ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3006

กู้ชิวอี๋กลับไปแล้ว สิ่งนี้ทำให้เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกค่อนข้างเหงา

ในลานบ้านในเวลานี้เงียบสนิท อากาศก็ยังหนาวอยู่เล็กน้อย เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีแสงจันทร์ ก็ทำให้เย่เฉินทอดถอนหายใจอย่างไม่มีสิ้นสุด

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า คอนเสิร์ตของกู้ชิวอี๋ จะจบลงด้วยวิธีแบบนี้ นึกย้อนถึงรูปภาพเก่าในคอนเสิร์ตเหล่านั้น ในส่วนลึกหัวใจของเย่เฉินก็เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจและละอายใจมากยิ่งขึ้น

ตัวเองหลายปีมานี้ แม้ว่าจะผ่านความยากลำบาก แต่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ด้วยการปกป้องอย่างลับๆของถังซื่อไห่ อันที่จริงตัวเองก็ถือได้ว่าไม่ต้องกังวลการกินและเสื้อผ้า เพียงแต่ว่าสภาพทางวัตถุหลากหลายอย่างก็ยากลำบากไปบ้างเท่านั้นเอง

แต่ว่าก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ตัวเองลำบากมาหลายปีนี้ ทั้งครอบครัวของกู้ชิวอี๋ก็ได้ตามหาที่อยู่ของตัวเองอย่างเต็มความสามารถ

น้ำใจนี้เพียงอย่างเดียว ก็ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากแล้ว ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึง กู้ชิวอี๋ปฏิบัติตามการหมั้นของตัวเองมานานหลายปีขนาดนี้ จิตใจมุ่งมั่นรอคอยความรักที่ลึกซึ้งของตัวเองมาเกือบยี่สิบปี

ดังนั้น จะตอบแทนน้ำใจนี้ของทั้งสามคนในตระกูลกู้ได้อย่างไร ก็กลายเป็นปมในใจของเย่เฉินที่ไม่สามารถคลี่คลายได้

เหตุผลที่คลี่คลายไม่ได้ ก็เป็นเพราะว่าเขาก็คิดวิธีที่ดีไม่ได้ด้วยซ้ำ

เนื่องจากว่า ข้างกายของตัวเองยังมีเซียวชูหรันที่แต่งงานกับตัวเองมาสี่ปี และทอดทิ้งไม่ได้

ตอนที่ในใจของเย่เฉินทอดถอนหายใจ เซียวชูหรันที่สวมใส่เสื้อขนเป็ด ในมือยังถือเสื้อกันหนาวขนเป็ดของเย่เฉินชุดหนึ่ง เดินออกมาจากในคฤหาสน์

เธอมาถึงที่ข้างกายของเย่เฉิน วางเสื้อกันหนาวขนเป็ดไว้บนไหล่ของเขาเบาๆ และเอ่ยปากพูดว่า: “สามี นายทำไมวิ่งมายืนนิ่งอยู่ที่ข้างนอก? คืนนี้อากาศค่อนข้างหนาว”