ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2932
เย่เฉินอาบน้ำเสร็จออกมา เห็นว่าเซียวชูหรันยังไม่กลับห้อง จึงได้ใส่ชุดนอนอยู่บ้านออกมาที่ห้องรับแขก
ในห้องรับแขก ทั้งสามคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน
เซียวฉางควนและหม่าหลันคู่กัดคู่นี้ที่เอาแต่ทะเลาะจะแยกบ้านกัน กลับไม่ได้เถียงกันอีกอย่างน่าแปลกใจ
เย่เฉินลงมา ถามอย่างสงสัยว่า “ชูหรัน พ่อครับ แม่ครับ ทำไมพวกคุณยังไม่กลับห้องไปพักผ่อนอีกละครับ?”
เซียวชูหรันรีบลุกขึ้นยืน วิ่งเข้ามาควงแขนของเย่เฉินไว้ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อแม่บอกว่าจะเฝ้ารอวันเกิดให้กับนาย อีกไม่ถึงสองชั่วโมงก็ถึงวันเกิดอายุยี่สิบเจ็ดของนายแล้ว ทุกคนต่างก็รอพูดสุขสันต์วันเกิดกับนายอยู่!”
เย่เฉินยิ้มอ่อน พูดว่า “ขอบใจที่รัก ขอบคุณครับพ่อแม่”
หม่าหลันรีบพูดอย่างประจบว่า “โอ๊ยลูกเขยที่แสนดี นายจะยังมาเกรงใจกับแม่ขนาดนี้ทำไมกัน ห่างเหินเกินไปแล้ว”
พูดจบแล้วก็พูดอีกว่า “ใช่สิลูกเขยที่แสนดี พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของนาย ลูกค้าพวกนั้นของนาย จะมามอบของขวัญให้นายที่บ้านเหมือนตอนวันตรุษจีนอีกมั้ย?”
เย่เฉินสะดุ้ง พวกเฉินจื๋อข่ายจะมาให้ของขวัญกับเขามั้ย ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจ
แต่ว่า พวกเขาก็ปวดหัวการที่ต้องมาเข้าแถวมอบของขวัญจริงๆ ดังนั้นจึงแอบตัดสินใจ เดี๋ยวไปบอกกับเฉินจื๋อข่ายไว้ ให้เขาไปหลอกถามคนพวกนั้นสักหน่อย ถ้าหากว่าเตรียมของขวัญไว้ให้ตัวเองแล้ว ก็อย่าได้ส่งมาที่บ้านเด็ดขาด
ดังนั้น เขาจึงล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้กับเฉินจื๋อข่าย และก็พูดกับหม่าหลันไปด้วยว่า “แม่ครับ วันตรุษจีนพวกเขามามอบของขวัญให้ เป็นเพราะปีก่อนผมช่วยเหลือพวกเขาไว้ไม่น้อย ดังนั้นพวกเขาจึงรวมตัวกันช่วงปลายปีเพื่อมาขอบคุณ วันเกิดก็คงไม่มาแล้วละครับ ยังไงซะเงินของพวกเขาก็ไม่ได้ได้มาง่ายๆ”
หม่าหลันได้ยินคำนี้ บนใบหน้าเก็บความผิดไม่หวังไม่อยู่พูดว่า “ฉันก็คิดว่าพรุ่งนี้เขาจะมาซะอีก ถ้าอย่างนั้น ก็ใจเย็นรอจนถึงสิ้นปีละกัน”
เซียวชูหรันที่อยู่ข้างกายได้ยินอย่างนี้ ก็ส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“มีเงินอุดหนุนและความช่วยเหลือจากรัฐบาล สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดของพวกฉัน มันก็จะไม่ใช่เพียงแค่กลุ่มงานอดิเรกของประชาชนเท่านั้นแล้ว แต่กลายเป็นองค์กรการกุศลกึ่งสาธารณะและกึ่งรัฐบาล！”
“อีกอย่าง ในเงินอุดหนุนโดยเฉพาะของรัฐบาล ยังให้ค่าตอบแทนที่ไม่เลวกับผู้ที่มีหน้าที่การงานในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ต่อไปเหล่าเซียวของเราก็มีเงินเดือนจากสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดแล้ว”
หม่าหลันถามอย่างสงสัยว่า “โอ๊ะ สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดของพวกนาย ตอนนี้ได้เริ่มแจกเงินเดือนให้พวกนายแล้ว?！”
เซียวฉางควนพูดอย่างภาคภูมิว่า “ไม่เพียงแต่ให้เงินเดือนเท่านั้น แต่ยังให้ไม่น้อยด้วย！”
พูดแล้วเซียวฉางควนก็พูดอีกว่า “นี่ยังเป็นแค่เงินเดือนพื้นฐานที่เมืองจินหลิงให้พวกเราเท่านั้น ที่จริงแล้วช่วงนี้ยังมีบริษัทเอกชนมากมายที่ต้องการจะใช้ประโยชน์ทางธุรกิจด้านการพัฒนาวัฒนธรรมด้วย ดังนั้นจึงบริจาคเงินไม่น้อยให้กับสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ติดต่อกับบริษัทมากมาย สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดของพวกเราได้ดำเนินกิจกรรมประเภทเขียนพู่กันจีนและวาดภาพมาอย่างต่อเนื่องเมื่อไม่นานมานี้ เพราะงั้นวันข้างหน้าของสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดก็จะสบายอย่างมาก”
หม่าหลันรีบถามต่อว่า “งั้นพวกนายร่วมงานกับองค์กรเอกชน ก็จะสามารถหาเงินได้?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...