ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3018
ในเวลานี้ ฮามิดใส่เครื่องแบบลายพรางทั้งตัว กำลังยืนอยู่ในป้อมปราการบนที่สูงทางด้านใต้สุดของฐานทัพ โดยใช้กล้องโทรทรรศน์กำลังสูงแบบขาตั้งสามขาเพื่อมองไปทางทิศใต้
ระยะทางสามสิบกิโลเมตรนั้นอยู่ไกลมาก ดังนั้นกล้องโทรทรรศน์ธรรมดามองไม่เห็นด้วยซ้ำ กล้องส่องทางไกลกำลังสูงชนิดนี้มองเห็นได้เพียงคร่าวๆเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นระยะทางไกลเกินไป เลนส์บิดเบี้ยวอย่างรุนแรง มองสิ่งของได้อึดอัดเป็นอย่างมาก
แต่ว่า เขายังมองเห็นภายในขอบเขตของกล้องโทรทรรศน์ มองเห็นกองทัพกำลังเคลื่อนที่เข้ามาหาตัวเองในระยะไกล
เขาไม่เข้าใจเล็กน้อย ช่วงนี้กองกำลังรัฐบาลกำลังต่อสู้กับกองกำลังต่อต้านที่ค่อนข้างขนาดใหญ่เหล่านั้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้ปล่อยมือมุ่งมาทางตัวเองเร็วขนาดนี้?
ดังนั้น เขาก็สั่งการผู้ช่วยผู้บังคับบัญชากองทหารของตัวเอง: “ไป รีบติดต่อหน่วยรักษาการณ์ลับๆข้างหน้า เตรียมตัวปล่อยโดรนในทันที ภายในห้านาที บอกจำนวนคนและสถานการณ์อาวุธของพวกเขาให้กับฉัน!”
“ได้ครับจอมพล!”
ผู้ช่วยผู้บังคับบัญชากองทหารของฮามิดลุกขึ้นออกไปในทันที วิ่งเข้าไปข้างในแล้วใช้วิทยุสื่อสารติดต่อกับหน่วยรักษาการณ์ลับๆตรงหน้า
ในไม่ช้า หน่วยรักษาการณ์ลับๆก็ปล่อยโดรนถ่ายภาพทางอากาศพลเรือนหลายตัวที่ซื้อมาจากหัวเซี่ย
โดรนประเภทนี้ขายอยู่ในหัวเซี่ยไม่กี่พัน อยู่ในประเทศก็เพียงผู้ที่ชื่นชอบการถ่ายภาพ และผู้ที่ชื่นชอบการถ่ายภาพทางอากาศเท่านั้นที่เล่น แต่อยู่ที่ตะวันออกกลาง ของเล่นนี้เป็นกลยุทธ์ที่ทรงพลังมาก
อย่างแรกคือมันบินสูง หลังจากดัดแปลงเล็กน้อยก็สามารถบินได้สูงหนึ่งถึงสองกิโลเมตร การส่งภาพสามารถเข้าถึงได้เกือบสิบกิโลเมตรในพื้นที่เปิดโล่ง ความเร็วในการบินสามารถเข้าถึงหกสิบถึงเจ็ดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ที่สำคัญคือตัวเดิมมีขนาดเท่าฝ่ามือ ขึ้นไปบนฟ้า บินไปยังระดับความสูงหลายร้อยกิโลเมตร มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่ได้ยินเสียงบินของมัน เหมาะสมสำหรับการลาดตระเวนในสนามรบจริงๆ
ขณะที่พูด รองผู้บัญชาการก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา และพูดอย่างหืดหอบ: “จอมพลครับ ผมเพิ่งได้รับข่าวว่า กองกำลังรัฐบาลจ้างทหารรับจ้างหนึ่งหมื่นคน จากกลุ่มทหารรับจ้างในต่างประเทศชื่อสำนักว่านหลง ว่ากันว่าทหารรับจ้างหนึ่งหมื่นคนมีพลังมหาศาลได้จับกุมกองกำลังต่อต้านรัฐบาลมากมายอย่างต่อเนื่องแล้ว! รวมทั้งฮาเฟซที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเราก่อนหน้า ก็ถูกกำจัดเมื่อสองคืนก่อน!”
ฮามิดตกตะลึงจนตาค้าง: “อะไรนะ?! ฮาเฟซถูกกำจัดเหรอ? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน?!”
รองผู้บัญชาการพูดอย่างกระอักกระอ่วน: “ทุกคนต่างก็กระจัดกระจายอยู่ในหุบเขา เดิมทีข้อมูลก็ไม่ค่อยราบรื่น ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้พวกเรากำลังทำในโครงสร้างพื้นฐานอย่างสุดชีวิต มีเวลาสนใจเรื่องข้างนอกที่ไหนกัน…..”
ฮามิดก็รีบถามว่า: “งั้นที่มาของสำนักว่านหลงคืออะไรกันแน่?”
รองผู้บัญชาการอธิบายว่า: “สำนักว่านหลงเป็นองค์กรรับจ้างนอกภาครัฐที่เติบโตขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พวกเขามีฐานฝึกอบรมทหารรับจ้างหลายแห่งทั่วโลก และประเทศต่างๆในตะวันออกกลาง แอฟริกา สหรัฐอเมริกาใต้และสถานที่อื่นที่ค่อนข้างปั่นป่วน ก็มีร่องรอยของพวกเขา พวกเขามีการพัฒนาอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีทหารรับจ้างห้าหมื่นถึงหกหมื่นคนที่ลงทะเบียนภายใต้คำสั่ง และความแข็งแกร่งที่ครอบคลุมของตอนนี้ได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในห้าองค์กรทหารรับจ้างชั้นนำของโลก!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...