ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2916

ซูจือเฟยไม่คิดไม่ฝันโดยสิ้นเชิง ว่าอยู่ๆ จะมีคนคนหนึ่งโผล่ออกมาจากส่วนลึกห้องทำงานหวังตงเสวี่ยน

อีกทั้ง สิ่งที่เขาสงสัยยิ่งกว่าก็คือ เสียงของคนผู้นี้ ทำไมถึงทำให้คนมีความรู้สึกที่คุ้นเคยราวกับเคยเจอกันมาก่อนได้

ขณะที่เขาได้สติหันหน้าไปมองนั้น ทั้งสมองของเขาก็มีเสียงระเบิดแตกตู้ม เบิกตากว้างทันที และตกอยู่ในความตกตะลึงในทันใด

แน่นอนว่าเขาจำเย่เฉินได้ในแวบแรกที่มอง!

ถึงอย่างไร สิ่งที่เย่เฉินทิ้งไว้ให้เขาที่ประเทศญี่ปุ่นก็ลึกซึ้งเหลือเกิน เขาไม่มีทางลืมใบหน้าของเย่เฉินไปจนตาย

ในเวลานี้ เขาตกตะลึงจนแข็งทื่อ จากนั้น เขาก็พึมพำขึ้นมาอย่างอดไม่ได้: “เอ่อ...คุณ...คุณเองเหรอ?! นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง!?!”

เย่เฉินเดินตรงเข้ามา เอ่ยถามด้วยความเย้าแหย่: “ทำไม? เราไม่ได้เจอกันนาน เมื่อเจอหน้าฉัน นายถึงขั้นไม่เรียกว่าผู้มีพระคุณแล้วงั้นเหรอ?!”

ซูจือเฟยตกตะลึงกับพลังอันแข็งแกร่งที่อยู่บนตัวเย่เฉินในทันที จากนั้น ภายในหัวของเขาก็ผุดเป็นภาพวันนั้นที่เย่เฉินฆ่านินจาประเทศญี่ปุ่นจำนวนมากเพียงคนเดียว ตอนอยู่เกียวโตประเทศญี่ปุ่น!

ดังนั้น เนื้อตัวของเขาก็สั่นเทา โค้งลำตัวเคารพทันที พร้อมเอ่ยอย่างสุภาพนอบน้อม: “ผู้...ผู้มีพระคุณ...คุณ...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?! ตั้งแต่ที่ลากันที่เกียวโตครั้งนั้น ผมกับน้องสาวก็ตามหาคุณอยู่ตลอด ต้องการตอบแทนบุญคุณของคุณที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้ กลับคิดไม่ถึงว่าจะเจอคุณอยู่ที่นี่ได้...เมื่อกี้ที่ผมเจอหน้าคุณ ผมตกตะลึงเกินไปจริงๆ เลยไม่ได้สนใจเรื่องมารยาท ผู้มีพระคุณได้โปรดอย่าถือสา!”

เย่เฉินยิ้มด้วยความเย็นชา: “ซูจือเฟย นายว่านายเนี่ยนะ ปล่อยเย่นจิงของตัวเองเอาไว้ไม่ไปอยู่ดีๆ ดันแจ้นมาทำอวดดีอยู่ที่จินหลิง อวดดีก็อวดดีไปสิ นายยังดันทุรังแจ้นมาเจอฉันที่ตี้เหากรุ๊ปด้วยตัวเองอีก สุดท้ายฉันออกมาเจอนายตามความต้องการของนายแล้ว ตอนนี้นายกลับถามฉันว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นายว่าหัวสมองของนายเนี่ยนะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

ซูจือเฟยเอ่ยด้วยความตกใจ: “ผู้มีพระคุณ...คุณ...คุณคือประธานของตี้เหากรุ๊ป?!”