ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2874

เมื่อได้ยินว่าเย่เฉินจะตัดขาของตัวเองทิ้งทั้งสองข้าง แล้วให้เขาคลานกลับเย่นจิง จงเทียนหยู่ตกใจจนขวัญกระเจิง

เขาอยู่ในแวดวงลูกหลานคนรวยในเย่นจิง มานานยี่สิบกว่าปี จากความเข้าใจที่เขามีต่อแวดวงนี้ก็คือ คนในแวดวงนี้ ถึงแม้จะเย่อหยิ่งจองหองยังไง ถึงแม้จะโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหน แต่พื้นฐานแล้วจะทำต่อคนที่อยู่นอกแวดวง ในขณะที่อยู่กับคนในแวดวง ส่วนมากจะค่อนข้างเก็บกิริยาอาการ

ยกตัวอย่างเช่นตัวเอง หลายปีมานี้เขารังแกคนอื่นมาไม่น้อย เรื่องตัดขาคนอื่นแบบนี้ เขาทำมาไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่เขาทำกับคนที่มีภูมิหลังสู้ตัวเองไม่ได้และจนกว่าเขา ถ้าจะให้ทำกับคนในแวดวงเดียวกัน ใครๆก็ต้องไว้หน้าอีกฝ่ายอยู่แล้ว

เนื่องจากทุกคนต่างมีอิทธิพลและเงินทอง อีกทั้งยังต้องร่วมธุรกิจกันบ่อยๆ ดังนั้นต่างรู้กันดีว่าไม่ว่าจะทำอะไรห้ามทำเด็ดขาดเกินไป

นี่เป็นกฎกติกาที่ทุกคนในแวดวงลูกหลานคนรวม ต้องเคารพ

แต่จงเทียนหยู่พบว่า เย่เฉินคนที่อยู่ตรงหน้าขา แทบจะไม่สนใจกฎกติกานี้เลย

ดังนั้น เขาจึงโพล่งออกไปว่า“เย่เฉิน ถ้าคุณตัดขาฉันทิ้ง ครอบครัวของผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่ อีกทั้งพอถึงเวลานั้นคนวงในก็จะรังเกียจและคุณก็จะโดดเดี่ยวไม่มีใครคบ เอางี้ไหมคุณกราบคุณเพื่อสำนึกผิดก็ได้ แล้วค่อยชดใช้เงินให้คุณอีกหน่อย คุณปล่อยผมไปเถอะนะ！”

เย่เฉินพูดโดยไร้ซึ่งอารมณ์บนสีหน้า“สองทางเลือกผมบอกกับคุณไปแล้ว ตอนนี้คุณเลือกมาสักทาง ภายในเวลาหนึ่งนาที ถ้าคุณไม่บอกผม ตัวเลือกแรกท้ายที่สุดจะเปลี่ยนจากสองปีเป็นสามปี ตัวเลือกที่สองเป็นเหมือนเดิม”

เมื่อจงเทียนหยู่เห็นว่าเย่เฉินไม่ฟัง เขาจึงรีบตะโกนไปในสายว่า“น้าเย่ครับ น้าช่วยผมพูดหน่อยสิครับน่าเย่……”

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวเย่เฉินมากยิ่งขึ้น

แต่ว่า ถ้าจะให้เขาเลือกไปเป็นลูกเรือสองปี เขาไม่ยอมแน่ๆ

เนื่องจากสำหรับทายาทเศรษฐีอย่างเขา ใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาในทุกวัน เหมือนสวรรค์บนดิน แต่พอขึ้นเรือ ไปเป็นลูกเรือ ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ต้องเจอในทุกวันก็คือท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ชีวิตจะน่าเบื่อขนาดไหนกันเนี่ย？

อีกทั้งเย่เฉินยังไม่ให้เขาลงเรือเป็นเวลาสองปี นี่มันต่างจากติดคุกยังไง？