ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3102

“เจรจาสงบศึก?!”

ทันทีที่เขาได้ยินว่าฮามิดต้องการเจรจาสงบศึก เฉินจงเหล่ยกล่าวด้วยความโมโหว่า “ไอ้สารเลวนั้นฆ่าทหารของสำนักว่านหลง 2,000 กว่าคน ทำให้พวกเราเสียหน้าต่อทหารรับจ้างนานาชาติ แล้วตอนนี้มาบอกว่าต้องการเจรจาสงบศึกกับผม!? ผมบอกเลยว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน! สำนักว่านหลงของพวกเราจะไม่ตกลงแน่นอน!”

ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลถามกลับว่า “ไม่ยอมเจรจาสงบศึก แล้วยังไม่ยอมโจมตี หรือพวกคุณจะถ่วงเวลาเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ?”

เฉินจงเหล่ยกล่าวอย่างเย็นชา “เรื่องที่ไม่เจรจาสงบศึก พวกเราบรรลุข้อตกลงเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนั้นความคิดเห็นของทุกคนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมาก นั่นคือต้องกำจัดกองกำลังติดอาวุธของฮามิดให้ได้ เพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน ตอนนี้พวกคุณเปลี่ยนใจแล้วหรือ?”

อีกฝ่ายกล่าวว่า “สถานการณ์ในสนามรบเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ตอนแรกเหตุผลที่พวกเราบอกว่าไม่ยินยอมเจรจาสงบศึกนั้นเพราะพวกเรารู้สึกว่าฮามิดจะต่อต้านจนถึงที่สุดอย่างแน่นอน และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเจรจาสงบศึกกับพวกเรา แต่ตอนนี้พวกเขาแสดงเจตจำนงเรื่องนี้แล้ว ทำไมพวกเราไม่ใช้โอกาสนี้เจรจากับพวกเขาดี ๆ?”

เฉินจงเหล่ยกล่าวอย่างเฉียบขาดว่า “พวกเราสำนักว่านหลงไม่มีอะไรจะเจรจากับเขา แม้ว่าพวกคุณต้องการเจรจาสงบศึกกับเขา พวกเราก็จะไม่เปลี่ยนความตั้งใจเดิมของพวกเรา จะสับฮามิดและลูกน้องของเขาเป็นหมื่นชิ้น!”

อีกฝ่ายขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ถ้าคุณมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะฆ่าฮามิดเช่นนี้ ผมขอแนะนำให้คุณรีบออกรบอย่างรวดเร็ว อย่าปล่อยให้เวลาเสียไปเปล่าเช่นนี้ แม้ว่าพวกคุณจะยอมรับได้ แต่ผมจะทนไม่ไหวแล้ว!”

หลังจากนั้น เขากล่าวอย่างหมดความอดทน “เอาล่ะ พวกเราจะถอนกำลังออกไปก่อน สำนักว่านหลงของพวกคุณล้อมฮามิดอยู่ที่นี่ต่อไป”

เฉินจงเหล่ยขมวดคิ้วและดุด่า “แม่งฉิบหาย คุณหยอกล้อผมหรือ? พวกเรามาที่นี่เพื่อช่วยคุณสู้รบ แต่ปรากฏว่าคุณต้องการถอนกำลัง?”

“ไม่งั้นล่ะ?” อีกฝ่ายถามกลับ “หรือว่าคุณต้องการให้ผมเสียเวลาเป็นเพื่อนคุณอยู่ที่นี่หนึ่งปี? คุณคิดว่าในประเทศของพวกเรามีฮามิดเป็นศัตรูเท่านั้นหรือ? พวกเรายังมีศัตรูที่เหมือนฮามิดอยู่อีกมากมายที่กำลังรอให้พวกเราไปกำจัด และพวกเราไม่มีอารมณ์ที่จะเสียเวลาไปกับฮามิดที่นี่ได้อีก”