ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3017

ซูโสว่เต้าเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันต้องการที่อุดหูคู่หนึ่ง แยกออกจากเสียงรบกวน แบบนี้พวกนายเดี๋ยวเปิดทางภูเขาอีก ฉันก็จะได้รับผลกระทบน้อยหน่อย!”

“ไม่มี!”ทหารกลอกตาขาวใส่เขาแวบหนึ่ง หยิบกระดาษทิชชูยับยู่ยี่ออกจากกระเป๋าม้วนหนึ่ง โยนจากบนกำแพงลงไปที่ใต้ขาซูโสว่เต้า และเอ่ยปากพูดว่า: “แกใช้สิ่งนี้แก้ขัดไปเถอะ!”

“แม่ง”ซูโสว่เต้าพูดด้วยใบหน้าที่หดหู่ใจ: “นี่แม่งใช้เหี้ยอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นกระดาษทิชชูนี้แกแม่งทำอะไรถึงได้เหลือ? ทำไมถึงได้น่าขยะแขยงขนาดนี้? คงจะไม่ใช่ว่าแกทำอะไรแบบนั้นเสร็จ? แล้วยัดใส่ในกระเป๋านะ?”

“แกพูดจาเหลวไหล!”ทหารชายหนุ่มโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ และอ้าปากพูดว่า: “ฉันฉีกมาตอนที่มาเปลี่ยนเวร และยัดใส่ในกระเป๋า แกไม่ใช้ก็ไม่ใช้ อย่ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่!”

เมื่อซูโสว่เต้าฟังจบ ก้มตัวลงอย่างครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย หยิบขอบกระดาษทิชชูม้วนนั้นอย่างระมัดระวัง เปิดออกทีละเล็กน้อยหลังจากที่ค้นพบว่าไม่ได้ใช้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหยิบกระดาษทิชชูนี้ใส่เข้าไปในกระเป๋าตัวเอง

พูดออกมาก็ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะ ตั้งแต่ที่เขามาที่ซีเรีย ยังไม่ได้ใช้กระดาษทิชชูที่อ่อนนุ่มขนาดนี้มาก่อน

เมื่อทหารเห็นว่าเขาเก็บกระดาษทิชชูของตัวเองใส่เข้าไปในกระเป๋า และก็พูดด้วยใบหน้าที่ดูถูก: “เอาล่ะ ฉันก็ขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับแก รีบไสหัวหลับไปในบ้านของแกซะ!”

ซูโสว่เต้าก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ หันหน้ากำลังจะกลับไป ทันใดนั้นก็มีเสียงไซเรนป้องกันภัยทางอากาศดังขึ้นทั่วทั้งฐานทัพ

ซูโสว่เต้ายังคงรู้สึกอ่อนไหวต่อเสียงไซเรนป้องกันภัยทางอากาศเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาไม่เคยมีประสบการณ์ในสงครามมาก่อน แต่เมื่อก่อนเย่นจิงเคยทำการฝึกซ้อมป้องกันภัยทางอากาศบ่อยครั้ง ดังนั้นการเคลื่อนไหวนี้ออกมา เขาก็ถามทหารคนนั้นด้วยความวิตกกังวล: “เกิดอะไรขึ้น? ศัตรูกำลังจะโจมตีทางอากาศแล้วเหรอ?”