ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3115

กองทัพของรัฐบาลท้อใจเป็นอย่างมากในการโจมตีฮามิด

ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการรวบรวมฮามิดเข้ากับกองทัพของตนเอง

เพราะพวกเขายอมรับความสามารถในการทำสงครามของฮามิดเป็นอย่างมาก ถ้าฮามิดสามารถเข้าร่วมเป็นสมาชิกกองทัพของรัฐบาลได้ ก็จะเป็นผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย

เมื่อเฉินจงเหล่ยได้ยินประโยคนี้ กล่าวด้วยความโมโหทันที “คุณหมายความว่าอย่างไร? อย่าลืมว่าฮามิดได้ฆ่าทหารของสำนักว่านหลงไป 2,500 กว่าคน!”

เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณสามารถคิดบัญชีแค้นนี้ได้ทุกตลอดเวลา อย่างที่ผมพูดไปเมื่อสักครู่ อาวุธและกระสุนของพวกเราเพียงพอที่จะฆ่าพวกคุณแปดครั้งหรือกระทั่งสิบแปดครั้ง และช่วงหลายวันมานี้ทหารของพวกเรารู้สึกคันไม้คันมือมาก ถ้าคุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ ทางที่ดีควรโจมตีวันนี้ทันที แต่ถ้าคุณเป็นเต่าหดหัว งั้นพวกเราต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กันและกันต่อไปเรื่อย ๆ สำหรับพวกเราแล้วอย่างไรก็ได้”

เฉินจงเหล่ยรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และเมื่อนึกถึงสิ่งที่ประมุขว่านพั่วจวินมอบหมาย จึงกล่าวด้วยความโมโหว่า “คนแซ่เย่ กลับไปบอกฮามิดว่าอย่างช้าสิบวัน และอย่างเร็วห้าวัน ผมเฉินจงเหล่ยจะนำทัพไปโจมตีแน่นอน แล้วจะฆ่าพวกคุณให้หมด!”

ทันใดนั้นผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลเกิดความกระวนกระวายและกล่าวโพล่งออกมาว่า “เฉินจงเหล่ย! คุณหมายความว่ายังไง?”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณยังมองไม่ออกอีกหรือ? พวกเขากำลังเจตนาทำลายการเจรจาสงบศึกระหว่างพวกเรากับพวกคุณ พวกเขาไม่ต้องการให้พวกเราเข้าร่วมเป็นสมาชิกกองทัพของรัฐบาล!”

เฉินจงเหล่ยไม่คิดว่าเย่เฉินจะเปิดเผยแรงจูงใจของตนเอง และรีบกล่าวปกปิด “ผมไม่ได้หมายถึงเช่นนั้น! แต่คุณนั้นพูดยั่วยุตลอดเวลา!”

เย่เฉินไม่สนใจเขา หันไปมองผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลและกล่าวว่า “พวกเราหัวเซี่ยมีนิทานเรื่องหนึ่งชื่อว่านกปากซ่อมทะเลาะกับหอยกาบ แต่ชาวประมงได้ผลประโยชน์ ความหมายคร่าว ๆ คือนกปากยาวอยากกินหอยกาบตัวอ้วน แต่นกถูกหอยกาบหนีบปากไว้ และเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันและกัน ชาวประมงที่ตกปลาได้เดินผ่านมา แล้วจับทั้งสองใส่เข้าไปในถุงผ้าโดยตรง”