ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3012

ทำให้ซ่งหวั่นถิงตระหนักว่าสถานการณ์ไม่ค่อยชอบมาพากล เบาะแสทั้งหมดเหล่านี้ที่มีอยู่ก็ถูกเคลียร์ให้กระจ่าง และหลังจากที่ทั้งหมดตรงกับเย่เฉิน นามสกุลของเย่เฉิน ก็เหมือนกับหลักฐานชิ้นสุดท้ายที่ล็อกเบาะแสทั้งหมด ทำให้เธอไม่มีความสงสัยใดต่อการคาดเดาของตัวเองอีก

เธอแอบคิดในใจ: “ดูเหมือนว่า อาจารย์เย่จะต้องเป็นคุณชายของตระกูลเย่แห่งเย่นจิง และตระกูลเย่กับตระกูลกู้ปีนั้นจะต้องสนิทกันมาก ดังนั้นตอนที่เด็กทั้งสองคนยังเล็กอยู่ ก็ได้ตัดสินหมั้นหมายกัน เพียงแต่ว่าในตรงกลางนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวอาจารย์เย่ จนกระทั่งเขาก็อยู่ที่เมืองจินหลิง กลายเป็นเด็กกำพร้า!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ภายในใจส่วนลึกของเธอก็ความรู้สึกประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมด

เมื่อก่อน เธอรู้สึกว่าเย่เฉินก็เป็นมาจากคนธรรมดา แต่ก็แบบอย่างอาศัยความสามารถของตัวเองฝ่าฝืนให้ได้ความสำเร็จมา ก็ขึ้นอยู่กับสิ่งนี้ด้วย ภายในส่วนลึกหัวใจของเธอก็รู้สึกเสมอว่าตัวเองอยู่ตรงหน้าเย่เฉินสู้เขาไม่ได้ทุกด้าน อย่างน้อย ฐานะของตัวเองดีกว่าเขา ชนชั้นทางสังคมที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติก็สูงกว่าเขา

ซ่งหวั่นถิงกลับไม่ได้มีความหมายที่จะดูถูกเย่เฉิน เธอเพียงแค่ใช้มุมมองนี้มาให้กำลังใจตัวเอง ทำให้ตัวเองรู้สึกว่าตัวเองกับเย่เฉินไม่ได้อยู่ไกลเกินเอื้อม

แต่ว่าตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่า ฐานะของตัวเองไม่เพียงไม่ได้ดีกว่าเย่เฉิน ในทางตรงกันข้าม ฐานะเดิมของตัวเองแย่กว่าเย่เฉินเกือบหนึ่งแสนแปดหมื่นไมล์

ความแข็งแกร่งโดยรวมของตระกูลเย่นั้น แข็งแกร่งมากกว่าตระกูลซ่งถึงสิบเท่า!

ถ้าหากเลขฐานน้อยมาก สิบเท่า ดูเหมือนระยะความแตกต่างก็ไม่ได้มากเกินไป แต่ถ้าหากเลขฐานใหญ่เพียงพอ ระยะความแตกต่างนี้ก็ทำให้คนตกใจแทบตาย

ยกตัวอย่างง่ายๆ เด็กคนหนึ่งมีอมยิ้มอยู่ในมือหนึ่งอัน และเด็กอีกคนหนึ่งมีอมยิ้มอยู่ในมือสิบอัน ระยะความแตกต่างสิบเท่านี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผู้ปกครองเพียงแค่ต้องใช้เงินไม่กี่บาท ก็สามารถช่วยให้เด็กตามทัน