูหรันก็มองเธอ แล้วก็พูดอย่างเอือมระอาว่า “แม่คะ ต่อไปนี้จะทำอะไรก็ระวังให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ? อย่าได้ถูกคนหลอกใช้ แล้วไม่รู้ตัวแบบนี้อีก！ถ้าวันนี้ไม่ได้เย่เฉิน เราสองคนได้จบเห่แน่！”

หม่าหลันก็รู้ว่าเถียงไม่ได้ แต่ปากก็ยังเถียงออกมาว่า “ทำไมล่ะ? แม่เองก็เป็นผู้เสียหายเหมือนกันนะ แล้วอีกอย่าง ทั้งหมดนี้มันก็เกิด

จากเย่เฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปหาเรื่องเกาจวิ้นเว่ย พวกเราจะตกอยู่ในอันตรายแบบนี้หรือ? จะว่าไปแล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขา

นั่นแหละ！”

เซียวชูหรันก็หัวเสียพูดว่า “ทำไมแม่พูดไม่รู้เรื่องคะเนี่ย！”

พูดจบ ก็โมโหเปิดประตูลงรถไป แล้วเดินขึ้นตึกไป........

หม่าหลันเห็นเซียวชูหรันขึ้นตึกไป ก็รีบเปิดประตูรถตามไป

เย่เฉินก็รีบตามไป พอตอนที่มาถึงบ้าน พอดีว่าพ่อตาไม่อยู่บ้าน จากนั้นหม่าหลันก็พูดกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน เรื่องวันนี้ อย่าไปบอกพ่อแกเชียวนะ ได้ยินไหม?”

เซียวชูหรันก็ถามกลับ “แม่คิดว่าตัวเองไม่ผิดไม่ใช่หรือคะ? แล้วจะกลัวอะไร?”

หม่าหลันก็พูดปากแข็งว่า “แม่กลัวที่ไหน? แม่ก็แค่ไม่อยากให้พ่อแกกังวล พวกเราก็ปลอดภัยดีแล้วไม่ใช่หรือ? จะพูดออกมาให้เขากังวลทำไมกัน?”

เซียวชูหรันบอกว่า “ถ้าแม่ไม่ยอมรับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดตนเองละก็ หนูก็จะบอกพ่อ ให้พ่อเป็นคนตัดสิน！”

หม่าหลันก็รีบพูดว่า “ไอ้หยา โอเค！ แม่ยอมรับว่าแม่คิดน้อยไป พอใจหรือยัง? ต้องโทษไอ้เกาจวิ้นเว่ยสมควรตายนั่น เหอะ แม้แต่แม่มันก็ยังจะปล้ำ！มีการบอกจะเอารถเบนซ์รุ่นS500มาให้แม่ แม่ขับรถไม่เป็นเสียด้วยซ้ำ！”

เซียวชูหรันก็ได้ยินว่าแม่พูดถึงรถเบนซ์รุ่นS500 ก็รีบถามไปว่า “อะไรนะรถเบนซ์รุ่นS500หรือ? แม่ มันเป็นอย่างไรกันแน่？！”