ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2969

ในตอนนี้เองเซียวเวยเวยก็เอ่ยพูดขึ้นมา “นี่พี่ พี่เองก็ใกล้จะสามสิบอายุปูนนี้แล้ว อย่ามองปัญหาเหมือนเด็กอย่างนี้สิ พี่ต้องรู้จักแยกแยะถูกผิด และยอมรับความจริง！”

เซียวเวยเวยพูดอย่างขุ่นเคือง “ครอบครัวของเราเปลี่ยนไปไม่เหมือนในอดีตแล้ว ในสถานการณ์อย่างนี้ มีแค่ต้องรอให้พี่กับพ่อหายดี แล้วหลังจากนั้นก็ต้องออกไปหางาน เพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องคนในครอบครัว ถ้าพี่ยังไม่รู้จักโตเป็นผู้ใหญ่ และยังขาดสติในการแยกแยะผิดชอบชั่วดีอยู่ล่ะก็ ในอนาคตพี่จะยืนด้วยตัวเองในสังคมได้ยังไง? ในวันข้างหน้าพี่ต้องมีครอบครัว ต้องมีการมีงาน และต้องมีลูกเพื่อสืบทอดทายาทนะ！พี่คงไม่คิดจะตัวเลื่อนลอยเหมือนอย่างตอนนี้ตลอดไปหรอกใช่ไหม?”

คำพูดของเซียวเวยเวย จี้จุดเบื้องลึกในใจของเซียวไห่หลงเข้าอย่างจัง

เขารู้ดีว่าเขามันอ่อนหัด ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง เก่งแต่กินอย่างเดียว

เมื่อก่อนเขามีตระกูลเซียวคุ้มกะลาหัว เขาจึงกินอิ่มนอนหลับไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องกังวล แถมยังปีกกล้าขาแข็งเพราะถือได้ว่าเป็นลูกคนรวย

แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างกลับไปที่ศูนย์

ต่อไปนี้ไม่มีอะไรคุ้มกะลาหัวเขาได้อีกต่อไป และเขาก็ไม่สามารถนั่งกินลมกินแล้งได้อีกแล้ว ถ้ายังทำตัวเลื่อนลอยอยู่แบบนี้ สักวันก็คงเป็นเหมือนพวกกะล่อนปลิ้นปล้อนที่แก่แล้วยังหาคู่หมายไม่ได้ เสียเวลาไปทั้งชีวิต

น่าสมเพช น่าอนาถ และไร้ทางเยียวยา

คิดมาถึงตรงนี้ จู่ๆเซียวไห่หลงก็รู้สึกเสียใจ เขาเพิ่งตระหนักได้ในตอนนี้ ว่าแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าอนาคตข้างหน้าเขาจะไปอยู่ตรงไหน ทางข้างหน้ามันมืดมนไปหมด

เขาคิดในใจอย่างสิ้นหวัง “ตอนนี้น้องสาวมีการมีงานทำเพราะได้รับความช่วยเหลือจากเย่เฉิน ทั้งยังเป็นงานที่มีอนาคตก้าวไกล….”