ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2914

บอกว่า เย่เฉินไม่ค่อยสนใจตี้เหากรุ๊ป เป็นความรู้สึกที่เผยออกมาอย่างแท้จริงจากใจของหวังตงเสวี่ยน

เธอทราบว่าเย่เฉินอยู่ที่ห้องพักผ่อนด้านหลังห้องทำงาน ดังนั้นคำพูดนี้จงใจที่จะพูดให้เย่เฉินฟัง

หลังจากที่ตี้เหากรุ๊ปเปลี่ยนเจ้าของมาเป็นเย่เฉิน จำนวนครั้งที่เย่เฉินมาท่ีตี้เหากรุ๊ปในช่วงแรกและหลัง เมื่อเอามารวมกันคาดว่าคงไม่เกินกว่าสิบครั้ง อีกทั้งที่ทำให้หวังตงเสวี่ยนเอือมระอายิ่งกว่าเดิมนั่นคือ ทุกครั้งที่เย่เฉินมาตี้เหากรุ๊ป ล้วนไม่ใช่เรื่องธุระของตี้เหากรุ๊ปเองเลย

หรือพูดอีกอย่างก็คือเย่เฉินเจ้าของกิจการที่ชอบชี้นิ้วสั่ง ไม่เคยเป็นกังวลทิศทางการพัฒนาของตี้เหากรุ๊ปเลย

เมื่อก่อนหวังตงเสวี่ยนไม่ได้มีข้อข้องใจอะไรสำหรับเรื่องนี้ ตรงกันข้าม เธอเองก็ชอบความรู้สึกอิสระที่ถูกไว้เนื้อเชื่อใจร้อยเปอร์เซ็นต์เช่นนี้ สามารถลงมือทำด้วยมือตัวเองเหมือนกัน

ทว่า ตั้งแต่ที่ลึกๆ ในใจของเธอมีความรู้สึกที่ดีกับเย่เฉิน ท่าทางที่ไม่สนใจไยดีอะไรของเย่เฉิน ก็ทำให้ภายในใจของเธอรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย

ความน้อยใจเช่นนี้ หลักๆ มาจากความรู้สึกที่ถูกมองข้ามที่อยู่ในส่วนลึกในใจ

เธอหวังว่าเย่เฉินจะมาที่ตี้เหากรุ๊ปบ่อยๆ ต่อให้จะใช้สิทธิ์การตัดสินใจของตัวเอง ทุกอย่างเป็นไปตามที่เย่เฉินบอก เธอก็ไม่มีข้อข้องใจอะไร

หากเป็นเช่นนี้ เธอก็จะได้เห็นหน้าเย่เฉินบ่อยๆ แล้ว

ทว่าที่น่าเสียดายก็คือ สุดท้ายแล้วเย่เฉินก็ไม่เห็นตี้เหากรุ๊ปอยู่ในสายตาเลย

ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่จะถือโอกาสนี้แขวะเสียหน่อย หวังว่าหลังจากที่เย่เฉินได้ยินแล้ว ในอนาคตจะสามารถให้ความสนใจการพัฒนาของตี้เหากรุ๊ปด้วย

ในเวลาน้ี เมื่อเย่เฉินได้ยินคำแขวะของหวังตงเสวี่ยน ภายในใจก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง

คิดๆ ดูแล้ว ตนเองก็เป็นเจ้าของกิจการที่ชี้นิ้วสั่งจริงๆ ด้วย

หลังจากรับช่วงต่อตี้เหากรุ๊ป ก็ไม่สนใจไยดี ไหว้วานงานทุกอย่างให้หวังตงเสวี่ยนจัดการ

แค่นี้ไม่เป็นอะไร หลังจากที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนก่อตั้งขึ้น เขาก็โยนให้เว่ยเลี่ยงจัดการทั้งหมดโดยตรง

นอกจากตอนนั้นที่ไปประเทศญี่ปุ่นเอง รับบริษัทผลิตยาของตระกูลโคบายามาครั้งนั้น ตนก็ไม่ได้ไปยุ่งธุระที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนอีกเลย