ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2901
ครั้นทางฝั่งนี้ เย่เฉินลูบใบหน้าโดยจงใจทำเหมือนปกติ จากนั้นก็เอ่ยกับกู้ชิวอี๋ว่า: “หนานหนานเธอมาตั้งไกลแบบนี้ก็ต้องเหนื่อยเย่เลย ฉันส่งเธอไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อนดีกว่า”
กู้ชิวอี๋รีบคล้องแขนของเขา แล้วเอ่ยถามทันที: “พี่เย่เฉิน อีกสักครู่พี่ยังมีธุระอยู่ไหมคะ?”
เย่เฉินส่ายหน้า: “ไม่มีธุระอะไรหรอก มีอะไรเหรอ?”
กู้ชิวอี๋พูดออดอ้อน: “ถ้างั้นตอนเที่ยงก็อยู่กินข้าวกับฉันที่โรงแรมสักมื้อสิคะ?”
“ได้เลย” เย่เฉินตอบรับไปโดยไม่คิดสักนิด ถึงอย่างไรตอนเที่ยงเขาก็ไม่มีความคิดจะกลับบ้าน กินที่ไหนก็เหมือนกัน
ดังนั้นเขาจึงได้เปิดประตูรถที่นั่งฝั่งคนขับ พร้อมเอ่ยขึ้นมา: “ไปเถอะ เดี๋ยวฉันส่งเธอไปโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง”
“ค่ะ!” กู้ชิวอี๋รีบหอบดอกไม้แล้วเดินเข้าไปทันที
เย่เฉินทักทายกับเฉินจื๋อข่าย เฉินจื๋อข่ายเองก็เข้าไปนั่งในรถเขาเช่นกัน พร้อมขับรถอยู่ข้างหน้านำทางไป ออกจากสนามบิน
ระหว่างทาง เย่เฉินเอ่ยถามกู้ชิวอี๋: “หนานหนาน พรุ่งนี้ลุงกู้กับน้าหลินจะมาตอนไหนเหรอ?”
กู้ชิวอี๋เอ่ย: “พวกท่านน่าจะมาพรุ่งนี้เวลานี้เหมือนกันค่ะ หรืออาจจะช้ากว่านี้นิดหน่อย”
ขณะที่พูดอยู่ กู้ชิวอี๋ก็เอ่ยขึ้นอีก: “จริงสิ พี่เย่เฉิน ถ้าพรุ่งนี้เช้าพี่ไม่มีธุระอะไร พวกเราไปรับพวกท่านที่สนามบินด้วยกันก็ได้นี่คะ!”
เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า: “งั้นก็ได้ เดี๋ยวอีกสักหน่อยเธอไปยืนยันเวลากับลุงกู้ น้าหลินหน่อยละกัน ถึงเวลาพวกเราก็ไปรับพวกท่านพร้อมกัน”
กู้ชิวอี๋รีบควักโทรศัพท์ออกมา ยิ้มพร้อมเอ่ยขึ้น: “ไม่ต้องรออีกสักหน่อยหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันวิดีโอคอลกับคุณพ่อได้เลย”
เย่เฉินรีบเอ่ย: “ไม่รีบหรอก ถ้าถามตอนนี้ ลุงกู้อาจกำลังทำงานอยู่ก็ได้ ตอนเย็นเธอค่อยถามก็ไม่เป็นอะไรหรอก”
กู้ชิวอี๋โบกไม้โบกมือ: “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เย่เฉิน ถึงยังไงฉันก็ต้องแจ้งข่าวว่าถึงอย่างปลอดภัยแล้วเหมือนกัน”
ขณะที่เอ่ยอยู่ ก็กดต่อสายวิดีโอคอล
“งั้นเหรอ?” หลินหว่านชิวเอ่ยขึ้นด้วยความปีติยิ่ง เร่งรีบเดินไปยังข้างหน้ากู้เย้นจงทันที จากนั้นก็โน้มตัวเล็กน้อยยิ้มให้กับกล้อง เอ่ยว่า: “เฉินเอ๋อ พรุ่งนี้ก็วันเกิดเธอแล้ว น้าขออวยพรวันเกิดให้ล่วงหน้านะ!”
เย่เฉินรีบเอ่ย: “ขอบคุณครับน้าหลิน!”
หลินหว่านชิวได้คิดว่าเย่เฉินเป็นลูกเขยของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว ถึงขั้นปฏิบัติเหมือนเป็นลูกชายแท้ๆ ของตน ดังนั้นจึงรู้สึกสนิทกับสนมกับเขามาก เธอยิ้มพร้อมเอ่ย: “ช่วงนี้เธอไม่มาเยี่ยมลุงกู้ของเธอที่เย่นจิงเลยนะ พวกเราสองคนคิดถึงเธอมากเลย ลุงกู้ของเธอเอาแต่บ่นถึงเธออยู่ที่เย่นจิงทุกวันเลยนะ”
กู้เย้นจงยิ้ม เอ่ยว่า: “พูดเหมือนว่าคุณไม่บ่นถึงอย่างนั้นแหละ ทำไมผมถึงจำได้ว่าปกติแล้วคุณบ่นถึงเขาบ่อยที่สุดเลยล่ะ?”
หลินหว่านชิวยิ้มเอ่ยว่า: “ในใจของฉัน เฉินเอ๋อก็เป็นเหมือนลูกชายของตัวเอง ฉันเป็นแม่จะบ่นถึงหน่อยไม่ได้ตรงไหนเหรอ?”
กู้เย้นจงพยักหน้า พูดกับเย่เฉิน: “เฉินเอ๋อดูเอาเองละกัน ลุงกับน้าหลินเห็นเธอเป็นลูกของตัวเองไปแล้วนะ จากนี้ไปถ้าเธอมีเวลาว่าง จะต้องมาเยี่ยมพวกเราที่เย่นจิงบ่อยๆ นะ!”
เย่เฉินเอ่ยตอบรับปากโดยไม่ลังเลสักนิด: “ลุงกู้ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไปเยี่ยมทั้งสองท่านแน่นอน”
กู้เย้นจงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เอ่ยว่า: “เฉินเอ๋อ ลุงกับน้าหลินของเธอจะต้องไปเข้าร่วมประชุมคณะกรรมการบริหารแล้ว แค่นี้ก่อนนะ รอพวกเราเจอกันพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...