เดิมที คนทั้งบ้านรอเวลาให้ถึงเที่ยงคืนอย่างมีความสุข แต่เซียวฉางควนไม่คิดเลยว่า ตัวเองเก็บอารมณ์ไม่อยู่ พูดออกไปหมด กลับถูกหม่าหลันยึดเอารายได้ทั้งหมดในอนาคตของตัวเองไป
ในขณะเดียวกับที่เขาเจ็บใจอยู่ ก็ได้เริ่มนึกคิดว่าทำไมตัวเองจะต้องมาพูดต่อหน้าหม่าหลันด้วย
เขาพบว่าหม่าหลันนั้นมีความสามารถอย่างนี้ ดูแล้วเหมือนไม่มีสมอง พึ่งพาเพียงพลังหน้าด้านไร้ยางอาย แต่ที่จริงแล้วหม่าหลันมักจะหาจุดสำคัญจากตัวเขาได้เสมอ แล้วก็จับตัวเขาไว้อย่างแน่นหนา
นึกคิดถึงชีวิตการแต่งงานยี่สิบกว่าปีมานี้ ในใจเซียวฉางควนรู้สึกหมดหวัง เพราะว่ายี่สิบกว่าปีมานี้ เขาไม่เคยสัมผัสได้ถึงชัยชนะเลย ครึ่งชีวิตนี้ถูกหม่าหลันจับไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีจุดที่จะต่อต้านได้เลย
เย่เฉินเห็นว่าเซียวฉางควนดูมีความเศร้า แต่หม่าหลันที่อยู่ข้างกายกลับมีสีหน้าได้ใจ จึงได้ถอนหายใจอย่างไร้เสียง เขายิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่า พ่อตาคนนี้ของตัวเองนั้นเป็นคนไร้ความสามารถจริงๆ
ชายวัยกลางคนคนนี้ที่ใจเสาะขี้กลัว กำลังไม่ผ่าน ความสามารถมีขีดจำกัด เก็บความลับไม่อยู่ แล้วก็ยังพอใจได้อย่างง่ายดาย ปัญหาที่ใหญ่กว่าก็คือขาดความกล้า ถ้าเป็นอย่างนี้ ทั้งชีวิตนี้ของเขา คงจะหนีจากฝันร้ายอย่างหม่าหลันได้ยาก
เซียวชูหรันเองก็ดูออกว่าคุณพ่อไม่มีความสุข จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย พูดกับเย่เฉินว่า “ใช่สิที่รัก เมื่อกี้แม่พูดว่า รอขาของแม่หายดีแล้ว อยากให้นายพาไปนั่งเรือยอทช์สักหน่อย ไม่รู้ว่านายสะดวกมั้ย?”
“สะดวกสิ” เย่เฉินตอบตกลง พูดว่า “รอขาแม่หายดีแล้ว สภาพอากาศอุ่นขึ้นแล้ว พวกเราก็ไปเที่ยวเล่นออกทะเลกัน”
หม่าหลันได้ยินอย่างนี้ ก็พูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว พวกเราขับเรือออกทะเล ตรงไปทางใต้ได้ใช่มั้ย? ไปเที่ยวเล่นที่ทะเลใต้?!”
เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า “ไม่มีปัญหาครับ จากทางเข้าทะเลไปทะเลใต้ก็ไม่ไกลมาก พูดเยอะหน่อยก็ประมาณสองพันกว่ากิโล ถ้าเป็นเรือยอทช์ อย่างมากสองสามวันก็ถึงแล้วครับ”
หม่าหลันตื่นเต้นขึ้นมาทันที ปรบมือพูดว่า “ดีมากเลยๆ!ทะเลใต้ฉันก็ยังไม่เคยไปมาก่อน หลายปีก่อนถ้าเข้าฤดูหนาว นายหญิงใหญ่เซียวก็เอาแต่จะไปทะเลใต้ แต่ทุกครั้งก็เอาแต่พาครอบครัวเซียวฉางเฉียนไป ไม่เคยให้พวกเราไปด้วยสักครั้ง คิดถึงแล้วฉันก็โมโห!”
เย่เฉินขอบคุณคู่กัดคู่นี้ โทรศัพท์ก็เริ่มเอาแต่สั่นไม่หยุด ข้อความต่างๆนานา เข้ามาพร้อมกันหลายสิบข้อความ
เขาเปิดดูโทรศัพท์ ก็เห็นว่าเพื่อนพ้องมากมายต่างก็ส่งข้อความมาหาเขาในเวลานี้ เฉินจื๋อข่าย หงห้า ฉินกาง พวกนี้ไม่ต้องพูดถึงอยู่แล้ว ซ่งหวั่นถิง ฉินเอ้าเสวี่ยน เฉินเสี่ยวจาว ต่งรั่งหลิน หวังตงเสวี่ยนรวมทั้งอิโตะ นานาโกะเองก็ส่งข้อความอวยพรวันเกิดมาให้กับเขา
นอกจากนี้แล้ว คู่สามีภรรยากู้เย้นจง ตู้ไห่ชิงและแม่ลูกซูจือหยู เฮ่อหย่วนเจียง เฮ่อจือชิวสองพ่อลูก ก็ส่งข้อความอวยพรมา
เย่เฉินไม่คิดเลยว่า แม้แต่เซียวเวยเวยก็ส่งข้อความอวยพรมา แล้วยังขอบคุณที่ช่วงนี้เย่เฉินให้ความช่วยเหลือกับเธอ
แต่ว่า คนที่ทำให้เย่เฉินคิดไม่ถึงมากที่สุด จะเป็นคุณปู่ของเขา เย่โจงฉวน

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...
รอตอนต่อไปอยู๋นะครับกำลังสนุกเลย...
รออัพเดตตอนใหม่อยู่นะครับ กำลังสนุกเลย...