ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3017
ซูโสว่เต้าเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันต้องการที่อุดหูคู่หนึ่ง แยกออกจากเสียงรบกวน แบบนี้พวกนายเดี๋ยวเปิดทางภูเขาอีก ฉันก็จะได้รับผลกระทบน้อยหน่อย!”
“ไม่มี!”ทหารกลอกตาขาวใส่เขาแวบหนึ่ง หยิบกระดาษทิชชูยับยู่ยี่ออกจากกระเป๋าม้วนหนึ่ง โยนจากบนกำแพงลงไปที่ใต้ขาซูโสว่เต้า และเอ่ยปากพูดว่า: “แกใช้สิ่งนี้แก้ขัดไปเถอะ!”
“แม่ง”ซูโสว่เต้าพูดด้วยใบหน้าที่หดหู่ใจ: “นี่แม่งใช้เหี้ยอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นกระดาษทิชชูนี้แกแม่งทำอะไรถึงได้เหลือ? ทำไมถึงได้น่าขยะแขยงขนาดนี้? คงจะไม่ใช่ว่าแกทำอะไรแบบนั้นเสร็จ? แล้วยัดใส่ในกระเป๋านะ?”
“แกพูดจาเหลวไหล!”ทหารชายหนุ่มโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ และอ้าปากพูดว่า: “ฉันฉีกมาตอนที่มาเปลี่ยนเวร และยัดใส่ในกระเป๋า แกไม่ใช้ก็ไม่ใช้ อย่ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่!”
เมื่อซูโสว่เต้าฟังจบ ก้มตัวลงอย่างครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย หยิบขอบกระดาษทิชชูม้วนนั้นอย่างระมัดระวัง เปิดออกทีละเล็กน้อยหลังจากที่ค้นพบว่าไม่ได้ใช้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหยิบกระดาษทิชชูนี้ใส่เข้าไปในกระเป๋าตัวเอง
พูดออกมาก็ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะ ตั้งแต่ที่เขามาที่ซีเรีย ยังไม่ได้ใช้กระดาษทิชชูที่อ่อนนุ่มขนาดนี้มาก่อน
เมื่อทหารเห็นว่าเขาเก็บกระดาษทิชชูของตัวเองใส่เข้าไปในกระเป๋า และก็พูดด้วยใบหน้าที่ดูถูก: “เอาล่ะ ฉันก็ขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับแก รีบไสหัวหลับไปในบ้านของแกซะ!”
ซูโสว่เต้าก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ หันหน้ากำลังจะกลับไป ทันใดนั้นก็มีเสียงไซเรนป้องกันภัยทางอากาศดังขึ้นทั่วทั้งฐานทัพ
ซูโสว่เต้ายังคงรู้สึกอ่อนไหวต่อเสียงไซเรนป้องกันภัยทางอากาศเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาไม่เคยมีประสบการณ์ในสงครามมาก่อน แต่เมื่อก่อนเย่นจิงเคยทำการฝึกซ้อมป้องกันภัยทางอากาศบ่อยครั้ง ดังนั้นการเคลื่อนไหวนี้ออกมา เขาก็ถามทหารคนนั้นด้วยความวิตกกังวล: “เกิดอะไรขึ้น? ศัตรูกำลังจะโจมตีทางอากาศแล้วเหรอ?”
หลังจากนั้น ทหารคนนั้นก็ปล่อยเขา และหันหลังเดินออกไปข้างนอก
ซูโสว่เต้าเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ตัวของอุโมงค์แนวป้องกันด้านหลังก็เป็นป้อมปราการไม่ใช่เหรอ? ตัวของกระสุนปืนใหญ่ต้องการยิงไปถึงแนวป้องกันด้านหลังก็ยากมาก ต่อให้ยิงถึง ก็ไม่มีทางที่จะระเบิดอุโมงค์ที่ขุดภายในภูเขาได้ แล้วก็เป็นอุโมงค์ที่ใช้เส้นเหล็กคอนกรีตเพิ่มความแข็งแรง!
ดังนั้น ถ้ากองกำทัพบุกเข้ามาจริงๆ หลบอยู่ในอุโมงค์แนวป้องกันด้านหลังปลอดภัยที่สุดอย่างแน่นอน!
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซูโสว่เต้าก็เร่งรีบไล่ตามขึ้นไป และพูดอย่างหน้าไม่อายว่า: “น้องชายน้องชาย นายอย่าโกรธเลย ฉันตามนายไปยังไม่ได้เหรอ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...