ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2947

หลินหว่านชิวเงยหน้ามองกระจกเคลือบแก้วเก็บความเป็นส่วนตัวในห้อง จากแสงหักเหของการเคลือบ มองดูตัวเองในนั้น ก็ตกใจจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ตามมาด้วย ดวงตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว จึงทำให้ภาพตัวเองที่สะท้อนในกระเบื้องมัวเบลอขึ้นมา

กู้เย้นจงรีบเข้าไปกอดเธอไว้เบาๆ ส่วนเธอกลับมุดหน้าลงไหล่ของกู้เย้นจงแล้วสะอึกสะอื้นขึ้นมา

กู้เย้นจงเอ่ยปากพูดปลอบว่า “เธอดูเธอสิ อ่อนวัยลงเยอะมากขนาดนี้ในพริบตา ผู้หญิงมากมายฝันก็ทำไม่ได้ แล้วทำไมเธอถึงได้ร้องไห้ละ?”

หลินหว่านชิวสะอื้นพูดว่า “ฉันตื่นเต้นมากเกินไป….ตื่นเต้นจนแบ่งแยกความฝันกับความจริงไม่ออกไปชั่วขณะ….อีกอย่าง ฉันก็ไม่เคยหลับฝันถึงฝันที่งดงามขนาดนี้…เหล่ากู้ คุณบอกกับฉันสิ นี่คือความจริงหรือความฝันกันแน่?”

กู้เย้นจงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ไม่ใช่ฝันแน่นอนอยู่แล้ว เธอลืมแล้วหรอ ตอนนั้นเฉินเอ๋อรักษาฉันหายได้ยังไง? ผู้เชี่ยวชาญด้านมะเร็งที่เก่งที่สุดทั่วโลกต่างก็บอกว่าฉันต้องตายแน่ ฉันถึงขั้นเตรียมใจเตรียมตัวที่ชีวิตจะเหลือเพียงแค่เดือนเดียวไว้แล้ว แต่เธอดูฉันในตอนนี้สิ หายดีไปนานแล้ว ไม่เพียงแค่หายดีเท่านั้น ร่างกายก็ดีขึ้นกว่าแต่ตอนเยอะมาก！นี่ล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น เพราะเฉินเอ๋อทั้งนั้น！”

หลินหว่านชิวพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็มองไปยังเย่เฉิน พยายามกลั้นน้ำตาไว้ พูดอย่างตื้นตันว่า “เฉินเอ๋อ น้าไม่รู้จริงๆว่าจะขอบคุณนายยังไงดี…”

เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “น้าหลินครับ ต่อไปคุณมีอายุยืนยาว ก็คือการขอบคุณที่ดีที่สุดสำหรับผมครับ”

หลินหว่านชิวรู้สึกตื้นตันใจอย่างที่สุด เช็ดน้ำตาที่ไหลรินไปด้วย และพยักหน้าไปด้วย พูดอย่างจริงจังว่า “แน่นอน…จะต้องอายุยืนยาวแน่นอน….มีลูกที่ดีอย่างนายและหนานหนาน ฉันและลุงกู้ของนายจะต้องพยายามมีชีวิตอยู่ให้ยาวนานสักหน่อย น้อยลงแค่วันเดียวก็ถือเป็นการสูญเสียอย่างมหาศาล….”