ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 312

บทที่ 312

แต่เมื่อคิดอย่างละเอียด มันไม่เกินไปสักนิด!

คนอย่างเซียวเวยเวย ใจร้ายเหมือนงูพิษ เคยสั่งให้คนมาทำร้ายตนเองก็หลายครั้ง ถึงกับอยากทำให้ตนเองพิการ ถ้าไม่ใช่เพราะความสามารถของตนเองแล้ว คงถูกเธอเล่นงานจนตายไปแล้ว

ฉะนั้น วันนี้ก็ให้บทเรียน ที่จะทำให้เธอจำไปตลอดชีวิต!

จากนั้น เย่เฉินได้กล่าวกับลุงวีว่า “ผมไปก่อน คุณหนูใหญ่ของคุณรอผมอยู่ที่ใต้ตึก เรื่องทางนี้ให้คุณเป็นคนควบคุม ถ้าหากกล้าเล่นตุกติก ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

ลุงวีรีบโค้งคำนับแล้วกล่าวว่า “อาจารย์เย่ได้โปรดวางใจ ผู้น้อยวีจะควบคุมอย่างดี! ไม่มีตุกติกอย่างแน่นอน!”

“อึม” เย่เฉินพยักหน้า หันหลังแล้วเดินจากไป

หลังจากที่เขาไปแล้ว เซียวเวยเวยกับเว่ยฉางหมิงกลัวว่าจะช้า แล้วถูกทำโทษเพิ่ม จึงรีบเร่งเลียโถปัสสาวะที่น่าขยะแขยงนี้ต่อไป

เมื่อทั้งสองคนเสียโถปัสสาวะคนล่ะ8โถจนเสร็จ ลิ้นของทั้งสองเกือบจะหัก กลิ่นที่อยู่บนลิ้น เหมือนกับว่าลิ้นหมักปัสสาวะมาเป็นปีแล้ว กลิ่นเหม็นจนสุดจะทน

ซึ่งแน่นอนว่าในปากของทั้งสองคนเหม็นจนไม่กล้าดม แต่จะทำยังไงได้ ตอนนี้ทั่วทั้งตัวของทั้งสองคนเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นที่ทำให้น่าขยะแขยงเป็นยิ่งนัก

ทั้งสองคนจะขอน้ำเปล่าเพื่อบ้วนปาก แต่ลุงวีไม่อนุญาต เพราะกลัวว่าเย่เฉินจะกลับเข้ามาและตำหนิตัวเอง เขาจึงรีบบอกให้คนขับไล่พวกเขาออกไปเสียให้พ้น

หลังจากที่ทั้งสองถูกขับไล่ออกไป พวกเขาก็กระโดดลงไปในสระน้ำพุที่อยู่ข้างหน้าประตู บ้วนปาก ล้างหน้า ล้างมือ และทำความสะอาดลิ้น หลังจากล้างมานานกว่าครึ่งชั่วโมง ปากยังคงมีกลิ่นเหม็นสาบอยู่ดี ตอนนี้ทั้งสองคนรู้สึกว่าชีวิตได้พังทลายหมดสิ้น อยากจะตัดลิ้นออกและโยนลงไปในท่อน้ำทิ้ง

เซียวเวยเวยล้างจนครึ่งวันก็ยังไม่ได้ผล นั่งร้องไห้ข้างน้ำพุอย่างหมดอาลัยตายอยาก ก่อนหน้านี้เธอถูกเซียวชูหรันยั่วยุจนทำให้เธอสูญเสียสติสัมปชัญญะ แต่ตอนนี้ถูกเย่เฉินบังคับ จนเกือบทำให้เธอป่วยทางจิต