ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3043
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลูจ้านจุนซึ่งเป็นนายพลห้าดาวของสำนักว่านหลงกำลังนำทหารหนึ่งพันคนอ้อมไปทางปีกตะวันตกของฐานฮามิด และคนรับใช้ของตระกูลซูได้เตรียมงานเลี้ยงไว้หลายโต๊ะแล้ว
ซูเฉิงเฟิงเชิญว่านพั่วจวินและผู้ติดตามนั่งลง เขาจับมือว่านพั่วจวิน แล้วให้เขานั่งข้างตนเอง และไม่ลืมที่จะสานไมตรีกับว่านพั่วจวิน เขาถอนหายใจและกล่าวว่า “พั่วจวิน ถ้าพ่อคุณรู้ถึงความสำเร็จของคุณในวันนี้ วิญญาณที่อยู่บนสวรรค์คงจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง...”
ว่านพั่วจวินคิดถึงพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว เขาจึงเกิดอารมณ์ตื่นเต้นเป็นธรรมดา และกล่าวอย่างจริงจังว่า “คราวนี้ที่ผมกลับมา นอกจากจะมาล้างแค้นให้พ่อแม่แล้ว ยังหวังว่าจะสามารถบอกเล่าประสบการณ์ของผมในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาให้พวกท่านฟังที่หน้าหลุมฝังศพ เพื่อเป็นการปลอบโยนวิญญาณของพวกเขาที่อยู่บนสวรรค์”
“ใช่ ใช่!” ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าและถามว่า “พั่วจวิน คุณมีแผนการแก้แค้นตระกูลเย่อย่างไร?”
ว่านพั่วจวินกล่าวว่า “ผมได้ให้ลูกน้องใช้สถานะอื่นซื้อบ้านหลังเก่าของตระกูลว่านกลับมาแล้ว ตอนบ่ายผมจะออกเดินทางไปเย่นจิง ผมจะกลับไปพักที่บ้านเก่าสองสามวัน แล้วรอให้ราชันสงครามทั้งสามของสำนักว่านหลงเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว พวกเขาจะไปสบทบกับผมที่เย่นจิง”
ขณะที่กล่าว ดวงตาของว่านพั่วจวินประกายด้วยรัศมีการฆ่าที่รุนแรง และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เมื่อถึงเวลานั้น ราชันสงครามทั้งสี่ของสำนักว่านหลงจะรวมไปตัวกันในเย่นจิง และยอดฝีมือคนอื่น ๆ ของสำนักว่านหลงจากทั่วทุกมุมโลกก็จะมารวมตัวกันที่เย่นจิงในวันเช็งเม้ง ผมจะนำพวกเขาไปพร้อมกับนายพลสิบหกคนของสำนักว่านหลง รวมถึงทหารหัวกะทิอีกหลายร้อยคนบุกขึ้นไปบนภูเขาเย่หลิงซาน!”
เมื่อซูเฉิงเฟิงได้ยินประโยคนี้ หลอดเลือดแดงที่เหี่ยวเฉาของเขาก็เดือดพลุ่งพล่านขึ้นมา และรีบถามว่า “พั่วจวิน ตอนนี้ราชันสงครามทั้งสามของคุณอยู่ที่ไหน?”
ว่านพั่วจวินกล่าวราบเรียบว่า “คนหนึ่งอยู่ในปากีสถาน อีกคนหนึ่งอยู่ในเยเมน และอีกคนหนึ่งอยู่ในซีเรีย”
ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าเบา ๆ และคิดในใจว่า เป็นสถานที่ที่มีสงครามตลอดทั้งปี
“เมื่อถึงเวลานั้น สำนักว่านหลงจะทำให้แบล็ควอเตอร์เสียหน้าต่อหน้าองค์กรทหารรับจ้างทั่วโลก!”
จากนั้นว่านพั่วจวินกล่าวอย่างลำพองว่า “หลังจากได้รับชัยชนะทั้งหมดแล้ว พวกเราจะสร้างฐานทัพทหารรับจ้างในซีเรียที่ครอบคลุมพื้นที่กว่าหนึ่งร้อยตารางกิโลเมตร เมื่อถึงเวลานั้น สำนักว่านหลงจะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของทหารรับจ้างทั่วโลก!”
ซูเฉิงเฟิงรู้สึกตกตะลึงและกล่าวโพล่งออกมาว่า “หนึ่งร้อยตารางกิโลเมตร! พวกเขาจะให้สำนักว่านหลงมีพื้นที่กว้างใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?”
ว่านพั่วจวินกล่าวอย่างราบเรียบว่า “นี่คือเงื่อนไขที่ผมตกลงกับพวกเขา ผมจะช่วยพวกเขากำจัดฝ่ายต่อต้าน และพวกเขาจะให้ที่ดินและสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดที่ผมต้องการแก่ผม แน่นอนว่าถ้าสิทธิ์การใช้ที่ดินหนึ่งร้อยตารางกิโลเมตรสำหรับพื้นที่ที่พัฒนาแล้วมันไม่เหมาะสาม แต่สำหรับสถานที่กันดารแล้วจะเพิ่มเป็นสองเท่าสิบเท่าก็ไม่มีปัญหาอะไร และสำหรับพวกเขาแล้ว การที่ร่วมมือระยะยาวกับสำนักว่านหลงแล้ว สำนักว่านหลงจะช่วยพวกเขารักษาความมั่นคง ทุกคนได้รับสิ่งที่ต้องการและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และได้ผลประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...