ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3052
สำหรับผู้บัญชาการแล้ว ข่าวการเสียชีวิตของหลูจ้านจุนและทหารหนึ่งพันคนของสำนักว่านหลง เหมือนราวกับสายฟ้าฟาดในวันที่ฟ้าสดใส!
เขาไม่สนใจชีวิตความเป็นความตายของหลูจ้านจุนและทหารของสำนักว่านหลง แต่รู้สึกว่าถ้าหากสำนักว่านหลงไม่สามารถโจมตีแนวป้องกันทางยุทธศาสตร์ของฮามิดได้ กลุ่มผู้บังคับบัญชายาจกของตนเองก็จะไม่มีความหวังอีกแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองได้นำทหารรวมมากกว่าห้าพันคน ซึ่งการบุกประชิดทั้งสองครั้งสูญเสียทหารไปเกือบสองพันคน และทหารสำนักว่านหลงเสียชีวิตหนึ่งพันห้าร้อยคนตอนนี้ได้สูญเสียพลังการต่อสู้ไปอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง!
ที่หนักกว่านั้นคือ หลังจากการบุกประชิดครั้งที่สอง ทหารของเขาได้ตระหนักอย่างชัดเจนว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายฐานทัพของฮามิดด้วยอาศัยเลือดเนื้อ เมื่อได้เห็นการบุกประชิดทั้งสองครั้งด้วยตาของตนเองแล้ว และสหายร่วมรบได้เสียชีวิตไปมากมาย ทำให้ทหารเหล่านั้นหวาดกลัวการบุกประชิด
ขณะนี้ทหารเสียขวัญเป็นอย่างมาก หากมีการบังคับบุกประชิดครั้งที่สาม มันจะไม่มีความหมายอะไรนอกจากการไปรนหาความตาย
ดังนั้น เขาจึงรู้อย่างชัดเจนว่าคราวนี้ผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองนั้นไม่มีโอกาสที่จะสามารถชนะฮามิดได้แล้ว
ดังนั้น เขาจึงรายงานสถานการณ์สู้รบที่นี่ต่อผู้บังคับบัญชาทันที และขอให้ผู้บังคับบัญชาอนุมัติให้ถอนทหารกลับไป
เมื่อผู้บังคับบัญชาของเขาได้ยินสถานการณ์ที่นี่ รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!
ชัยชนะอย่างต่อเนื่องมากมายในช่วงที่ผ่านมา ทำให้เขาเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าจะสามารถจัดการฝ่ายตรงข้ามได้ และเชื่อมั่นว่าเป้าหมายนี้จะสำเร็จในไม่ช้า
แต่ไม่คาดคิดว่าทันใดนั้น ความจริงกลับตีแสกหน้าตนเอง
การสู้รบคราวนี้ ยังไม่ทันได้เห็นศัตรู คนก็ตายไปแล้วกว่าสามคน นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถยอมรับไม่ได้จริง ๆ
ที่เข้าใจยากยิ่งกว่านั้นก็คือหลูจ้านจุนเป็นผู้นำทหารของสำนักว่านหลงมากกว่ายี่สิบล้านคน และได้รับชัยชนะมามากมาย ในสายตาของผู้บังคับบัญชาท้องถิ่นแล้ว เขาเป็นเทพสงครามที่ไม่เคยแพ้
เดิมทีว่านพั่วจวินไม่ค่อยชอบชายชราคนนี้มากนัก เพราะเมื่อก่อนเขาดูหมิ่นพ่อของตนเองตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าซูโสว่เต้าแล้ว ว่านพั่วจวินไม่อยากแม้แต่จะดื่มกินกับเขาด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ชายชราคนนี้นั่งลง ก็เริ่มชมเขาต่าง ๆ ตอนแรกว่านพั่วจวินรู้สึกเฉยเมย แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกดีใจจนตัวลอย
สำหรับคนอย่างว่านพั่วจวินแล้ว กล้ำกลืนความอัปยศอดสูเพื่อที่จะดำเนินการให้ภารกิจที่หนักอึ้งนั้นสำเร็จมาเป็นเวลาหลายปี ทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจจริง ๆ
ยิ่งคนประเภทนี้ ยิ่งต้องการโอกาสในการปลดปล่อย ยิ่งต้องการให้ผู้อื่นรู้ความสามารถของเขา ยอมรับและยกย่องตนเอง
ดังนั้น เมื่อเขาเห็นว่าซูเฉิงเฟิงซึ่งเป็นผู้นำตระกูลซูที่ทำให้พ่อตนเองหวาดกลัวในอดีต แต่กลับก้มหัวประจบประแจงตนเองอย่างไม่รู้สึกละอาย ความเก็บกดมานานหลายปีที่เขาไม่สามารถล้างแค้นให้พ่อแม่ได้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...