ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2916
ซูจือเฟยไม่คิดไม่ฝันโดยสิ้นเชิง ว่าอยู่ๆ จะมีคนคนหนึ่งโผล่ออกมาจากส่วนลึกห้องทำงานหวังตงเสวี่ยน
อีกทั้ง สิ่งที่เขาสงสัยยิ่งกว่าก็คือ เสียงของคนผู้นี้ ทำไมถึงทำให้คนมีความรู้สึกที่คุ้นเคยราวกับเคยเจอกันมาก่อนได้
ขณะที่เขาได้สติหันหน้าไปมองนั้น ทั้งสมองของเขาก็มีเสียงระเบิดแตกตู้ม เบิกตากว้างทันที และตกอยู่ในความตกตะลึงในทันใด
แน่นอนว่าเขาจำเย่เฉินได้ในแวบแรกที่มอง!
ถึงอย่างไร สิ่งที่เย่เฉินทิ้งไว้ให้เขาที่ประเทศญี่ปุ่นก็ลึกซึ้งเหลือเกิน เขาไม่มีทางลืมใบหน้าของเย่เฉินไปจนตาย
ในเวลานี้ เขาตกตะลึงจนแข็งทื่อ จากนั้น เขาก็พึมพำขึ้นมาอย่างอดไม่ได้: “เอ่อ...คุณ...คุณเองเหรอ?! นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง!?!”
เย่เฉินเดินตรงเข้ามา เอ่ยถามด้วยความเย้าแหย่: “ทำไม? เราไม่ได้เจอกันนาน เมื่อเจอหน้าฉัน นายถึงขั้นไม่เรียกว่าผู้มีพระคุณแล้วงั้นเหรอ?!”
ซูจือเฟยตกตะลึงกับพลังอันแข็งแกร่งที่อยู่บนตัวเย่เฉินในทันที จากนั้น ภายในหัวของเขาก็ผุดเป็นภาพวันนั้นที่เย่เฉินฆ่านินจาประเทศญี่ปุ่นจำนวนมากเพียงคนเดียว ตอนอยู่เกียวโตประเทศญี่ปุ่น!
ดังนั้น เนื้อตัวของเขาก็สั่นเทา โค้งลำตัวเคารพทันที พร้อมเอ่ยอย่างสุภาพนอบน้อม: “ผู้...ผู้มีพระคุณ...คุณ...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?! ตั้งแต่ที่ลากันที่เกียวโตครั้งนั้น ผมกับน้องสาวก็ตามหาคุณอยู่ตลอด ต้องการตอบแทนบุญคุณของคุณที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้ กลับคิดไม่ถึงว่าจะเจอคุณอยู่ที่นี่ได้...เมื่อกี้ที่ผมเจอหน้าคุณ ผมตกตะลึงเกินไปจริงๆ เลยไม่ได้สนใจเรื่องมารยาท ผู้มีพระคุณได้โปรดอย่าถือสา!”
เย่เฉินยิ้มด้วยความเย็นชา: “ซูจือเฟย นายว่านายเนี่ยนะ ปล่อยเย่นจิงของตัวเองเอาไว้ไม่ไปอยู่ดีๆ ดันแจ้นมาทำอวดดีอยู่ที่จินหลิง อวดดีก็อวดดีไปสิ นายยังดันทุรังแจ้นมาเจอฉันที่ตี้เหากรุ๊ปด้วยตัวเองอีก สุดท้ายฉันออกมาเจอนายตามความต้องการของนายแล้ว ตอนนี้นายกลับถามฉันว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นายว่าหัวสมองของนายเนี่ยนะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
ซูจือเฟยเอ่ยด้วยความตกใจ: “ผู้มีพระคุณ...คุณ...คุณคือประธานของตี้เหากรุ๊ป?!”
เย่เฉินอมยิ้ม: “นี่เป็นเรื่องดีนี่! นายว่ายอดลงทุนแสนล้านนี่ของนาย จะโอนมาได้เมื่อไรเหรอ?”
“หา?” ซูจือเฟยถามตามสัญชาตญาณ: “ผู้มีพระคุณ...คุณ...คุณหมายความว่ายังไง?”
เย่เฉินเอ่ย: “ฉันไม่ได้หมายความว่ายังไง นายอยากร่วมมือลงทุนกับฉันไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเป็นการลงทุน งั้นแน่นอนว่านายต้องหยิบเงินออกมาก่อนใช่ไหมล่ะ?”
ซูจือเฟยรีบเอ่ย: “เอ่อ...ผู้มีพระคุณ...การลงทุนที่ใหญ่ขนาดนี้ จะต้องทำงานเตรียมล่วงหน้าเยอะมากแน่นอน อีกอย่างการลงทุนครั้งนี้ก็เป็นการสร้างบริษัทร่วมของเราด้วย จากนั้นก็ออกเงินลงทุนของแต่ละฝ่ายมา ตามสัดส่วนและมูลค่าราคาประเมินตามสัญญา...”
เย่เฉินโบกไม้โบกมือ: “ในบริษัทฉัน กฎของการลงทุนก็คือนายโอนเงินใส่บัญชีของฉันก่อน นายมาพร้อมความซื่อสัตย์ไม่ใช่เหรอ? รีบจัดการให้ทางฝ่ายบัญชีของนายโอนเข้าบัญชีตี้เหากรุ๊ปแสนล้านก่อน จากนั้นเราค่อยเจรจาเรื่องร่วมมือต่อไป”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...