ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3115
กองทัพของรัฐบาลท้อใจเป็นอย่างมากในการโจมตีฮามิด
ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการรวบรวมฮามิดเข้ากับกองทัพของตนเอง
เพราะพวกเขายอมรับความสามารถในการทำสงครามของฮามิดเป็นอย่างมาก ถ้าฮามิดสามารถเข้าร่วมเป็นสมาชิกกองทัพของรัฐบาลได้ ก็จะเป็นผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย
เมื่อเฉินจงเหล่ยได้ยินประโยคนี้ กล่าวด้วยความโมโหทันที “คุณหมายความว่าอย่างไร? อย่าลืมว่าฮามิดได้ฆ่าทหารของสำนักว่านหลงไป 2,500 กว่าคน!”
เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณสามารถคิดบัญชีแค้นนี้ได้ทุกตลอดเวลา อย่างที่ผมพูดไปเมื่อสักครู่ อาวุธและกระสุนของพวกเราเพียงพอที่จะฆ่าพวกคุณแปดครั้งหรือกระทั่งสิบแปดครั้ง และช่วงหลายวันมานี้ทหารของพวกเรารู้สึกคันไม้คันมือมาก ถ้าคุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ ทางที่ดีควรโจมตีวันนี้ทันที แต่ถ้าคุณเป็นเต่าหดหัว งั้นพวกเราต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กันและกันต่อไปเรื่อย ๆ สำหรับพวกเราแล้วอย่างไรก็ได้”
เฉินจงเหล่ยรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และเมื่อนึกถึงสิ่งที่ประมุขว่านพั่วจวินมอบหมาย จึงกล่าวด้วยความโมโหว่า “คนแซ่เย่ กลับไปบอกฮามิดว่าอย่างช้าสิบวัน และอย่างเร็วห้าวัน ผมเฉินจงเหล่ยจะนำทัพไปโจมตีแน่นอน แล้วจะฆ่าพวกคุณให้หมด!”
ทันใดนั้นผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลเกิดความกระวนกระวายและกล่าวโพล่งออกมาว่า “เฉินจงเหล่ย! คุณหมายความว่ายังไง?”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณยังมองไม่ออกอีกหรือ? พวกเขากำลังเจตนาทำลายการเจรจาสงบศึกระหว่างพวกเรากับพวกคุณ พวกเขาไม่ต้องการให้พวกเราเข้าร่วมเป็นสมาชิกกองทัพของรัฐบาล!”
เฉินจงเหล่ยไม่คิดว่าเย่เฉินจะเปิดเผยแรงจูงใจของตนเอง และรีบกล่าวปกปิด “ผมไม่ได้หมายถึงเช่นนั้น! แต่คุณนั้นพูดยั่วยุตลอดเวลา!”
เย่เฉินไม่สนใจเขา หันไปมองผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลและกล่าวว่า “พวกเราหัวเซี่ยมีนิทานเรื่องหนึ่งชื่อว่านกปากซ่อมทะเลาะกับหอยกาบ แต่ชาวประมงได้ผลประโยชน์ ความหมายคร่าว ๆ คือนกปากยาวอยากกินหอยกาบตัวอ้วน แต่นกถูกหอยกาบหนีบปากไว้ และเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันและกัน ชาวประมงที่ตกปลาได้เดินผ่านมา แล้วจับทั้งสองใส่เข้าไปในถุงผ้าโดยตรง”
“เมื่อถึงตอนนั้น แม้ว่าสำนักว่านหลงจะไม่ผิดสัญญา พวกคุณก็ต้องผิดสัญญาแน่นอน เพราะบรรพบุรุษชาวหัวเซี่ยของพวกเราบอกไว้ว่า ไม่มีใครจะยอมแบ่งดินแดนหรือผลประโยชน์ของตนเองให้คนอื่นได้หรอก!”
“ดังนั้น ผมกล้ารับประกันกับคุณ แม้ว่าสำนักว่านหลงจะช่วยพวกคุณกำจัดความขัดแย้งผิวเผินได้ และหลังจากได้พื้นที่ 100 ตารางกิโลเมตรจากพวกคุณแล้ว พวกเขาจะบ่มเพาะฝ่านต่อต้านใหม่อย่างลับ ๆ แล้วออกมาต่อสู้กับพวกคุณอย่างต่อเนื่อง และลากพวกคุณเข้าสู่สงครามต่อไป!”
“เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกคุณจะตกอยู่ในสงครามภายในที่แผดเผาอีกครั้ง แต่นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับสำนักว่านหลง”
“เมื่อถึงตอนนั้น สำนักว่านหลงอาจจะมาหาพวกคุณอีกครั้ง และเสนอให้พวกคุณมอบที่ดินอีก 100 ตารางกิโลเมตรให้พวกเขา แล้วพวกเขาจะช่วยคุณกำจัดความขัดแย้งทั้งหมด!”
“ถ้าเป็นเช่นนั้นต่อไปเรื่อย ๆ พวกคุณจะเหมือนทหารที่บาดเจ็บและมีบาดแผลเต็มไปหมด บาดแผลเปื่อยเน่าแล้วรักษาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และทุกข์ทรมานไปเรื่อย ๆ พวกคุณไม่สามารถกลายเป็นผู้ชายที่แข็งแรงได้ตลอดไป ทำได้เพียงมีชีวิตอยู่ภายใต้เงามืดของพวกเขาเท่านั้น!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...