สิบนาทีต่อมา หลูจ้านจุนได้คัดเลือกบุคคลเข้าร่วมโจมตีทางอ้อมออกมาแล้ว
ในครั้งนี้ เขาตัดสินใจนำพาคนยอดเยี่ยมหนึ่งพันคนของสำนักว่านหลง จากหุบเขาทางด้านซ้ายดำเนินการโอบล้อมป้อมปราการความชันที่เป็นบวกด้านหน้าของฮามิด
เขาให้เวลาครึ่งชั่วโมงกับหนึ่งพันคนที่ยอดเยี่ยมนี้เตรียมตัว ให้พวกเขาอยู่ในช่วงเวลานี้ พกพาอุปกรณ์อาวุธทั้งหมด พยายามฮึดสู้ขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยว และทำลายฐานทัพทั้งหมดของฮามิดทิ้ง
ในเวลาเดียวกัน ซูหางหัวเซี่ยคฤหาสน์ตระกูลซู รถโรลส์รอยซ์กันกระสุนแบบขยายสีดำแปดคัน ค่อยๆขับรถมา และจอดอยู่หน้าคฤหาสน์อย่างเป็นระเบียบ
รถคันแรกที่อยู่ด้านหน้าสุดมีชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีลงมา รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรง ไว้ทรงผมสกินเฮด คนคนนี้เปิดประตู และลงรถ ท่าทางที่เดินก็แข็งแรง เมื่อมองดูแวบแรกก็คือได้ผ่านการฝึกอบรมแบบมืออาชีพมาอย่างแข็งขัน
คนคนนี้มาถึงตรงหน้าสวนลานคฤหาสน์ตระกูลซู และพูดกับผู้คุ้มกันนอกประตูด้วยท่าทางที่เยือกเย็นว่า: “รบกวนแจ้งให้คุณท่านใหญ่ซูทราบด้วย ประมุขของพวกเราต้องการพบเขา”
เมื่อผู้คุ้มกันของตระกูลซูเห็นรถหรูมากมายขนาดนี้เข้ามา ก็ระมัดระวังตัวขึ้นมาในทันที
ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายพูดจาก็ไม่ได้เกรงใจมากนัก ไม่แน่อาจจะมาหาเรื่อง ดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า: “ขอถามหน่อยว่าประมุขท่านนั้นของคุณชื่อว่าอะไร? ผมก็จะได้แจ้งให้ทราบได้ง่าย”
คนคนนั้นพูดอย่างเย็นชาว่า: “พวกแกคู่ควรที่จะรู้ชื่อของประมุขพวกเราเหรอ บอกกับคุณท่านของพวกแก อยากรู้ฐานะประมุขของพวกเรา เดี๋ยวประมุขของพวกเราพบเจอกับเขา ก็ย่อมบอกกับเขาเป็นธรรมดา”
ผู้คุ้มกันไม่พอใจกับท่าทีของเขาเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนธรรมดา ก็ไม่กล้าหาเรื่อง ดังนั้นจึงทำได้เพียงเอ่ยปากพูดว่า: “งั้นคุณรอสักครู่ ผมจะไปรายงานเดี๋ยวนี้”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังไป และก็รีบรายงานสถานการณ์ให้ซูอานสุ้นพ่อบ้านของตระกูลซูทราบในทันที
ซูอานสุ้นรู้การเคลื่อนไหวทุกวันของคุณท่านใหญ่ซูที่สุด รวมทั้งเขาจะออกไปข้างนอกหรือเปล่า หรือว่าวันนี้เขามีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมเยียนหรือเปล่า สิ่งเหล่านี้เขาก็รู้แจ้งกระจ่างชัด
ซูอานสุ้นรู้ดีมาก วันนี้คุณท่านใหญ่ไม่มีแผนที่จะออกไปข้างนอก และก็ไม่มีแผนการที่จะพบเจอแขกในบ้าน ดังนั้นรถโรลส์รอยซ์มาทีเดียวแปดคัน เอ่ยปากก็ต้องการพบคุณท่านของตัวเอง เรื่องนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดจริงๆ
ท่านเฮ่อพูดอย่างจริงจังว่า: “ที่มาคืออะไร ไปตรวจสอบดูก็รู้”
จากนั้น เขาก็ก้าวไปข้างหน้า และเอ่ยปากถามว่า: “ใครต้องการพบหน้าคุณท่านของพวกเรา?!”
ชายหนุ่มคนนั้นที่เดินลงมาจากบนรถโรลส์รอยซ์ก่อนหน้านี้ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: “ประมุขของพวกเราต้องการพบคุณท่าน”
จากนั้น เขาตวาดด้วยความไม่พอใจว่า: “เวลาของประมุขพวกเรามีค่ามาก เมื่อกี้นี้พวกเรารอไปแล้วสองนาที ถ้าหากภายในสามนาทียังไม่เชิญประมุขของพวกเราเข้าไป ก็อย่าหาว่าประมุขของพวกเราไม่ให้โอกาสตระกูลซู!”
ซูอานสุ้นรู้สึกรำคาญอย่างไม่มีสิ้นสุด และแอบด่าในใจ: “แม่งเอ๊ย ประมุขบ้าบอโผล่หัวมาจากที่ไหน ขับรถโรลส์รอยซ์แปดคันก็ไม่ใช่แกเหรอ? ตอนนี้ตระกูลซูของพวกเราอยู่ทั้งเย่นจิง ถึงขนาดทั้งในประเทศก็เป็นตระกูลอันดับหนึ่ง ประมุขคนนี้ของพวกแกสุดยอดแค่ไหน จะสุดยอดเหนือกว่าคุณท่านของพวกเราเหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูอานสุ้นตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่ดีว่า: “วันนี้คนที่ต้องการพบหน้าคุณท่านของพวกเรามีมากมาย นายต้องแนะนำที่มาของตัวเองก่อน ให้ฉันรู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องการพบหน้าคุณท่านของพวกเรา ต่อจากนั้นค่อยมีคุณท่านของพวกเรามาตัดสินใจว่าเจียดเวลาอันมีค่ามาพบหน้าพวกนายหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นนายยังคิดว่าคุณท่านของพวกเราจะพบเจอใครก็ได้งั้นเหรอ?”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...