ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3040
ความทะเยอทะยานของทลายทัพว่าน ทำให้ซูเฉิงเฟิงตื่นเต้นอย่างมากในทันที
แม้แต่เขา ก็ไม่กล้าทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้กับตระกูลเย่
คิดดูก็รู้ว่า ถ้าหากอยู่ในแวดวงมหาเศรษฐีชั้นนำนี้ มีคนขุดหลุมศพบรรพบุรุษของอีกตระกูลหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังทำลายเถ้ากระดูกของคนอื่น สุดท้ายยังครอบครองหลุมศพบรรพบุรุษของคนอื่น นี่แม่งยังมีกฎหมายหรือเปล่า?
ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ได้จริงๆ จากนี้ไปยังจะอยู่ในแวดวงนี้อย่างไร? ใครจะร่วมลงทุนกับคนแบบนี้?
เนื่องจากว่า นี่เป็นสัตว์เดรัจฉานที่อยู่ดีๆก็ขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของคนอื่นได้ทุกเมื่อ
แต่ว่า แม้ว่าในใจของซูเฉิงเฟิงจะรู้สึกว่าแผนการแก้แค้นของทลายทัพว่าน ค่อนข้างน่าตกใจจริงๆ แต่เมื่อคิดว่าเป้าหมายที่เขาจะแก้แค้นคือตระกูลเย่ ในใจของเขาก็ตื่นเต้นมากจนแทบจะตะโกนเสียงดัง
“ตอนนี้มีคนต้องการจะขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของตระกูลเย่ ต่อจากนั้นบีบคั้นให้ไอ้แก่อย่างเย่โจงฉวนสวมผ้ากระสอบและแสดงความกตัญญูกตเวทีส่งศพของว่านเหลียนเฉิง บนโลกใบนี้ยังมีเรื่องที่สนุกกว่านี้หรือเปล่า?”
“ไม่มีแล้ว ไม่มีอย่างแน่นอน!”
“ถ้าทุกอย่างนี้สามารถกลายเป็นความจริงได้ งั้นตระกูลเย่จะต้องพินาศอย่างสมบูรณ์ ตระกูลที่ไม่สามารถรักษาหลุมศพบรรพบุรุษไว้ได้ยังมีสิทธิ์อะไรออกมาขายหน้าเหรอ?”
“จากนี้ไปจะมีใครให้ความสำคัญกับพวกเขาเหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูเฉิงเฟิงก็ก้าวไปข้างหน้า ประคองทลายทัพว่านที่คุกเข่าข้างหนึ่งขึ้น ปากก็พูดด้วยความซาบซึ้งใจอย่างยิ่งว่า:“ทลายทัพ! ถ้านายอยากจะทำสิ่งนี้จริงๆ ตัวของฉันก็จะพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่ เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้กับพ่อแม่ของนาย!”
ทลายทัพว่านส่ายหน้า และพูดอย่างจริงจังว่า: “ผมจะต้องล้างแค้นให้กับพ่อแม่ของผมด้วยตัวเอง คุณปู่ซูไม่ต้องก้าวก่าย!”
“ครับ”ทลายทัพตอบรับ พูดด้วยสายตาที่หนักแน่นว่า: “ขอให้คุณปู่ได้โปรดวางใจ หลังจากที่ผมกวาดล้างตระกูลเย่ ก็จะตามหาที่อยู่ของลุงซูอย่างสุดกำลัง! ปีนั้นงานศพพ่อแม่ของผม โชคดีที่มีลุงซู เป็นเจ้าภาพจัดงาน ต่อมาเมื่อหลุมฝังศพของพ่อแม่ผมถูกย้ายไปที่ภูเขาเย่หลิงซาน ก็หวังว่าลุงซูสามารถที่จะเป็นพยานได้!”
“ดี! ดี! ดี!”ซูเฉิงเฟิงพูดด้วยความทอดหายใจอย่างยิ่งว่า: “ถ้าโสว่เต้ารู้ว่านายประสบความสำเร็จอย่างในวันนี้ และสามารถกลับมาในประเทศล้างแค้นให้พ่อแม่ของนายได้ เขาจะปลาบปลื้มใจอย่างยิ่งแน่ๆ! นายไม่รู้ว่า หลายปีมานี้ โสว่เต้ารู้สึกใจยังคำนึงหากับการตายของพ่อแม่นายเสมอ ไม่รู้ว่าพูดต่อหน้าฉันกี่ครั้งแล้ว......”
ทลายทัพว่านกำหมัดแน่น: “ผมจะไม่ทำให้ลุงซูผิดหวังอย่างแน่นอน!”
จากนั้น ทลายทัพว่านก็ลุกขึ้น คารวะแล้วพูดว่า: “คุณปู่ซู วันนี้มาเยี่ยมเยียน ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ ได้โปรดยกโทษให้ด้วย ผมเพิ่งกลับมาในประเทศ ยังมีเรื่องราวมากมายที่ต้องจัดการ ก็ไม่รบกวนแล้ว!”
ซูเฉิงเฟิงรีบพูดว่า: “ทลายทัพ! นายเพิ่งกลับมาในประเทศหลังจากที่ผ่านไปนานขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องให้โอกาสฉันได้เลี้ยงต้อนรับนายนะ อย่างนี้นะ นายและลูกน้องของนายรอสักครู่ ฉันจะจัดการให้ห้องครัวเตรียมงานเลี้ยงเดี๋ยวนี้ พวกเราดื่มเหล้ากันหน่อย รำลึกความหลัง โสว่เต้าคิดถึงนายมานานขนาดนี้ ถ้ารู้ว่านายกลับมา ฉันไม่เชิญนายทานข้าวสักมื้อหนึ่ง จะต้องต่อว่าที่คนแก่อย่างฉันจัดการได้ไม่รอบคอบแน่ๆ!”
ในใจของทลายทัพว่านรู้สึกซาบซึ้งใจต่อซูโสว่เต้ามาก เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในเมื่อผู้อาวุโสได้พูดคำเชิญออกมาแล้ว ยิ่งไปกว่าผู้อาวุโสท่านนี้ยังเป็นพ่อของลุงซู เขารู้สึกว่าถ้าหากตัวเองไม่อยู่ทานข้าวแล้วค่อยกลับ ในเรื่องของมารยาทก็ไปกันไม่ได้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...