ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3093

ซูโสว่เต้าแทบจะระเบิด

กระทั่งความคิดที่ต้องการฆ่าฮามิดก็มีด้วย ทว่าเขาชัดเจนดีแก่ใจว่า ความสามารถแค่นี้ของตน หากต้องการฆ่าฮามิดนั้น ยังคงเป็นเรื่องที่ยากล้นฟ้าจริงๆ

อย่าว่าแต่ตอนนี้ตนเป็นนักโทษคุมขังของฮามิด ต่อให้ตนหรือว่าคุณชายแห่งตระกูลซูก็ไร้ความหมาย หากพาพวกที่ปกป้องบ้านตระกูลซูเหล่านั้นออกมาหมด ก็ยังไม่พอที่จะเป็นเชื้อเพลิงให้กับฮามิดโดยสิ้นเชิง มิใช่คู่ต่อสู้ของฮามิดโดยสิ้นเชิง

ดังนั้น ความแค้นของการเตะหนึ่งครั้งและตบหน้าสองข้างนี้ และยังมีหมวกเบเร่ต์ เกรงว่าทั้งชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้แก้แค้นแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้น ซูโสว่เต้ารู้สึกเพียงว่าชีวิตจมดิ่งสู่ความมืด

ทว่าเขาก็ไม่กล้าที่จะไปสะกิดต่อมฮามิดอีก ทำได้เพียงเงียบสงบปากเอาไว้ พร้อมยืนอยู่ข้างๆ ไม่ส่งเสียงใดๆ

ในเวลานี้ ทันใดนั้นฮามิดก็มองเห็นร่วมสีดำปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของตัวเอง เมื่อสังเกตดูดีๆ ก็เห็นร่มกระโดดนั้นถูกกางออก โดยห่างออกไปไม่ไกลจากศีรษะของตนไม่ถึงร้อยเมตรแล้ว จากนั้นก็หล่นลงด้วยความเร็ว

ผู้ที่ควบคุมร่มกระโดดนี้ ก็คือเย่เฉินที่โจมตีเข้ามาตลอดทางจากหัวเซี่ย!

ฮามิดเอ่ยพึมพำกับตัวเองอย่างตื่นเต้นขีดสุด: “มาแล้วๆ ! ในที่สุดก็มาแล้ว!”

ซูโสว่เต้าเงยหน้าขึ้นไป เห็นร่มกระโดดได้หล่นลงมาไม่ถึง 50 เมตรแล้ว

ซูโสว่เต้าตะลึงงันในทันที พลางคิดในใจว่า: “คน...คนนี้รนหาที่ตายหรือไง? ความเร็วระดับนี้ แถมออกจากร่มระดับต่ำแบบนี้ ถ้าไม่หล่นลงมากระดูกหักก็แปลกแล้ว!”

ซูโสว่เต้าอึ้งไปทันที

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่กระโดดร่วมด้วยวิธีเหมือนฆ่าตัวตายนั้น จะเป็นเย่เฉิน

เรื่องนี้ทำให้เขาครุ่นคิดในใจอย่างช่วยไม่ได้: “เย่เฉิน เจ้าหมอนี่...มีความสามารถแบบไหนกันแน่? กระโดดลงมาจากที่สูงขนาดนี้กลับไม่เป็นห่าอะไรเลย นี่ยอดฝีมือศิลปะต่อสู้ก็คงสู้เขาไม่ได้สินะ?”

นอกเหนือจากนี้ เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าเจ้าหนุ่มเย่เฉินคนนี้จะมาซีเรียในเวลาเช่นนี้ได้

เขาครุ่นคิดในใจอย่างสงสัยว่า: “หรือว่าที่เย่เฉินมาซีเรียในครั้งนี้ ก็เพื่อพาฉันกลับประเทศ เพื่อเข้าร่วมพิธีบูชาบรรพบุรุษ? เจ้าหมอนี่...เจ้าหมอนี่เสี่ยงชีวิตเกินไปแล้วมั้ง? เสี่ยงชีวิตเกินไปแล้วไหม? เสี่ยงอันตรายหนักหนาขนาดนี้เพื่อมานำตัวฉันกลับไปเนี่ยนะ? ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ...ให้ฉันอยู่อย่างว่างๆ ที่ถ้ำซีเรียคนเดียวไม่ดีหรือไง?”