ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2932

เย่เฉินอาบน้ำเสร็จออกมา เห็นว่าเซียวชูหรันยังไม่กลับห้อง จึงได้ใส่ชุดนอนอยู่บ้านออกมาที่ห้องรับแขก

ในห้องรับแขก ทั้งสามคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน

เซียวฉางควนและหม่าหลันคู่กัดคู่นี้ที่เอาแต่ทะเลาะจะแยกบ้านกัน กลับไม่ได้เถียงกันอีกอย่างน่าแปลกใจ

เย่เฉินลงมา ถามอย่างสงสัยว่า “ชูหรัน พ่อครับ แม่ครับ ทำไมพวกคุณยังไม่กลับห้องไปพักผ่อนอีกละครับ?”

เซียวชูหรันรีบลุกขึ้นยืน วิ่งเข้ามาควงแขนของเย่เฉินไว้ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อแม่บอกว่าจะเฝ้ารอวันเกิดให้กับนาย อีกไม่ถึงสองชั่วโมงก็ถึงวันเกิดอายุยี่สิบเจ็ดของนายแล้ว ทุกคนต่างก็รอพูดสุขสันต์วันเกิดกับนายอยู่!”

เย่เฉินยิ้มอ่อน พูดว่า “ขอบใจที่รัก ขอบคุณครับพ่อแม่”

หม่าหลันรีบพูดอย่างประจบว่า “โอ๊ยลูกเขยที่แสนดี นายจะยังมาเกรงใจกับแม่ขนาดนี้ทำไมกัน ห่างเหินเกินไปแล้ว”

พูดจบแล้วก็พูดอีกว่า “ใช่สิลูกเขยที่แสนดี พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของนาย ลูกค้าพวกนั้นของนาย จะมามอบของขวัญให้นายที่บ้านเหมือนตอนวันตรุษจีนอีกมั้ย?”

เย่เฉินสะดุ้ง พวกเฉินจื๋อข่ายจะมาให้ของขวัญกับเขามั้ย ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจ

แต่ว่า พวกเขาก็ปวดหัวการที่ต้องมาเข้าแถวมอบของขวัญจริงๆ ดังนั้นจึงแอบตัดสินใจ เดี๋ยวไปบอกกับเฉินจื๋อข่ายไว้ ให้เขาไปหลอกถามคนพวกนั้นสักหน่อย ถ้าหากว่าเตรียมของขวัญไว้ให้ตัวเองแล้ว ก็อย่าได้ส่งมาที่บ้านเด็ดขาด

ดังนั้น เขาจึงล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้กับเฉินจื๋อข่าย และก็พูดกับหม่าหลันไปด้วยว่า “แม่ครับ วันตรุษจีนพวกเขามามอบของขวัญให้ เป็นเพราะปีก่อนผมช่วยเหลือพวกเขาไว้ไม่น้อย ดังนั้นพวกเขาจึงรวมตัวกันช่วงปลายปีเพื่อมาขอบคุณ วันเกิดก็คงไม่มาแล้วละครับ ยังไงซะเงินของพวกเขาก็ไม่ได้ได้มาง่ายๆ”

หม่าหลันได้ยินคำนี้ บนใบหน้าเก็บความผิดไม่หวังไม่อยู่พูดว่า “ฉันก็คิดว่าพรุ่งนี้เขาจะมาซะอีก ถ้าอย่างนั้น ก็ใจเย็นรอจนถึงสิ้นปีละกัน”

เซียวชูหรันที่อยู่ข้างกายได้ยินอย่างนี้ ก็ส่ายหัวอย่างเอือมระอา