ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2896

เมื่อได้ยินว่าเซียวชูหรันมีลูกค้าใหม่อีกแล้ว เย่เฉินก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

บริษัทของเซียวชูหรันมีธุรกิจสองสายงาน หนึ่งในนั้นคือการออกแบบต่อเติม อีกสายหนึ่งคือการตกแต่งภายใน

หนึ่งในนั้น การออกแบบเป็นธุรกิจที่สำคัญที่สุดของเซียวชูหรัน เพราะเธอชำนาญในเรื่องการออกแบบอยู่แล้ว

สำหรับธุรกิจการออกแบบภายใน เธอรับบทเป็นหัวหน้างานมากกว่า งานอื่นๆต้องจ้างบริษัทภายนอกเข้ามาทำ

ปัจจุบันงานออกแบบตี้เหากรุ๊ปได้สำเร็จลุล่วงไปแล้ว การต่อเติมได้เดินไปในทิศทางที่เป็นระเบียบ อีกทั้งถูกต้อง ดังนั้นความสนใจของเซียวชูหรันและพนักงานส่วนหนึ่งจึงปล่อยออกมา เริ่มหาโปรเจกต์ใหม่

หลังจากทาขนข้าวเช้าเสร็จ สองสามีภรรยาก็ขับรถออกจากบ้าน เย่เฉินขับรถส่งเซียวชูหรันมุ่งหน้าไปยังเขตเหล่าเฉิง

หลังจากขับมาสักระยะ เย่เฉินก็พูดกับเซียวชูหรันว่า“คุณครับ คุณบอกโลเคชันคร่าวๆกับผมหน่อยนะ ผมจะเปิดจีพีเอสนำทาง จะได้ดูข้อมูลการจราจรด้วย”

เซียวชูหรันกล่าว“บ้านเลขที่ฉันจำไม่ได้ค่ะ แค่ฉันรู้ว่ามันอยู่ละแวกใกล้กับโบสถ์คาทอลิกของเขตเหล่าเฉิง คุณขับตรงไปก่อนก็ได้นะคะ”

เมื่อเย่เฉินได้ยินอย่างนั้น เขาอดที่รู้สึกตกใจไม่ได้

นี่เป็นบ้านเก่าที่เขาเคยอาศัยกับพ่อแม่ตอนเด็กไม่ใช่หรอ มันใกล้กับโบสถ์คาทอลิกของเขตเหล่าเฉิงพอดี

เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่า“ลูกค้าคนใหม่ของเมียฉัน คงไม่ใช่ตู้ไห่ชิงน้าตู้แม่ของซูจือหยูหรอกใช่ไหม？”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของเย่เฉินก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะคิดมากไป

เนื่องจากมีตึกราวบ้านช่องที่เป็นประวัติศาสตร์จำนวนมากในเขตเหล่าเฉิง บ้านเก่ามากมายไม่อนุญาตให้รื้อถอน แต่ที่นั่นยังมีประชาชนอาศัยอยู่จำนวนมาก ดังนั้นลูกค้าของเซียวชูหรัน คงจะไม่บังเอิญเป็นตู้ไห่ชิงหรอกใช่ไหม？