ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2959

ไม่นานนายหญิงใหญ่เซียวก็มาถึงหน้าบ้านของเย่เฉินอย่างท่าทางดุดัน แล้วกดกริ่งหน้าบ้าน

ด้านในคฤหาสน์ หลังจากที่เย่เฉินวางเค้กไว้ในตู้เย็นแล้ว ก็กลับสู่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เซียวชูหรันและพ่อแม่ของเธอก็ยังคงวุ่นวายอยู่ในห้องครัว

เวลานี้เอง เย่เฉินได้ยินเสียงกริ่ง ก็ลุกขึ้นมาที่ประตูบ้าน

เขาดูกล้องวงจรก่อน พบว่าคนที่ยืนอยู่หน้าลานบ้าน เป็นนายหญิงใหญ่เซียว ดังนั้นจึงถามด้วยเสียงเย็นชาว่า “คุณมีอะไรรึเปล่าครับ?”

นายหญิงใหญ่เซียวได้ยินเสียงของเย่เฉิน ก็พูดเสียงเย็นชาว่า “ให้ฉันเข้าไป ฉันจะพบเซียวฉางควน！”

เย่เฉินพูดว่า “ขอโทษด้วย ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ รีบไปซะ ไม่งั้นผมจะเรียกรปภ.หมู่บ้านแล้วนะ！”

“แก！” นายหญิงใหญ่เซียวต่อว่าอย่างโมโห “นี่คือบ้านของลูกชายฉัน นายบอกว่าไม่ต้อนรับก็ไม่ต้อนรับรึไง? วันนี้ฉันจะเข้าให้ได้！”

เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “พ่อตาของผมเป็นลูกชายคุณนั้นเป็นความจริง แต่คุณช่วยเข้าใจด้วย นี่คือบ้านของผม ชื่อลงในนามของผม ผู้มีอำนาจทรัพย์สินคือผม เพราะงั้นผมไม่ให้คุณเข้ามา คุณก็เข้าไม่ได้ เข้าใจมั้ย?”

นายหญิงใหญ่เซียวถูกคำพูดของเย่เฉินทำให้โมโหอย่างมาก พูดว่า “เย่เฉิน！แกคิดว่าแกยังเป็นอาจารย์เย่ที่อวดเก่งคนนั้นรึไง? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ แกที่เป็นไอ้คนหลอกลวงที่พึ่งอาศัยการหลอกลวงชาวบ้าน กำลังจะล้มเหลวจบเห่แล้ว！”

เย่เฉินอดหัวเราะไม่ได้ ถามไปว่า “โอ๊ะ ใครบอกคุณว่าผมจะล้มเหลวแล้ว? ตัวผมเองยังไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?”

นายหญิงใหญ่เซียวเบะปากพูดเยาะเย้ยว่า “เย่เฉิน แกคิดว่าเรื่องแค่นั้นของแกจะหลุดรอดพ้นสายตาอันแหลมคมของยัยแก่ย่างนั้นงั้นหรอ?”

พูดถึงนี่ นายหญิงก็พูดด้วยสีหน้าดูถูกว่า “ใช่！ฉันยอมรับ！ก่อนหน้านั้นแกหลอกลวงพวกคนมีเงินมีอำนาจมาได้ไม่น้อย แต่แกต้องรู้ไว้ คนพวกนี้ใครที่ไม่ใช่ผู้โดดเด่นบ้าง? พวกเขาถูกแกหลอกได้ เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบถูกแกปิดตาไว้ก็เท่านั้น พวกเขาไม่มีทางมองไม่เห็นความเป็นจริงไปทั้งชีวิตหรอก！”

พูดแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวก็มองเขาขึ้นลง ยิ้มเยาะถามว่า “ตอนวันตรุษจีน ฉันเห็นยังมีคนไม่น้อยวิ่งมาบ้านแกเพื่อมอบของขวัญให้แก ทำไมวันนี้วันเกิดแก ถึงไม่มีคนมามอบของขวัญให้สักคนเลยละ? ในนี้เป็นเพราะอะไร ใจแกไม่รู้หน่อยหรือไง? ยังมาทำเป็นแกล้งโง่ใส่ฉันที่นี่อีก！”