ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2972
เซียวฉางควานพูดจบได้ไม่ทันไร ก็รู้สึกคิดผิดทันที
เขาก็แค่วู่วาม หลุดพูดออกไป พอพูดจบถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไปแหย่รังแตนเข้าให้แล้ว
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ทันทีที่หม่าหลันได้ยินประโยคนี้ ก็เอื้อมมือไปทึ้งหัวเขา ปากสบถด่าออกมาว่า “เซียวฉางควานคุณมันสารเลว ของที่ลูกเขยให้มา เขาไม่ให้ฉันก็ไม่ป็นไร แต่คุณยังคิดที่จะส่งต่อความคิดสกปรกให้คนอื่น ฉันไม่ตบหน้าแก่ๆของคุณให้เละจนหนอนเจาะก็ดีเท่าไหร่แล้ว！”
เซียวชูหรันคิดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะทั้งด่าทั้งทึ้งหัวกัน เธอจึงรีบเข้าไปแทรกตรงกลาง เอ่ยพูดอย่างจนปัญญาว่า “นี่ พ่อ! แม่！จะเถียงกันไปถึงเมื่อไหร่? อย่าลืมสิวันนี้วันเกิดเย่เฉินนะ！วันดีๆอย่างนี้ พ่อกับแม่ยังมาทะเลาะกันอย่างนี้ ไม่เท่ากับว่าจงใจสร้างความอึดอัดใจเหรอ?”
ในตอนนี้เองเย่เฉินก็เอ่ยพูดว่า “แม่ครับ แม่ก็อย่าโหดร้ายกับพ่อนักเลย ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น อย่าเอาแต่เถียงกันเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้สิครับ แม่คิดเอาเถอะชีวิตเรานับวันยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ความสัมพันธ์ของแม่กับพ่อกลับแย่ลงเรื่อยๆ ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ ผมว่าเราคงต้องย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเก่าๆนั่นเหมือนเดิมแล้วล่ะครับ ครอบครัวถึงจะได้ปรองดองกันมากกว่านี้！”
เมื่อได้ยินที่เย่เฉินพูด หม่าหลันก็รีบหยุดการกระทำทุกอย่าง เอ่ยพูดว่า “ไม่เอานะ！ลูกเขยแม่ ไม่เอาเด็ดขาด！มีเรื่องอะไรเราคุยกันดีๆก็ได้ ให้ย้ายกลับไปบ้านเก่างั้นเหรอ แกล้อเล่นแรงเกินไปแล้ว….”
เย่เฉินส่ายหน้าอย่างจนใจ เอ่ยพูดว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ก็กรุณาเห็นค่าชีวิตแสนสุขสบายที่กว่าจะได้มาของเราในตอนนี้ด้วยนะครับ หยุดต่อล้อต่อเถียงกันได้แล้ว”
“ได้！”หม่าหลันเอ่ยพูดอย่างไม่ลังเล “ไม่มีปัญหา！ไม่มีปัญหาแน่นอน！แม่จะเชื่อฟังแกทุกอย่าง ไม่ถือสาหมาแก่นี้แล้วก็ได้!”
เฉียวฉางควานเบ้ปาก ในตอนที่กำลังจะโต้กลับ หม่าหลันก็ถลึงตาใส่เขา เขาจึงรีบหุบปากอย่างรู้งาน
ความจริงแล้วเขาไม่มีกำลังสู้เมื่ออยู่ต่อหน้าหม่าหลันเลยสักนิด
ถ้าหม่าหลันคือกองทัพเหล็กกล้าของนาซีเยอรมนีในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง อย่างมากเซียวฉางควานก็คงเป็นได้แค่ประเทศโปแลนด์ ถูกหม่าหลันเหยียบย่ำกี่ครั้ง ก็ไม่เคยเอาคืนได้สักรอบ
ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะสงบปากสงบคำอย่างรู้งานหลังจากถูกหม่าหลันด่าว่าหมาแก่ สงครามฝีปากจึงหยุดลงในที่สุด
หม่าหลันเองก็รู้ พูดแขวะเซียวฉางควานมากๆเข้าก็คงเสียบรรยากาศ ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ยื่นมือไปรับไวน์แดงในมือของเย่เฉินมา แล้วใช้ที่เปิดขวดเปิดฝาออก
ทั้งสี่คนนำเหล้าวางไว้บนโต๊ะ เซียวชูหรันถือเค้กขึ้นมา แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “ที่รัก คุณเป่าเทียนขอพรก่อน แล้วเราค่อยทานข้าวกัน”
เย่เฉินพยักหน้ายิ้มๆ นี่เป็นขั้นตอนมาตรฐานของงานวันเกิดทั่วไป ตอนเที่ยงเป็นยังไง ตอนเย็นก็ยังเป็นอย่างนั้น
เหมือนตอนสังสรรคืกับเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนร่วมงาน ไม่ว่าจะอยู่ในเมืองไหน ขั้นตอนการสังสรรค์ก็มักจะเริ่มด้วยการทานข้าวก่อน แล้วค่อยไปKTV
ดังนั้น หลังจากที่เซียวชูหรันหยิบเค้กออกมาจากตู้เย็น พร้อมจุดเทียน เย่เฉินก็เตรียมเป่าเทียนขอพรอย่างคล่องแคล่ว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...