เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 305

บทที่ 305

เมื่อได้ยินเสียงโมโหของลุงวี ทำให้เว่ยฉางหมิงยิ้มทันที

เขายิ้มหน้าบานแล้วมองไปที่เย่เฉิน แล้วกล่าวอย่างถากถางว่า “ฮ่า ๆ ลุงวีมาแล้ว ไอ้ยาจกคราวนี้แกตายแน่ เทพเทวดาก็ช่วยแกไม่ได้!”

เมื่อพูดจบ ก็หันไปมองลุงวี แล้วก็ชี้ไปที่เย่เฉินแล้วฟ้องว่า “ลุงวี ที่นี่มีไอ้โง่คนหนึ่ง ไม่เพียงแต่แอบอ้างว่าเป็นสมาชิกของคลับเฮาส์ฮุยหวง ยังไม่ให้เกียรติคุณหนูใหญ่ตระกูลซ่งอีกด้วย ลุงวีต้องให้บทเรียนกับมัน!”

ลุงวีขมวดคิ้ว

เมื่ออายุเยอะแล้ว สายตาไม่ค่อยดี ฉะนั้นเมื่ออยู่ไกลจึงไม่สามารถมองเห็นหน้าเย่เฉินได้ชัด

แต่เขาจำเว่ยฉางหมิงที่อยู่ใกล้ ๆ เขาได้

เพราะว่าเป็นลูกชายของเพื่อนที่เป็นคนบ้านเดียวกัน ตนเองก็เคยไปมาหาสู่ ก็เลยมีความเชื่อใจ เขาจึงพูดอย่างเฉียบขาดว่า “ใครที่มันกล้าขนาดนี้? รปภ. มาจับตัวไว้!”

มี รปภ. รูปร่างสูงใหญ่บึกบึนน่ากลัวหลายคน ได้เข้ามาล้อมเขาไว้ทันที

เซียวเวยเวยรู้สึกตื่นเต้น จ้องมองไปที่เย่เฉินแล้วกล่าวอย่างถากถางว่า “เย่เฉิน ฉันจะดูว่าวันนี้แกจะตายยังไง!”

เย่เฉินยิ้มเยือกเย็น “คุณตายไป 8 ครั้ง ผมก็ไม่ตายหรอก”

เซียวเวยเวยกระทืบเท้า “แม่งยังปากแข็งอีก! ฉางหมิง เดี๋ยวให้คนฉีกปากมันซะ! ”

เย่เฉินไม่สนใจไยดีพวกเขา แต่มองไปที่ลุงวีที่ค่อย ๆ เดินใกล้เข้ามา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ตาเฒ่าชั่วแซ่วี ช่างน่าเกรงขาม ต้องการจับตัวผมเหรอ?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทุกคนในที่เกิดเหตุตกใจ!

แม่งฉิบ ไอ้หมอนี้ไม่กลัวตายช้าใช่ไหม? ถึงกล้าด่าลุงวีเป็นตาเฒ่าชั่ว?!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน