ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2967

ดังนั้น แบ่งให้นายหญิงใหญ่เดือนละแปดพัน ก็ไม่ถือว่าเป็นภาระเท่าไหร่

ที่สำคัญไปมากกว่านั้น อีกสองเดือนพ่อกับพี่ชายของเธอก็จะหายเป็นปกติแล้ว พอถึงตอนนั้นพวกเขาก็จะสามารถหางานทำเพื่อเลี้ยงครอบครัวได้ แบบนั้นคงลดความกดดันและแบ่งเบาภาระช่วยเธอได้เยอะ

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงพยักหน้า “แปดพันก็แปดพัน แต่คุณย่าต้องจำคำสัญญาของคุณย่าเอาไว้ให้ดีๆ ว่าจะไม่เข้ามาก้าวก่ายชีวิตและอิสระของฉันอีก！ แล้วก็ หลังจากที่พ่อกับพี่ได้งานทำ ฉันจะส่งให้ที่บ้านแค่สามพันเท่านั้น！ถ้าคุณย่าไม่ตกลง ฉันก็จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอก！”

นายหญิงใหญ่เซียวรีบตอบตกลง “ได้ ต่อไปนี้ย่าจะไม่ก้าวก่ายอิสระของแกอีก！”

เซียวเวยเวยดึงเข็มขัดในมือของอีกฝ่ายกลับมา แล้วมองอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน

ตอนแรกเธอว่าจะแอบวางไว้ในกล่องจดหมายเงียบๆ แล้วค่อยส่งข้อความไปบอกเย่เฉิน

แต่ตอนนี้คุณย่าอยู่ด้วย เธอไม่อยากทำเรื่องพวกนี้ต่อหน้าคุณย่า

อีกอย่าง ท่าทีของเย่เฉินเมื่อสักครู่ มันทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความห่างเหินที่เย่เฉินมีต่อเธอและครอบครัวของเธอ

พอคิดขึ้นมาแล้ว เย่เฉินคงจะแค่ช่วยเธอไปงั้นๆ ขณะที่ในใจยังคงรักษาระยะห่างขีดเส้นกั้นกับเธอตลอดเวลา

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ถ้าจู่ๆเธอส่งของขวัญให้เขา กลัวก็แต่ว่าจะเป็นการพลิกโอกาสให้เป็นวิกฤติ สร้างความรำคาญใจให้เขาเสียมากกว่า

คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ถอนหายใจออกมาเงียบๆ เอ่ยพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า “เอาล่ะคุณย่า เรากลับบ้านได้แล้ว”

นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้าอย่างฮึดฮัด แล้วเดินตามหลังเซียวเวยเวยไป เดินกลับบ้านตัวเองไปพลาง พร่ำบ่นไปพลาง “เวยเวย ย่าไม่อยากโทษแกหรอกนะ แต่เรื่องเย่เฉินน่ะ ทำไมแกไม่บอกย่าให้เร็วกว่านี้หน่อย? ถ้าแกบอกย่าตั้งแต่แรก ย่าก็คงไม่วิ่งมาหาเรื่องอย่างนี้หรอก…..”